Beste Anita, Peter, Marja, kleinkinderen,
Nogmaals van harte gecondoleerd met het overlijden van Ad, jullie pap, schoonvader en opa. De afgelopen week was een bijzondere week, die stond in het licht van de voorbereidingen van het prachtige afscheid afgelopen zaterdag. Het was mooi en fijn dat we vanuit het bedrijf daar wat aan bij hebben mogen dragen.
Wat hebben we met Ad een prachtige tijd gehad. Een boek is te klein voor alle mooie herinneringen, en wat een geweldige leermeester heb ik gehad van deze markante mens, de grondlegger van onze onderneming. Ik herinner me nog de vrijdag eind juli 1984, dat ik als broekie, zonder afspraak binnen kwam lopen op het toenmalige kantoor in Erp. Het was een zonnige namiddag en Ad kwam in zijn witte blouse met korte mouwen vanuit het terrein naar het kantoor gelopen. Ik vertelde dat ik zojuist ontslag had genomen en dat ik op zoek was naar een nieuwe baan. Na een kort gesprek zei hij," het is goed, kom maandag maar hierheen". Ik vroeg hem nog snel welke functie hij voor me in gedachte had, maar hij zei “dat zien we maandag wel jongen”. Dat was Ad van den Bosch ten voeten uit. Die snelheid van handelen, het kordaat inspelen op datgene wat op zijn pad kwam, is iets wat hem typeerde en wat ik in de jaren daarna nog heel vaak met hem heb meegemaakt.
Mijn leerschool bij hem was niet altijd eenvoudig en zonder slag of stoot. Ad van den Bosch was een streng leermeester, zeer direct en duidelijk maar altijd eerlijk en rechtvaardig. Als je wat verkeerd had gedaan werd dat onmiskenbaar duidelijk gemaakt, maar hij was het zelf vaak alweer vergeten voordat wij van de schrik bekomen waren. Hij was een harde voerman, om maar eens een van zijn een paardentermen te gebruiken, met het hart op de tong. Maar ook iemand die een hele zachte warme menselijke kant had. Zijn woordje tijdens ons 20 jarig bestaan zal ik nooit vergeten en heeft destijds heel veel indruk op mij gemaakt. Ik werkte er nog niet zo lang en kende toen nog alleen zijn harde zakelijke kant. Ik hoor hem nog vertellen hoe erg hij het vond dat opa Piet van den Bosch het 20 jarig bestaan niet meer mee had mogen maken. Op dat moment schoot hij vol en Mia moest hem troosten.
Ik heb hem pas echt leren kennen toen ik mee mocht gaan werken aan zijn allergrootste drijfveer: de klanten van Van den Bosch. Dat was de aanvang van intensief samenwerken met Ad, een commercieel mens pur sang. De klant was bij hem koning in de meest ultieme vorm. Als het om klanten ging was Ad erbij betrokken. Hij had oog en oor voor de klant en vertaalde dat feilloos naar kansen voor ons bedrijf. Hij had een ongekende mensenkennis en een kon als geen ander omgaan met de meest veeleisende mensen en complexe omstandigheden. Op dat gebied heb ik echt veel van hem geleerd. We zijn samen heel vaak op pad geweest naar zijn geliefde klanten in binnen en buitenland. Het waren ook die momenten dat ik de kans kreeg om de andere kant van Ad van den Bosch beter te leren kennen. We spraken over het werk, de klanten, maar ook over onze gezamenlijke liefde voor paarden. Ik herinner me nog dat ik hem vertelde dat ik op examen moest voor mijn vierspan-diploma. De zaterdag erop stond zijn eigen vierspan klaar en reed ik samen met mijn baas en zijn paarden tussen de strak geparkeerde vrachtwagens door, om mij, ook op dat gebied, de kneepjes van het vak bij te brengen. We zijn daarna nog vaak samen met het vierspan op pad geweest, zo maar op zondag morgen het bos of naar speciale gelegenheden bij klanten.
In 1989 vormden we ons eerste managementteam met Ad van den Bosch, Albert Verstegen, Mari Biemans, Peter en ik. Dat waren de eerste stappen vanuit één dominante leiderspositie naar een team dat de sterk groeiende onderneming richting moest gaan geven. Ad had professionele begeleiding ingeschakeld die ons hielp in deze verandering. Het was een strenge en veeleisende coach en hij legde ons het vuur aan de schenen. Toen ik me eens liet ontvallen dat deze man toch wel erg veel van ons vergde, zei Ad tegen mij, “nou en, dat doet hij naar mij toch ook…” “en ik moet bovendien ook nog eens zélf de rekening betalen”. Ad was streng en veeleisend naar ons, maar misschien nog wel meer naar zichzelf. Altijd aan het werk, pietje precies, gedisciplineerd, gedreven, passie voor zijn vak, fier op zijn materieel.
We hebben in al die jaren veel van hem geleerd. Zijn visie, zijn gedrevenheid, zijn passie voor techniek en zijn onvoorwaardelijke steun aan onze klanten. De sterke groei in al die jaren ging niet onopgemerkt voorbij. Als Bourgondiër in hart en nieren, heeft hij vele feesten en evenementen georganiseerd, zodra daarvoor een aanleiding was. Dat was zijn lust en zijn leven. De transportdagen in Erp in de jaren ’90, de vele openingen, de cleaning in Erp, het carrosseriebedrijf en andere vestigingen. Maar ook op beurzen in Rotterdam en Neurenberg waren we nadrukkelijk vertegenwoordigd. Ik denk terug aan de vele jaren bij Indoor Brabant, het samen koken met Cas Spijkers, het eeuwfeest toen Ad en Mia samen 100 werden enz. enz. Allemaal evenementen waar velen van mee hebben mogen genieten. Maar het waren ook vaak de kleinere momenten die me bij zijn gebleven, zoals de jaarlijkse bouwvakborrel waar Ad van te voren zelf, de garage mee stond te schrobben en tijdens het feest stond hij , compleet in koks-tenue, ons de beenham aan te snijden. Werd er daarentegen bij onze leveranciers of klanten wat gevierd dan mocht ook dat niet onopgemerkt voorbijgaan. Favoriet waren de brouwersdagen en de feestjes bij Bavaria. Mevrouw van den Bosch was op die momenten niet altíjd even enthousiast over onze klantgerichtheid, die dan regelmatig tot in de kleine uurtjes voortduurde.
De jaren van expansie tikten voorbij, tot Ad ons bij elkaar riep en vertelde dat de tijd was aangebroken om de leiding van het bedrijf over te dragen. Hij deed een stapje terug en Peter was klaar voor de algemene leiding, Mari Biemans werd gevraagd om de rol van financieel directeur te gaan vervullen en ik als commercieel directeur. Samen met Ad, waren we het vierspan dat de kar ging trekken. Het was een mooie tijd, maar ook een tijd van veel veranderingen. Het was knap hoe Ad zijn nieuwe rol in de directie oppakte, ons coachte vanuit zijn ervaring en ons toch de vrijheid gaf om de dingen op onze manier te doen. Hij heeft nog vele jaren de ambassadeursrol vervult naar onze klanten. Op bezoek bij zijn trouwe zakelijke vrienden, onderweg met asperges om iedereen te bedanken voor het vertrouwen in de onderneming waar hij zo trots op was. Langzaamaan ging het minder met zijn geheugen en manifesteerde de ziekte Alzheimer zich. Van af en toe eens iets vergeten, tot zelfs de weg naar Amsterdam niet meer weten. Het ging in de jaren die volgenden snel achteruit. Toch kwam hij nog vrijwel iedere morgen naar de zaak voor een kopje koffie en een praatje. Nooit zal ik die ochtend vergeten dat hij voor de tweede keer in een half uur bij me binnen liep en hetzelfde vroeg als het moment daarvoor. Toen hij zich dat realiseerde keek hij me indringend aan, ging zitten en sprak de legendarische woorden: “Hans, ik weet het allemaal niet meer… " Toen was het lang stil.
Meedogenloos stoomde de ziekte Alzheimer door en het moment kwam dat hij zelfs niet meer thuis kon zijn. In het verzorgingstehuis in Veghel heeft hij op zijn afdeling een fantastisch tweede thuis gehad en ook daar heeft hij een bijzondere plek in hun harten veroverd. Nog vaak is hij, samen met Mia, Peter en Anita, in de rolstoel op de zaak geweest. Ook al kon hij het niet meer uitspreken, hij genoot zichtbaar van die momenten.
Ons vijftig jarig bestaan heeft hij gelukkig mee mogen maken. Ik krijg nóg kippenvel van het moment dat Peter hem in zijn rolstoel het podium van Theater Markant op reed. Geheel spontaan stond iedereen in de zaal op uit hun stoel om luid te applaudisseren. Wat een respect straalde er op dat moment naar hem uit. Nog vrijwel iedere week vraagt er wel iemand van onze relaties aan mij, “en hoe gaat het nu met Ad van den Bosch”. Onvoorstelbaar voor iemand die 18 jaar geleden afscheid nam als boegbeeld van onze onderneming en voor iemand die de laatste 6 jaar niet meer in staat is geweest om zelf actief te communiceren. Dan heb je écht indruk gemaakt…. Dat was Ad van den Bosch.
Ik wil nogmaals onze grote waardering, respect en dank uit te spreken voor Ad van den Bosch.
“Ad bedankt voor wie je was, voor alles wat je ons hebt gebracht en geleerd en voor de prachtige onderneming die je achter laat”.
Anita, Peter en Marja, Laura, Roxanne, Tessa, Kim, Donna, Sophie, Nikki en Simon, wij wensen jullie heel erg veel sterkte de komende tijd. Wij hopen dat alle prachtige herinneringen, samen met jullie steun aan elkaar, het grote gemis enigszins zal kunnen verlichten.
Hans en Ine Kanters
Mariaheide
