Vandaag, na een gesprek over mezelf met iemand, besefte ik opeens hoeveel ik op jou lijk Mamma. Dat ik uiterlijk op je lijk hoor ik vaak, dat ons innerlijk, onze karakters, dat ook doen besefte ik vandaag meer dan ooit.
Ik heb lang geprobeerd niet op je te lijken. De dingen die ik bij mezelf herken, zijn eigenschappen die jij ook had en waarmee je het anderen maar vooral jezelf zo moeilijk kon maken. Al eerder wist ik al hoe ik in elkaar steek, de overgevoeligheid voor bepaalde zaken, hoog- sensitiviteit, trots, mijn liefde voor familie en het alles van jezelf geven aan hen die dierbaar zijn. Maar ook een zekere hardheid, voor anderen die de kwetsbaarheid in me aanraken, die misbruik ( kunnen ) maken, of ongevoelig zijn, en voor mezelf.
Die kant van mezelf (h) erkennen deed ik vandaag. Een kant waar ik altijd voor wegliep, niet zo wilde zijn. Omdat het ook eenzaam maakt. Nu ik de reden begrijp, van mezelf, begrijp ik jou, en zie ik de gelijkenis, lieve Mamma, wat lijk ik toch op jou...
Ik hoop dat je nog ergens bent, wat zou ik dit graag tegen je willen zeggen...
HvJ ....
