Lieve Anoush, er zijn zo veel woorden om ons als mensen mee uit te drukken, maar toch vielen we na jouw overlijden stil. Als er iemand keihard wilde leven was jij het. Altijd al. Al die plannen die jij maakte en deze ook nog eens waar maakte. Daar hebben een hoop mensen moeite mee maar als jij iets gedaan wilde krijgen kreeg je dat ook. Op school de meest gedisciplineerde persoon die ik kende, stiekem was ik daar heel jaloers op. Jouw gedrevenheid liet mij ook naar mezelf kijken. Wat wil ik nou eigenlijk? Waarom werk ik daar nou niet zo hard voor als Anoush?

Ik kan me nog goed herinneren dat we met de vriendinnen groep naar Groningen op vakantie waren. Dat was afgelopen voorjaarsvakantie. We gingen naar het Groningermuseum waar een tentoonstelling was over een bepaalde designer. We struinden door de gangen alsof we er met z’n allen heel veel verstand van hadden. Een beetje “ohja” en “hmm” uitbrommen als er een verhaaltje was over mode in de jaren ’70. Maar wat heb ik daarvan genoten. Het voelde weer zoals het hoort, met jou erbij. Lieve Anoush, ik kan me nog goed herinneren dat we op een gegeven moment met z’n tweeën op een bankje zaten en keken naar een enorme foto waar enorm veel op gebeurde. Hoe langer je naar de foto bleef kijken, hoe meer je opviel. Het was een kantoor uit de jaren ’80, waar heel veel mensen waren en heel veel rommel was en heel veel kleurrijke, vaste telefoons. Ik genoot zo van het moment dat we weer samen waren. Kijken naar een soort “Waar is Wally?” Maar dan zonder dat Wally er daadwerkelijk was. We hebben er echt flink lang gezeten, en ondertussen diepe gesprekken gevoerd over waar de mensen op de foto in hemelsnaam mee bezig waren. Je zat weer gewoon naast me, wat ik een lange tijd daarvoor, toen je bezig was met de behandelingen, heb moeten missen. Met je heerlijke korte pittige kapsel. Wat rockte jij dat toch! Het stond je zo ongelofelijk goed. Het voelde zo goed om je weer terug te hebben.

Lieve Anoush, het doet me nog het meest pijn dat er geen nieuwe herinneringen bij gaan komen. Daar zullen we met z’n allen, als vriendinnengroep, mee moeten leren leven. Er is een gat in de groep ontstaan die enkel en alleen door jou gevuld kan worden. Je hebt enorm veel voor ons betekend. Ook al leefde je maar 17 jaar. In die 17 jaar heb je zo’n verschil gemaakt, voor ons allemaal, ook al kennen wij je niet eens die 17 jaar lang. Het is moeilijk om te omschrijven hoeveel pijn dit alles doet. Misschien moeten we ons dan ook maar niet proberen uit te drukken met woorden, maar door de stiltes te laten vallen.

... And so we lay, our Anoush to rest,
Forevermore, her soul to rest.

A girl named Anoush, once full of life and might,
Now lies beneath the earth, out of sight

Her laughter and joy, we will forever miss,
Her memory, a lingering kiss.

The world won, this unfair battle,
Her body lost this evil battle.

Yet in our hearts, her spirit does rattle,
Echoing in our minds, a soothing prattle.

Though it breaks our heart, to see her away,
Perhaps it was best, that she went away.

For now she’s free, from pain and fray,
In a better place, we hope and pray.

Anoush, dear Anoush, forever in our hearts you’ll stay,
Your memory, a beacon, guiding our way.

Though you’re gone, in our hearts you’ll sway,
Forever and always, come what may.

Endless love

Nima Kamkar

Rust zacht lieve Anoush, ik brand een kaarsje voor je! Sterkte voor de nabestaanden met dit verlies.