Net voordat zijn favoriete seizoen aanbrak is Aad op zaterdag 11 maart 2017 overleden. Hij was een groot liefhebber van het voorjaar, bloeiende bloemen en het vastleggen van de schoonheid en gebeurtenissen die het leven kleur, vorm en geschiedenis geven, zowel groot als klein.
Voor Aad was het fotograferen van zijn kinderen met een pas gevangen vis in de Patrijsstraat, net zo belangrijk als een foto van de BEATLES IN TRESLONG.
Hij was bovenal een trotse familieman! Ik sta vandaag met jullie stil bij zijn inspirerende rol als medeoprichter en partner van Visions en ik denk aan Aad als een bevlogen man met een hart van goud en een grote passie voor zijn vak als fotograaf.
Rond 1980 hebben Aad en ik elkaar ontmoet toen ik stage liep.
Hij was toen al een geslaagd fotograaf en ik wilde graag een carriere in de fotografie.
Aad adviseerde me om bij Mieloo in Lisse te solliciteren, waar hij als fotograaf gewerkt had. Dat lukte! Een paar jaar later werkten Aad en ik samen bij Argo in Nieuw Vennep, waar hij chef studio was en mijn leermeester.
Ondanks het leeftijdsverschil hadden we een enorme klik en we maakten al snel plannen voor een gezamenlijke toekomst. Vanuit die plannen is Visions gestart in december 1988. Aad was toen 47, hij had de zorg voor drie studerende kinderen, een grote gok, dat getuigde van veel lef van hem, en zeker ook van Hannie!
Met jouw gezin, beider families en vrienden hebben we de zaak bij de Engel letterlijk en figuurlijk in de verf gezet. Een drukke en gezellige tijd. Vanaf de opening liepen de opdrachten binnen en de rest is geschiedenis!
Wat waren jouw meest opvallende karakteristieke eigenschappen in onze samenwerking? Ik noem er een paar en iedereen zal jou daarin zeker herkennen.
Aad keek op ieder moment van dag en op elke plek naar de lichtinval, alleen op bepaalde tijden van de dag was het licht ideaal. Dat resulteerde in ’s morgens vroeg naar Keukenhof, overdag in de studio en einde middag weer naar de Keukenhof.
Alles voor het mooiste resultaat!
We konden Aad uittekenen: sjouwend met tassen, camera’s en materiaal, immers geluk valt toe aan degenen die goed voorbereid zijn!
Je barstte van de ideëen, je ventileerde er minimaal 1.000 per dag, niet allemaal uitvoerbaar, maar het moest wel besproken worden. Het was daarom nooit saai.
Enorm gedreven en zowel bescheiden als markant.
Als er gepresteerd moest worden en de spanning nam toe, dan ging de volumeknop van de muziek open.
Je was dan ook groot liefhebber van popmuziek en zong het liefst keihard mee, dat ging je goed af.
Na een paar minuten moest je je dan weer echt concentreren en was het afgelopen met die door jou zogenoemde teringherrie.
Zo bleef de vaart er in ieder geval in.
Je was altijd op zoek naar het creëeren van een perfect beeld. Tijdschriften, boeken,
TV programma’s, kranten, alles werd doorgenomen en doorgebladerd om inspiratie op te doen.
Uiteraard ging niet alles van een leien dakje maar met jouw humor, directheid en recht door zee benadering sloeg je je daar doorheen.
Humor, soms cynisch en niet voor iedereen te begrijpen, was sowieso een opvallende karaktertrek van jou.
Wij begrepen elkaar altijd wel en we hebben enorm veel gelachen.
We bleven kwajongens, ik ga niet zeggen wat we allemaal hebben uitgehaald, maar het zijn prachtige herinneringen.
Je bent binnen en buiten Visions ook beroemd geworden voor je uitspraken die bij wijze van spreken van Cruyff kunnen zijn, maar deze zijn van jou:
We zijn hier geen fotoclub!
Een vaste opmerking als je vond dat sommige opnamen teveel tijd gingen kosten.
Als klanten te laat betaalden zei jij, ach: “Wat in het vat zit, verzuurt niet”.
Als het soms lastig werd in gesprekken zei je weleens:
“Het komt misschien een beetje rottig mijn strot uit, maar zo bedoel ik het ook”.
Deze uitspraak was tegelijkertijd direct en ontwapenend.
Met een hart van goud en ook het hart op de tong, was samenwerken met jou zo ‘n geweldige tijd.
Wat is het toch een prachtvak, was een vaste uitspraak als alles meezat en de dia’s die op de lichtbak lagen er goed uitzagen.
Als het soms ingewikkeld werd dan gooide je in de strijd: “Ik heb alleen maar lagere school gehad.”
Tot op de dag van vandaag weet ik beter en ben ik het nog steeds niet met je eens!
Jij hebt de hogere school, die niemand anders heeft gehad; jouw levensschool.
Daarmee ben je van enorme invloed geweest op mijn leven en nog belangrijker op jouw eigen gezin.
Jij was altijd enorm trots op jouw kinderen, hun studies en keuzes.
Hannie en jij hebben de kinderen gestimuleerd om voor hun idealen te gaan.
En ik kan zien: die hebben ze bereikt!
Je kinderen hebben een mooie tastbare herinnering van jouw werk samengesteld,
daarmee moeten we het voortaan doen….. Maar er is gelukkig meer:
De herinneringen aan jou, leermeester van het eerste uur, zullen niet vervagen als een polaroid, ze zijn onuitwisbaar en die neem ik voor de rest van mijn leven.!
Aad: je was een inspirerende prachtkerel !
