Ik lig op mijn rug in het gras
Mijn ogen gesloten
Mijn goudkleurige haren
Als een waaier om me heen

Kostbare momenten flitsen langs
Terwijl ik lig te bakken in de zon
Stiekem doezel ik wat weg naar daar
Waar mijn leven o zo fijn begon

Ik zie me wandelen met oma
Ik zie me zitten op haar schoot
Het geluk straalt van me af
Maar nu is oma dood

Nooit meer oma’s volle aandacht
Nooit meer wandelen in de zonneschijn
Nooit meer giechelen van de pret
Nooit zal het meer hetzelfde zijn

Was het nog maar even zoals vroeger
Was ik nog maar even klein
O, kon ik maar weer even
Oma’s kleine meisje zijn

Rust zacht

Liefs,
Marlique