Ik was vanaf begin februari vier maanden op Texel. Maakte lange wandelingen en kwam op een dag - 2 april jl - langs de plek en het monument van Afira. Ik herinnerde me direct weer het verhaal achter de tragedie van 13 juli 2008, en het greep me weer naar de keel. Een schelp neergelegd, die ik al een tijdje in mijn rugtas meedroeg, en ineens wist waarom ik 'm bewaard had, en bekeek de omgeving en het monument aandachtig. Ook de data, en met enige verwondering doch ook een schok bemerkte ik dat Afira en mijn dochter bijna exact 10 jaar na elkaar zijn geboren (1 mei 1991 om 3 mei 2001) en dat mijn dochter, op de dag dat ik bij het monument stond, ook nog 17 jaar jong was. Om dan te bedenken dat je je mooie, lieve meisjeskind moet verliezen in de bloei van haar leven door een onvoorstelbaar en schandalig lot, deed me huiveren. Ik heb mijn broertje verloren toen hij 25 jaar was door een ongeluk, maar je kind verliezen... en dan op zo'n manier, is onverteerbaar. Toch hoop ik dat alle mooie herinneringen en de liefde die nog altijd uit alles spreekt rond Afira, u, de nabestaanden tot steun is. 11 jaar verder inmiddels, maar ik weet; dat het blijft als de dag van gisteren. Veel sterkte in deze dagen vooral.
