Herinneren is een vorm van ontmoeten…

mijn oma heeft gelukkig geen lang ziektebed gehad. ze is in haar slaap overleden.
ondanks dat ze dement was was dit het enige wat ze eigenlijk had. voor de rest is ze altijd gezond geweest.
nadat ze een paar maanden geleden ineens zo veel pijn in dr rug had, en wij alleen maar O me rug te horen kregen, is ze onderzocht in het ziekenhuis. hieruit bleek dat ze 4 ingezakte rugwervels had. vorige maand is ze hieraan geholpen. dit was zwaar voor haar, maar ze had het goed doorstaan.
vorige week vrijdag moest ze naar het ziekenhuis omdat ze constant bloedneuzen bleef houden, deze zijn dicht gebrand.
vorige week zondag werd ik uit bed gebeld door me moeder met de mededeling dat ze was gevallen en waarschijnlijk de heup had gebroken. gelukig was dit niet het geval en heeft ze aan de val gelukkig niks overhouden.
afgelopen zaterdag is ze WEER opgenomen in het ziekenhuis omdat ze een zware bloedarmoede had. ze moest 3 zakken bloed toegediend krijgen. dit duurde 3 a 4 uur per zak. we vertelde oma dat ze een nachtje moest blijven en ze de volgende dag weer naar huis mocht. maar helaas zou ze de zondag nog heel de dag moeten blijven omdat ze teveel vocht had verloren. maar omdat oma de boel op stelten heeft gezet op de afdeling (ze moest en zou naar huis gaan volgens haar) hebben ze toch besloten dat ze naar huis mocht. vanaf het moment dat ze wist dat ze naar huis mocht was ze niet meer te houden. in het zorghotel aangekomen was alles weer goed.
nu was onze srippenkaart voor het ziekenhuis wel vol, dachten wij.
dinsdagmiddag werd ik op me werk gebeld door mij moeder, oma moest weer naar het ziekenhuis. ze had heel veel pijn in dr buik. zodra me moeder meer wist zou ze me bellen. later op de middag werd ik door me moeder gebeld met de medeling dat oma een gaatje in dr maagwand had. tjah wat nu???
ze kunnen een operatie starten, of zo laten gaan.
als we er niks aan zouden doen, zou ze het weekend niet halen. nou dan maar een operatie!! helaas zeiden de doktoren dat het geen verstandig idee was.
gezien haar leeftijd en gezondheid.
tjah daar sta je dan....
vanuit me werk ben ik gelijk me vriendje op gaan halen, in de auto een broodje met pijn en moeite opgegeten, en naar het ziekenhuis gereden. daar aangekomen schrok ik van haar.
wat was ze achteruit gegaan :-(
haar lichaamstemmperatuur was flink gedaalt in een uur tijd. van 36.2 naar 34.4 gegaan.
een paar uur in het ziekenhuis gezeten, zijn lennart en ik even weggegaan. even bij me andere opa en oma een bakkie doen. we waren goed en wel 10 minuten binnen en me moeder belde. als je nu nog afscheid wil nemen van dr moet je nu komen!!! ze wil je nog zien!!!
we zijn als een gek de auto in gesprongen en naar het ziekenhuis gereden.
daar aangekomen met een brok in me keel zijn we naar binnen gegaan. ze heeft van ons alle 4 persoonlijk afscheid genomen, en zowel zij als wij hebben nog kunnen zeggen wat we wilde zeggen. dit is allemaal bewust gegaan. alles leek erop dat haar dementie ineens even verdwenen was.
toen was ze aan het vechten, ze had last van dr buik.. en lag te krokkelen in bed. de morfine werd steeds hoger, maar helaas had het weinig effect. ze was zo aan het wordstelen. ze zusters kwamen nog even kijken hoe het ging, maar ze zagen dat het niet al te best met dr ging. na overleg met de arts kwam de zuster vertellen dat ze nog iets konden doen, een slaapmiddel toedienen zodat ze in slaap zou vallen en in haar slaap zou overlijden, dat is wat ze altijd gewild heeft. wij hebben toestemming gegeven, ze zou toch niet meer beter worden, en een lijdensweg had ze niet verdiend!!!
ze kreeg slaapmedicatie toegediend en me ouders en lennart gingen even roken. ik was alleen met haar, ik heb nog wat woorden tegen dr gezegt, maar ze was al vrij snel in slaap gevallen. om 1 uur hebben wij besloten om naar huis te gaan. me ouders zijn de hele nacht in het ziekenhuis gebleven. na een wat onrustige nacht van weinig slaap, werd ik om even half 7 gebeld door me moeder, het was gebeurt, ze is overleden :'-(
hierna haast niet meer geslapen..
de hele dag is zo raar verlopen en het lijkt wel alsof het gister of eergister al is gebeurt.
we hebben er alle 4 vrede mee maar ook verdriet. ik had haar zo graag nog bij me gehad en ik zal haar zeker wel gaan missen!!!


we blijven voor altijd van haar houden, en we zullen haar vreselijk veel gaan missen maar het is beter zo, wij hebben er vrede mee...

ze is 88 jaar geworden een mooie leeftijd

OMA IK MIS U ELKE DAG WEER, HOU VEEL VAN U
VOOR ALTIJD IN MIJN HART