Lieve Alex,
Nog altijd doe jij mij direct aan mijn broertje Martijn denken. Wat lijken jullie in ieder geval kwa uiterlijk toch veel op elkaar, zeker in jullie jongere jaren.
In hoeverre jullie kwa innerlijk op elkaar lijken durf ik niet te zeggen, maar het heerlijke losbandige, en eerst doen dan denken, dat hebben jullie zeker gemeen.
Ik kan mij de dag van het grote feest van opa & oma Lauran nog goed herinneren, de dag van het bijbels openluchtmuseum.
We moesten ons na die tijd verplaatsen naar een andere lokatie voor een hapje en een drankje. Ons gezin met de auto, jullie gezin op de fiets. En toen was daar die lange helling naar beneden...
Ik hoor mijn vader nog lachen en zie hem nog grijnzen! "Hahahahahaaaa, kiek hier dan, kiek hier dan! O god, o god, o god, kiek hier dan, hahahahaaaaa!"
Maar ik kan mij ook nog mijn vaders angst herinneren en zijn medeleven met je ouders.
Want tijdens het lachen terwijl wij jou als een rakket op je aller hardst naar beneden zagen zoeven, met al een behoorlijke voorsprong op de rest van jullie gezin, waren daar ook zorgen, want wat als je met die vaart, al slingerend, omdat je je fietsje nog maar net onder controle had, zou vallen...
Terwijl wij naast je kwamen te rijden opende mijn vader het raam en riep nog naar jou dat je rustiger aan moest doen, maar het had geen effect. Of je mijn vader überhaupt hoorde was al de vraag, want je zat volop in je race!
"O god, o god, o god, als dat maar goed gaat!"
Ik hoorde en zag mijn vaders lol duidelijk, vanwege jou onbesuisde ik, maar hoorde en zag dus ook zijn angst en liefde voor jou, en het medeleven met jou ouders, donders goed wetend dat die doodsangsten hebben moeten uitstaan, terwijl jij een steeds grotere voorsprong kreeg en ook hun geroep niet tot jou doordrong.
Lieve Alex, ik heb alleen maar goede herinneringen aan jou!!
Heel veel liefs,
Je nicht, Evelien Lauran
