Lieve Arend,
mijn meeste herinneringen aan jou dateren van lang geleden, toen we als neef en nicht en leeftijdsgenootjes vaak samen speelden. We hebben zelfs samen op paardrijden gezeten.Veel later, toen jouw ouders overleden waren en toen het feit dat je 'meer op mijn vader zou lijken dan volgens jouw ouders goed was' (wat altijd spannend klonk, maar waarvan ik nooit de diepere betekenis heb doorgrond), herstelden we het contact, dat lang niet had bestaan. Ik was je enige overgebleven famalielid van vaders kant, dat vond je belangrijk. Ik herinner me hoe je die eerste keer met Lucienne en Roald bij ons binnenkwam in Friesland en plechtig tegen onze kinderen zei: 'Ik ben jullie oom.'Technisch gesproken was je hun oud-oom, maar het was veelzeggend. Je was een echte Van Gelder, een mannelijke variant dan, want ik ben de enige vrouwelijke die ik in deze familie ken, en als enige ben ik niet licht-autistisch. Denk ik. Ik heb altijd gehoopt dat we nog eens tijd zouden krijgen, jij en ik. Om herinneringen op te halen, ook aan onze vaders, die net zoveel verschilden als ze op elkaar leken. Via Facebook 'spraken' we elkaar alweer een tijdje. Ik zal je kenmerkende lach missen en je gevoel voor humor en je 'pretoogjes', maar vooral zal ook ik moeten wennen aan dat we elkaar dus nu echt definitief nooit meer zullen zien. En Arend, als er een hemel is, of iets vergelijkbaars, doe ze dan mijn groeten: jouw Pa en Ma en ook die van mij. En al die anderen...
Adieu, Annemarie van Gelder
