Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Rob,
Sinds 8 jaar zit ik tegenover jou bij het servicepunt, een klik hadden we zeker ook omdat ik een afwijking heb aan mijn beide nieren.
Kon het gewoon niet geloven toen ik na de kerst weer op werk kwam en hoorde van jou plotse overlijden.
Zie nu het naambordje hangen tegenover mij en dat is heel raar eigenlijk, maar ook heel mooi dat ze dit hebben gedaan.
Altijd vol trots vertelde je over je kinderen, en dat je heerlijk met je vrouw een weekje op vakantie zou gaan.
Niet wetende dat ik je niet meer terug zou zien.
Menig traantje gelaten en mis je nog steeds.
Wens je vrouw en kinderen heel veel sterkte toe voor de toekomst.
Rust zacht Rob.

Lieve groet,
Karin van servicepuntpersoneel.

Lieve Rob,
wat vreselijk dat je zo plotseling van ons heen bent gegaan. We spraken elkaar niet wekelijks, maar toch hebben we je beter gekend dan alleen maar van de momenten wanneer we Anne thuis brachten of wanneer jullie bij ons in Ermelo waren.
Anne heeft altijd veel over je verteld:
hoe je haar steunde in moeilijke tijden; over de moeilijke tijden die je zelf hebt gehad; hoe je altijd klaar stond voor Anne, Bram en Jelle wanneer ze weer eens ergens heen gereden moesten worden; hoe jij en Marlies elkaar tot steun waren; maar zeker ook over alle mooie vakanties die jullie met het gezin hebben gehad, waar jij altijd wat extra kleur aan gaf door middel van leuke uitjes of bestemmingen.

Jij stond positief in het leven, dat gaan we missen. We gaan jou heel erg missen, als vriend, maar ook als liefdevolle vader van onze pleegdochter Anne en haar broers Bram en Jelle.

Ronald - Marijke - Sofie - Jasmijn - Roos

Lieve Rob,
Denk met veel plezier terug aan de jaren dat we tegenover elkaar aan het werk waren, jij bij de ICT helpdesk en ondergetekende bij het Servicepunt FB. Hoe jij moedig door ging ondanks alle ziekteproblemen, maar ook onze standaard vraag aan elkaar: wat eten we vanavond?
Geschokt las ik je overlijdensbericht en gelijk daarna de b.g. herinnering.
Goede reis Rob, veel steun voor je vrouw en kinderen.

Hee Rob, best wel gek om te horen dat je er niet meer bent… we waren dan geen persoonlijke vrienden maar we hebben wel een hoop goeie gesprekken gehad. Als vriend van Anne kwam ik wel eens op bezoek tijdens jullie vakantie en hebben wij elkaar vaak gesproken. Anne sprak altijd lovend over je en ik vond je ook een top kerel.
Rust zacht.
Groet Dirk-Jan (die lange slungel uit het noorden)

Voor de Jelle die ik heb leren kennen in de jaren dat wij (voor een klein deel) voor hem mochten zorgen, was jij, zijn vader, zijn held. Dat was een vast gegeven voor hem. Wat had ik daar bewondering voor, die bijzondere zoon/vader relatie!
Chris(tine) Paauw

Rob, ik zal, ook voor jou, door blijven gaan met trots zijn op Jelle!
Gert Paauw

Toen ik 10 jaar geleden kwam werken bij de helpdesk zei jij: Wat mot ik nou met jou?
Jij werkte mij in en leerde mij de kneepjes van het registreren en hoe ik het systeem optimaal kon gebruiken.
In het begin luisterde je argwanend mee aan de telefoon en zei je: oke dat kan je in ieder geval, hup naar het volgende!
Het inwerken deed je met veel geduld en gaandeweg kregen we een goede relatie.
Mijn eerste kennisitem liet ik door jou beoordelen. Ik kreeg hele goede feedback van jou dat gepaard ging met veel humor.
Toen we de balie gingen inrichten op J-01-015, vond je de kaarsjes en potpourri maar onzin.
Maar na een tijdje zei je: het is toch wel gezellig zo voor iemand die zit te wachten.
We waren beiden zeer competitief en toen na een paar jaar de "medewerker van de maand" werd geïntroduceerd werd het werken met jou echt een uitdaging!
Wanneer een collega won zei jij: ach, ik heb je laten winnen anders is het zo zielig en je hebt deze keer geluk gehad.

Gaandeweg groeide ik door naar een andere functie maar we bleven lief en leed delen met elkaar.
Wanneer ik naar de D1 liep, keek ik altijd of je bij de telefoon of balie zat.
Vaak kwam ik dan even een praatje maken met jou. De praatjes gingen over de toestand in de wereld, kinderen, waar de aanbiedingen waren deze week tot aan kooktips.
Toen ik weer bij de servicedesk kwam zitten op de J-01-094 leek het alsof ik nooit was weggeweest.
Je zei: best handig om "office" hier te hebben zitten hahaha
Een keer had ik het zo koud en had ik jouw (werk)vest aangetrokken. Nadat ik het je gewassen teruggaf zei je: dit mag je wel vaker doen!
Met liefde hield ik de samosa's en roti rollen voor jou, Marlies en de kinderen, achter in de koelkast met een briefje erop: voor Rob!

Jouw achtergrond met nierziekte en die van mijn moeder, creëerde een open verstandhouding.

Toen ik mijn diagnose kreeg in 2021 heb ik oprecht met jou kunnen praten. Af en toe een berichtje via de app en na mijn tweede operatie in het LUMC kwam je langs en vroeg: hoe hebben ze je nu toegetakeld?
De vele infusen noemde je een mooi deltawerk en we waren allebei vol lof over de werking van morfine.
Tijdens mijn chemokuren vond je mijn kale kop wel bij mij staan en ik vond het zo fijn om met jou te relativeren over het leven inclusief alle ups en downs.
Toen ik weer fulltime aan de slag ging , vroeg je regelmatig hoe het ging en of ik niet teveel deed.
Wanneer ik en Ton weekendjes weggingen deelde ik de mooie plekjes en wanneer jij met Marlies een paar dagen wegging, kreeg ik mooie foto's en tips van interessante musea.

In de Pelikaan kwam ik je weer opzoeken en anders liep ik op de terugweg naar huis, langs de balie.

Nu is dat niet meer.
Niet meer informeren over hoe het weekend is geweest.
Niet meer even lekker klagen over van alles.

Het gemis is groot. Het niet meer zijn.

Hoe men met gemis en verdriet omgaat, verschilt per persoon...1 ding is zeker: Ik ga je missen.

Ik wens jullie heel veel kracht om met dit verlies om te gaan.