LIEVE ANGELO,
wat kan je zeggen,wat kan je doen,als zoveel je herinnert aan toen,als binnen een jaar al je dromen verdwenen zijn.al die onbegrijpelijke dingen,dingen die er niet toe doen.maar wat blijft is de pijn.waar je zo hard voor probeerde om het je leven niet te laten binnendringen,maar zo geregeld door mensen ,die durfden dingen wel te hebben:wensen.en ik dacht als in het verkeer:voorrang mag je niet afdwingen.had ik maar eerder begrepen dat je moest worden als hen:gewoon ervoor gaan staan,ook al gaat de ander er aan.dat moet jou niet uitmaken,want als het zover komt.zijn het zij niet die het interesseerd,dat je gedwongen word om zo te denken:bekrompt.alsof het andere tijden zijn,middeleeuws,verweerd,dan denk je weer ik heb gewed op het verkeerde peerd.ik heb maar een ding om me vast aan te klampen,maar dat kan ze niet afwenden de rampen.mijn liefde voor mijn kinderen is eeuwig,maar pijn doet ook het gevoel ze hebben daar niks aan hoe goed ik het ook bedoel.als ze maar ooit begrijpen dat gekkenwerk is wat ons gescheiden heeft,macht misbruiken daar hebben 'mensen' veel plezier aan beleefd.als ze dat maar ooit begrijpen,als dat ooit hun pijn verzacht,het was vechten tegen een onneembare macht.maar denk er altijd aan dat ik trots op jullie,mijn kinderen ben,jullie zijn de liefste die ik ken,zeker na wat ik vorig jaar voor een 'kinderen' heb moeten aanschouwen.jullie blijven de liefste en de mooisten,als jullie daar maar op kunnen bouwen.met heel mijn hart.waak over je broertjes en zusje als je kan.