Lieve moeder Anna,
Want zo mag ik je noemen, dat weet ik zeker. Je was een tijdje als een moeder voor mij.
Zo jong nog als ik was en samen met je dochter weekenden lang bij jullie ‘over de vloer’.
Ook toen ik eens ziek was. Het was geen probleem. Je zag mij graag komen en ik zag jou graag. Je was altijd vrolijk, positief en opbeurend als het nodig was. Je was blij met mij als schoonzoon, dat heb je vaak gezegd. En ik was blij met jou als schoonmoeder. Wist je dat ik je de liefste schoonmoeder van Nederland noemde in die tijd?
We hebben best veel meegemaakt in een belangrijke periode van mijn/ons leven. Van de periode van verkering waarin jullie, pa én ma Tillmans, er altijd waren. Elk weekend, en ook vakanties bij de Bonnerplas. Waar we samen bramen plukten en er jam van maakten. Onvergetelijke momenten. Onvergetelijke gezelligheid. Ik voelde mij destijds door jou/jullie gesteund om te studeren. Al was het iets dat ik zelf graag wilde, jouw goedkeurende blik was goud voor mij. Was het mij gelukt zonder de groentesoep op zaterdag? Want dat was vaste prik. Was het mij gelukt als jij niet vol van bewondering en waardering mij verzekerde dat ik het kon. Was het mij gelukt als jullie er niet alleen als schoonouders voor mij waren in die tijd, maar ook een beetje als ouders?
Tot aan de tijd waarin ik een onvermijdelijke beslissing nam. Een beslissing die jij misschien aan zag komen. En gehoopt had dat die nooit genomen zou worden. Een beslissing die ons contact verwaterde. Een beslissing die niets te maken had met wat jij voor mij betekende. Een beslissing waarvan ik hoop dat jij mij die uiteindelijk hebt kunnen vergeven toen er eenmaal een andere lieve schoonzoon ten tonele kwam.
We kunnen het leven en gevoelens nooit relativeren op het moment dat ze ons overvallen. Vele jaren later wel. Nu weten we dat die dingen gebeuren en dat het zo moest zijn. En dat het leven voor iedereen ook weer een goede wending kan krijgen.
Toen ik jou jaren later weer af en toe ontmoette op een verjaardag van de kleinkinderen, en ik naast je zat, voelde het direct weer goed en keek je weer even lief en begripvol. Alsof je nog steeds mijn lieve (schoon)moeder was van destijds. En het was goed.
Lieve moeder Anna, je hebt een heel moeilijke tijd achter de rug. Dat die lieve jongen Leo al zo jong, en vóór jou, kwam te overlijden heeft je heel veel verdriet gedaan. Dat weet ik zeker. En je gezondheid liet te wensen over de laatste tijd. Je optimisme was verdwenen, hoorde ik. Dat spijt mij heel erg voor je. Ik hoop dat je nu je rust gevonden hebt en kan je verzekeren dat je een lief en mooi voorbeeld bent geweest voor al je kinderen, voor al je kleinkinderen en ook voor mij. Mij blijven vooral de mooie en goede herinneringen en het goede gevoel van verbondenheid en het vertrouwen dat ik er mocht zijn.
Rust zacht lieve Anna, en doe een groet van mij aan beide Leo’s
XX
Bruno
