Lieve Aat,
Net na je verjaardag begon alle ellende. Nooit iets gemerkt en ineens is er een bericht die je hele wereld op zijn kop zet. Een bericht waarin hoop en toekomst niet voorkomen. Je wilt het niet geloven en je wilt het niet accepteren, maar het is er. Je denkt eraan, elk moment van de dag: Straks ben ik er niet meer.
Je kiest ervoor -hoe zwaar het ook is- om zolang mogelijk bij je dierbaren Tineke, Karina, Michael, Lisa en Quinty te zijn. Samen hebben jullie nog intens genoten van de maanden die veel te snel voorbij zijn gegaan.
Een lange lijdensweg is je gelukkig bespaard gebleven. Met je dierbaren bij je heb je in alle rust en vrede afscheid genomen van het leven.
Wij zullen Aat missen. Bij elke ontmoeting met Tineke zal er een lege plek zijn. Geen zwager meer op feestjes met enthousiaste verhalen over blusmiddelen, de marine, de bussen, enz. Vaak over zijn werk dus. Ja, want bij Aat was zijn werk, ook zijn passie. We missen ook zijn leuke en soms minder leuke grappen, zijn galantheid en zijn nieuwe plannen voor de toekomst en zijn hulpvaardigheid.
Ja, op Aat kon je altijd rekenen. Zo heeft hij mij eens uit een heel vervelende situatie geholpen. Door een valpartij zat ik met 2 gebroken armen in Duitsland in een hotel. Een telefoontje naar Aat en na vele uren rijden stond hij lachend samen met zijn vriend Johan voor de deur om mij en de auto naar Nederland te rijden.
Aat, je blijft altijd in onze herinnering en weet dat wij er voor Tineke altijd zullen zijn.
Carry en Wim.