Ada

Op vrijdagochtenden stond zij, altijd op tijd, altijd lachend, op de stoep. Grote gele scooter op de achtergrond. ”Zeker weer niks te doen, hè? Nou, kom maar op!” Vast begin van het proces was altijd het gesprek aan tafel in de keuken. Over ieders vertelbare belevenissen van die week. Over vrienden en vriendinnen, over de verbeten doorvechtende hond, over ‘de’ boom, over haar onwaarschijnlijke wandeltochten, over de grote klussen met Sacha, Lidewij, en al die anderen, over Kerst, over de Kerstman en zijn stad, over paarse bloemkool en het Fruitcorso, over San Diego, de overweldigende Grand Canyon en het kleurenspektakel van Zion, over mijn en haar kinderen, en hun (bootcamp-)eisen. Over de kartonnen kokers voor de onvermoeibare sloper-papegaai. Over de voorpret voor de ‘honderdste’, in Nijmegen, met wandelmaatje Bram, én met haar dochter! Over haar zorgen over de ontwikkelingen in de Zorg, en uiteindelijk over haar gezondheid, in de laatste weken dat zij nog kon komen.
In de lange tijd dat ze bij mij kon zijn, was ze altijd nieuwsgierig, fier genietend van de mensen om haar heen, van haar dochters, van haar vriendinnen en collega’s, van haar avonturen.
Zo raakten we onvermijdelijk goed bevriend. Zij hoorde er bij, vonden ook mijn kinderen.

“Wáár beginnen we vandaag?”
Hoe groter de klus, hoe leuker het alleen maar kon worden. Giraf verslepen over vier trappen, dan de zolder opruimen, vloer egaliseren, zeil leggen, en dan weer inruimen. En natuurlijk een gordijntje voor de kast, snel en efficiënt. Stapels boeken inpakken in stapels dozen, en dan (laten) wegbrengen. “Fijn, ruimte geschapen!”
Voor alles gold: áánpakken! ‘Kordaat’, dát was het woord voor Ada!

Op de laatste meters van de Vierdaagse liep zij nóg te lachen!
Ik stond daar een beetje stom te wachten met een grote (=zware) bos gladiolen, die zij blijmoedig meetorste.
Mijn excuses later wuifde zij weg, natuurlijk.
Het bizarre is dat de Vierdaagse juist dezer dagen wordt gelopen!

Op mijn vriendenfeestje in het Teylers Museum, nu vijf weken geleden, kwam zij warempel aangefietst. Lachend, natuurlijk, maar wel moe, bekende zij. Tot mijn spijt en ergernis heb ik toen nauwelijks tijd gehad om met haar te spreken. Zij genoot wel, in de gesprekken met anderen, zag ik. Na afloop beloofden we elkaar: “We praten straks wel bij, in de tuin, in de zon”.

Ik zal haar erg missen.

Jan Rijsterborgh.

Ik heb Ada leren kennen via Bianca, we hebben een paar keer een weekendje samen in een huisje doorgebracht met z'n vieren en de honden mee. We hadden het spel 'keezen' mee en Ada had de grootste lol als ze mijn pion weer van het bord af kon bonjouren! Des te meer ik ging mopperen des te fanatieker ze mijn pion ging volgen! Ook was ik ebij met de vierdaagse, 1x alleen en een keer met Renee en de honden in een tent aan de overkant van Ada en Bianca. Daar groeide mijn respect voor die vrouw, wat een doorzetter die ondanks alle tegenslagen die ze de laatste jaren had te verwerken toch positief bleef en doorging. Helaas was de ziekte te heftig en ging ze de oneerlijke strijd verliezen. We vinden het toch ook wel mooi dat ze Amerika nog heeft gehaald met het laatste beetje energie wat ze nog had en daar aan Sharon en Tamara kon laten zien wat ze nou zo mooi vond en wat haar aantrok in dat land. Lieve mensen, een mooi persoon met een prachtig karakter is veel te vroeg van ons heengegaan en we wensen jullie alle kracht en sterkte met het verwerken van het verlies van Ada.❤❤

Mijn lieve zus Ada ,
Je was zo sterk en zo vol goede moed
Je zei altijd opgeven is geen optie en toch heb jij op moeten geven want de ziekte overwon het van jou.
Vorig jaar was je er voor mij toen ik Vincent verloor en ik was er voor jou toen je ziek werd.
De maandagen werden belangrijk voor mij en niemand die dat kon veranderen want dat was de dag dat ik zorgen mocht voor jou.
Dan gingen we samen boodschappen doen en even samen kletsen als dat kon want dat ging niet altijd omdat je dan weer visite had maar als het kon vond ik dat erg fijn.
En dan ook nog even koken en met jou en Bianca dan samen eten dat was voor mij zo bijzonder dat ik dat mocht en kon doen voor jou.
Helaas heb ik niet echt afscheid van je kunnen nemen want je was te ver weg maar ik mocht en kon nog wel even tegen je praten via face time.
Ik ben blij dat je nog je laatste wens in vervulling hebt kunnen laten gaan en dat je nog de Grand Kanyon hebt kunnen zien .
En wat heb ik een respect voor Bianca , Sharon en Tamara wat hebben die het goed gedaan en wat zijn ze sterk.
Lieve zus geef pappa en mamma een knuf en een kus van mij en als je Vincent ziet geef hem ook een kus en knuffel van mij en zeg tegen ze dat ik ze mis en van ze hou.
En mocht ik je te zijner tijd weer boven zien dan hoop ik dat wij onze laatste gesprek af kunnen maken.
Lieve grijze postduif ik mis je :(

dikke kus en knuffel je zus

Lieve Ada,
elkaar de laatste jaren niet echt meer ontmoet. Het voor mij toch onverwachte overlijden en alles wat er daarna aan berichten en verhalen voorbij kwam geeft aan wie jij bent geweest. De liefde voor je kinderen en Bianca komt in de vele woorden terug.
Ik wens jou een goede reis aan de andere kant, waar jij al je overleden dierbaren weer mag ontmoeten.
Lieve groet, Peter

We hebben je vorig jaar tijdens de Nijmeegse leren kennen als "buurmannen" op de camping. Samen met Bianca, Sharon en vrienden hebben we daar enorm gelachen maar ook gedeeld. Ervaringen maar ook de pijn. Nu ben je er niet meer en zal het plekje en de Nijmeegse anders zijn. Sharon, Tamara, Bianca en vrienden heel veel sterkte. Rust zacht Ada.

Nijmeegse vierdaagse Buurmannen, Jan en Remko

Lieve lieve Ada,
Ik leerde je kennen als "een collega van mijn vrouw" die de 4Daagse wilde lopen en met mij wilde trainen. Heel wat uurtjes en kilometers hebben we samen gelopen. Binnen no-time was jij mijn loopmaatje en uiteindelijk gewoon mijn maatje. Uren hebben we gepraat tijdens het lopen. Lieve Ada, jij had binnen de kortste keren mijn hart gestolen. Wat een doorzettingsvermogen, wat een kracht. Wat een liefde, liefde voor Sharon, Tamara en Bianca. Zoveel zorg en oprechte aandacht voor de mensen in jou omgeving en in je werk. Ik ga je missen bij zoveel dingen. Jij Samen met Sharon over de finish op de Via Gladiola, hoe bijzonder was dat? Jij durfde met mij wel een ballonvaart te maken, (wat er helaas niet van is gekomen) Jij durfde ook achterop de motor waarbij je mij aanspoorde om vooral een beetje vlot de bochten te nemen. Heerlijk vond je dat. Bang was je nergens voor, nou ja misschien voor 1 ding. Koeien was niet echt jouw ding. Je ontkwam aan de koeien via een sloot. Een doordrenkte schoen/sok tot gevolg. Maar Ada was Ada dus eerst verschrikkelijk hard lachen om vervolgens zonder 1 keer te klagen 33km (5,5 uur) door te bikkelen naar de finish. Drie keer de 4Daagse uitgelopen, zonder klagen. 80 km wandelen tijdens de Kennedy-mars, zonder klagen. Lieve Ada, Ik koester alle momenten die we samen gedeeld hebben. Ik ga je heel erg missen. ik ben jou heel erg dankbaar, dankbaar dat jij een deel uit maakt van mijn leven. Lieve Ada, rust zacht.

Ik ken jullie al best lang , altijd als ik je hoorde praten dacht ik : ' wat heeft aadje toch een lieve stem' Zo zacht en warm. Die stem zal ik blijven onthouden! Altijd als ik de 4-daagse op tv zag dacht ik altijd , ohjaa aadje loopt ook mee even kijken of ze toevallig in beeld is. Als ik nu de 4daagse zie, zal ik altijd aan je blijven denken. Jou afwezigheid is een groot gemis!

Dag lieve aadje ,

xxx cheraine brandon en gylana❤