Lieve tante Ans,
Vandaag, 22 augustus, is het precies een half jaar geleden dat je bij ons wegging.
Zes maanden, zesentwintig weken, wat vliegt de tijd.
Je wordt zéér gemist.
xxx

Lieve familie,
Wat heerlijk te weten dat Ans nu bij Vader God mag zijn vrij van pijn,ziekte en moeite.
Wij allen zullen haar aanwezigheid hier missen maar eens zullen we haar weerzien in Gods glorie.
Heel veel sterkte bij het verwerken van het verdriet om het gemis .

https://youtu.be/WRg9BIxDx7E

Vele jaren zijn we op zussenweekend geweest. Het hele land is doorkruist, meestal in een huisje met ons zessen. Wat een plezier hebben we gehad. Veel gewinkeld, cultureel bezig geweest, lekker gegeten en heeeeel veeeeeel gelachen, maar ook samen gehuild.
We gaan wel weer op zussenweekend, maar het zal in veel opzichten anders zijn. Twee van de zes zijn er dan niet meer bij. De zussenweekenden van voorbij staan in mijn geheugen gegrift en dat zal altijd blijven.

Dag lieve, lieve Ans, rust zacht.
Wilmy Hazelaar, Hillegom

Als nichtjes gingen we vroeger veel met elkaar om. Zo hebben we een keer gelogeerd bij oom Jan en tante Klazien in de Kaag. (Broer en zus van oma) Tante Klazien runde het postkantoor. Wij waren nogal schoon uitgevallen en hebben het hele huis een goede beurt gegeven. Zelfs de zolder in de was gezet. Glom prachtig. Dit hadden we beter niet kunnen doen, want toen ome Jan naar bed ging die avond is hij uitgegleden. Hij was erg boos.
Wat toevallig was dat Ans haar vriendin Mieke een nichtje was van mijn vriendin Suzan.
Met nog een nichtje en vriendinnen zijn we een paar jaar op vakantie gegaan ; fietsen naar Jeugdherbergen. Was heel leuk. De laatste jaren zagen we elkaar regelmatig en dat klikte weer als vroeger. We kregen tegelijk kanker, heel emotioneel. Voor jullie kinderen, kleinkinderen, broers en zussen, en nichten en neven en verdere familie heel verdrietig dat zij overleden is. Jullie zullen haar missen. Wel een troost is dat zij het heel goed heeft bij de Vader in de hemel. Heel veel sterkte en liefs, Anneke

Ik vond logeren erg leuk,omdat we altijd patat aten

Een paar jaar geleden was ik aan de wandel in IJsselstein toen ik iemand hoorde roepen: "Hoi Gert". Verbaasd keek ik en moest toch even heel goed nadenken wie dat nu was. "Ken je mij niet meer", zei ze. En opeens zag ik het, Ans Mastenbroek. Ze bleek eens per jaar bij een oude vriendin in IJsselstein te komen op een steenworp afstand van mijn huis. Het jaar daarna kwamen we elkaar weer tegen en spraken af dat ze de volgende keer langs zou komen of ik bij haar. En dan, ja en dan wacht je te lang en hoeft het niet meer want je hoort dan gisteren dat Ans is overleden. De herinneringen blijven aan het oppassen op Martijn en Madelon, Ab met z'n shandy, de katten eten geven en op het huis passen, lekkere dingen in de kast, eten bij de Indo in Den Haag. Maar de jaren verstrijken, je verliest elkaar uit het oog en dan is er het, voor mij abrupte, einde van een leven. Ans je blijft in mijn herinnering als een lieve en aardige vrouw en ik weet zeker dat onze lieve Heer een mooi plaatsje voor je heeft.
Gerrit van der Luit
IJsselstein