“Je hebt maar één moeder”, placht mijn moeder te zeggen. En dat klopt. En je hebt maar één vader. Ook ik heb maar één vader. Wel veel voorvaderen. Pa en ik gingen lang geleden in de Achterhoek in archieven op zoek naar onze voorvaderen en die hebben we samen gevonden in ‘s-Heerenberg, Xanten en Zutphen en dan probeerden we documenten te ontcijferen uit de Middeleeuwen. Helaas zal bij mij de Wassing-lijn ophouden. Maar we hebben er in elk geval veel plezier aan beleefd onze voorvaderen samen uit te zoeken.
Afgelopen week stopte de mannelijke lijn en nemen we afscheid van pa.
Ik heb een foto waarop pa me leert fietsen: het is zomer en ik draag een korte broek; ik ben een jaar of vijf en zit een beetje wankel op mijn fietsje en pa houdt me in evenwicht met één hand aan het zadel en holt erachteraan. Daar zijn goede vaders voor: die leren je van alles om verder te kunnen in het leven. En zo leerde pa me zelfstandig te zijn. Want dat was híj ook.
In mijn jeugd kwam pa vaak laat thuis. Dan hadden Astrid en ik al gegeten en aten pa en ma pas veel later. Pa werkte in Amsterdam en moest dan daarna een uur rijden naar Amersfoort. Voor zijn werk reisde hij ook veel naar het buitenland en dan zat ma alleen thuis; Astrid en ik waren naar school. Sommige vaders waren meubelmaker, dokter of werkten in een winkel. Dan wist je ten minste wat je vader deed. Wat mijn vader nou precies deed, wist ik eigenlijk nooit in mijn vroege jeugd. Ja, iets met computers. Maar wat ik wel van pa heb geleerd is hard te werken en niet op te geven. Want dat zat ook in hém.
Rond mijn 15e , 16e maakten we één keer per maand thuis een etentje klaar. Astrid en ik maakte het voorgerecht, ma bereidde het hoofdgerecht en pa het dessert. Het goede servies kwam op tafel en er kwam passende muziek op de achtergrond. Pa zorgde uiteraard voor de wijn, een voor bij het voorgerecht en een voor het hoofdgerecht en dan natuurlijk een digestief. Zo leerde pa me ook te genieten van het leven. Want dat deed hij ook.
Voor mijn achttiende verjaardag, mocht ik van pa en ma mijn rijbewijs halen. Dat was niet alleen financieel prettig voor mij, maar veel mooier, zo leerde mijn ouders dat onafhankelijkheid een groot goed is. En toen ik net mijn rijbewijs had gehaald, gaf pa me de sleutels van de dure Volvo om een eindje te gaan rijden. Zo leerde hij me verantwoordelijkheid. Want dat had hij ook.
Naar Amsterdam ging ik om te studeren; de stad waar pa jaren daarvoor naartoe was gegaan en waar hij ma ontmoette en werd opgenomen in het liefdevolle gezin van de Stoelinga’s, en waar Astrid en ik zijn geboren. De stad waar hij carrière heeft gemaakt. De stad waar pa me leerde wat doorzettingsvermogen betekent. Want dat had pa zeker.
En zo leeft pa voort in mij in al die aspecten. En zo zal ik pa herinneren.
Pa, zoek me af en toe weer op. Als ik op mijn fiets over de gracht fiets, houd dan weer even mijn zadel vast. En zoek me op. Als ik op een terras zit op de Haarlemmerstraat, zoek me dan af en toe even op, want ik zal jou ook zoeken. Als ik een beslissing moet nemen en verantwoordelijk moet zijn, kijk dan even over mijn schouder mee. Als ik even niet weet hoe het verder moet, geef me dan weer een duwtje en zoek me op.