Midden in 't leven
nog zoveel te geven
Idee en plannen te over
in één keer voorbij
Voor ons was je een kei
enig in je soort
We zetten ons leven
in jouw gedachten voort
Achter tranen van verdriet...
schuilt een glimlach van herinneringen...

Waarom al dat vechten, waarom al die pijn,
Je wilde hier niet weg, je wilde bij ons zijn.
De strijd was oneerlijk en totaal onterecht,
Je wilde zo graag verder, maar verloor dit gevecht.
Veel te vroeg ben je heen gegaan,
Maar in onze gedachten blijf je bestaan.

Nooit meer iets van je horen, nooit meer iets van je zien.
Niet in dit leven, in het hiernamaals misschien,
In onze harten zullen wij je dragen, In onze harten blijf je bestaan.
Dit kleine plekje in onze harten, daar komt niemand meer aan.

Nu wordt het stil.
Wij moeten verder,
de wereld gaat gewoon zijn gang,
maar niet voor ons,
de zon schijnt,
de nachten duren veel te lang.
Je plaats is leeg,
maar niemand zal
doen alsof jij niet bestaat.
We zien je niet,
maar toch ben je er,
omdat iedereen nog over je praat:
de lege stoel,
je dichte boeken
en de verhalen die er gaan.
Je hoort bij ons,
waar je ook heen gaat,
bij ons blijf je voorgoed bestaan.