Ann was een nicht van mijn vader, Sef Janssen. De vader van Ann (Lei Thissen) was een broer van de moeder (Anna Thissen) van Sef. Ann beschouwden wij (de kinderen van Sef Janssen en Riet van Rooij) als een tante. Wij Marian, Henk, Peter en Ireen) vonden het altijd gezellig als zij bij ons op bezoek kwam. Eerst in Venlo, later in Nijmegen.
Toen onze ouders, Sef en Riet, overleden waren, raakte het contact verwaterd. Jaren later zocht ik mijn stamboom uit en wilde informatie vragen aan Leonie over haar ouders en verdere familie. Ik kon me herinneren dat zij in Amsterdam woonde en psychiater was. Via Internet kwam ik, na wat zoekwerk, in contact met haar en toen ik haar om info vroeg over Ann, zei ze: 'dat kun je beter aan mijn moeder vragen'. Ik schrok en was hogelijk verbaasd. Ik dacht dat Ann al langer geleden overleden zou zijn. Zij bleek 100 jaar te zijn en voor iemand van haar leeftijd nog goed te pas te zijn. Bovendien woonde zij in Nijmegen, de stad waar ik redelijk vaak kom. Ik belde haar op en was welkom in Huize Rosa. Het voelde meteen erg vertrouwd en na een kwartier spraken we met elkaar in het Veldens en Venloos. Ze kon mij nog redelijk veel vertellen over het verleden en personen in Velden, maar dat gold niet voor elk onderwerp. De foto's die ik voor haar meebracht en die ik op groot formaat had afgedrukt, omdat ik wist dat zij last had van maculadegeneratie, kon zij helaas niet goed bekijken. Bij een foto waarop haar te vroeg overleden echtgenoot Olivier stond meende zij mijn vader Sef te herkennen ('det is ogge pap'} . De gesprekken waren erg gezellig. Ann was altijd open en zei wat zij wilde zeggen. Haar lijfspreuk 'altijd proberen, nooit opgeven' sprak mij erg aan. Toen ik haar vroeg of zij het leven nog de moeite waard vond als 101-jarige die al alle leeftijdsgenoten heeft verloren en weinig meer kan zien, zei ze dat ze het leven nog steeds omarmde en kon genieten van de kleine dingen. 'Het is zoals het is', sprak zij toen. Ze vertelde vol trots dat zij nog elke morgen zelfstandig onder de douche ging. Ik ben erg blij dat ik haar nog drie keer heb mogen ontmoeten en spreken en vond het mooi te zien hoe zij genoot toen ik bij haar 101e verjaardag paling en wat bonbons voor haar had meegenomen.

Beste Leonie en familie ,

Er wordt gezegd:” de dood hoort bij het leven “.
Bij je moeder zou ik het willen omkeren: “het leven hoort bij de dood.”
In het aangezicht van het naderende heengaan was tante Ans nog meester van de situatie.
Toen je haar zei dat ik haar nog wilde groeten en bij de deur stond, stak ze gelijk haar arm boven het laken uit (!) en gaf mij een handdruk.
Dat was luttele dagen voor haar overlijden……

Mijn herinnering gaat terug naar de jaren 50 in Utrecht , als buren van oma en opa Thissen Mulder.
Daarna is er een groot vacuüm.
Ik heb namelijk jaren op Aruba gewoond , voor ik weer naar Nederland verhuisde.

Vorig jaar ontdekte ik plotseling de naam ‘ van der Geld -Thissen ‘ op de Kabelkrant .
( kabelkrant: mededelingen van Huize Rosa op interne t.v. verbinding Huize Rosa / Catharinahof )

Ik belde naar Huize Rosa , en ja hoor , wederzijds herkenden wij elkaars stem onmiddellijk !
Tante Ans vertelde mij , dat ik met mijn moeder als jong volwassene nog bij haar op bezoek geweest ben .
Komt er op neer dat je moeder mij moest bijpraten! Ha ha !
Toen ik bij haar op bezoek ging heb ik een foto van ons laten nemen ! Ben daar erg blij mee !

Voor mij leeft zij voort als een persoon die je niet dagelijks tegen komt :
een bijzondere vrouw , bijna 101 jaar ‘jong van geest ‘ !

Liefs, Clemmie