Herinneringen aan ons Ad en Jos.
Ons Ad was maar ’n paar jaar ouder dan ik. We hebben elkaar heel lang gekend en we konden goed met elkaar opschieten. Ook toen ze getrouwd was en er reden was om belangstelling te tonen. Of je nou kwam of niet, ’t was altijd goed. Bij ’n telefoontje op zijn tijd toonde ze ook met ons mee te leven.
Vroeger bij ons thuis was Jos ’n geregelde bezoeker. Hij had net als onze Huub en Jan op de kweekschool in Oudenbosch gezeten en was net als zij in Indië geweest als militair.
Dat er tussen hem en ons Ad iets opbloeide bleek pas later. Zij liepen daar niet mee te koop. Totdat ’t uitlekte. Ze fietsten samen Rucphen in en ons vader Rucphen uit. Jos vond ’t nodig om rechtsomkeer te maken. Vroeger ging alles anders.
Je leven was min of meer uitgestippeld. Door vader en moeder, de mores van de tijd en in Brabant ook door ’t katholieke geloof. Dat lag ons Ad heel goed. Accepteren, niet opstandig zijn.
Eigenlijk ging ’t allemaal vanzelf. De bruiloft in café De Zwaan van ome Hein, broer van ons opoe, midden in ‘t dorp. ’t Feest met de familie Schrauwen met de onvermijdelijke voordrachten en zelfgemaakte liedjes.
En de kinderen kwamen. Ons Ad verlangde niet zo veel van ’t leven. Als ’t goed ging met haar gezin was ze dik tevreden. Om dat te bereiken zette ze zich volledig in.
Maar ’t leven werkt niet altijd mee. Met ’t overlijden van Jos verdween de mogelijkheid samen oud te worden. Samen lief en leed delen, ’n door velen gekoesterde wens, was er voor ons Ad niet bij. In je eentje meeleven met kinderen en kleinkinderen was haar deel. En op momenten, dat je elkaar hard nodig hebt valt dat niet mee.
De lichamelijke ongemakken, die er voor haar bijkwamen, maakten ’t er niet gemakkelijker op. Ze werd afhankelijk van de zorg door kinderen en zus en maakte er ’t beste van. En nu is ze overleden.
Ze is niet de eerste van ons thuis. Ik hoef ze niet allemaal te noemen. In zo’n gezonde familie uit Rucphen als wij waren gebeurt ’t onvermijdelijke. Op ’n dag als vandaag zitten we er middenin.
Dag Ad.
Kees Gielen

Wat zal ze gemist worden jullie ma en oma. De laatste keer dat wij haar zagen had ze vol trots haar jongste achterkleinkind op schoot, een mooie herinnering om vast te houden. Ze was een bijzonder mooi mens en heeft samen met jullie (o)pa een heel mooi en warm gezin achtergelaten. We wensen jullie allemaal heel veel sterkte de komende tijd. Clemens, Colinda, Caine, Liam en Brenna Kupper

Hallo Jacqueline en Erika en alle andere familieleden,
Gecondoleerd met het overlijden van jullie moeder en oma.
Ik kwam haar zo vaak tegen, samen aan de wandel met haar zus. Soms een praatje, soms alleen maar gedag zeggend. Altijd vriendelijk. Wat zullen jullie en haar zus haar missen. Veel sterkte !
Vriendelijke groet van Kitty Hoevenberg

Ik heb jullie moeder gekend vanaf de tijd dat ik met Jacqueline op de PA in Etten-Leur heb gezeten. Daarna ook als vrouw van Jos Schrauwen, die in 1980 mijn collega werd. Dankzij hem ben ik in 1980 begonnen op de LTS Don Bosco in Etten-Leur. Een gouden tip, zo is gebleken. De vriendschap met Jacqueline is er nog steeds, zodat ik al die jaren jullie moeder ben blijven tegenkomen. De laatste jaren vooral in of rondom het Winkelcentrum (samen met tante Cor). We maakten dan altijd even een praatje en ze was altijd heel belangstellend. Dat zal ik zeker gaan missen.
Ik hoop dat jullie moeder daar boven weer verenigd is met jullie vader. Dat is een gedachte om te koesteren.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte toe en hoop woensdag bij de afscheidsdienst aanwezig te zijn.
Lieve groeten,
Corinne

Lieve tante Ad,
Net als Jos (Oudenbosch) heb ik ook goede herinneringen aan jou en ome Jos als mijn peettante en peetoom. Ik herinner me nog steeds dat jullie ook op mijn communiefeest waren, en dat ik dat geweldig vond. Ik schrijf je ook namens ons pa, die veel goede herinneringen heeft aan jou als schoonzus. Rust zacht.
Frans Schrauwen, Zundert
Annette Schrauwen, Amersfoort