Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Mijn vader was een Maria-vereerder. In zijn portemonne zat altijd een klein Mariabeeldje. Bij haar zocht en vond hij troost.
De sterfdag van mijn vader herinnerik me als een surrealistische dag. Het was voorjaar, de natuur was op zijn mooist, de zon scheen en wij wisten dat het de laatste dag voor hem zou zijn. De laatste keer dat de zon voor hem op kwam, de laatste keer ontbijten, de laatste keer ... van alles.
Mijn ouders waren samen in de kamer, terwijl ik in de badkamer mijn tanden poetste. Ik voelde me boos, verdrietig en leeg en kon eigenlijk het besluit van mijn vader nog steeds niet accepteren.
Toen hoorde ik muziek. Uit de radio klonk de glasheldere stem van Aafje Heynis, die het Ave Maria zong. Doodstil heb ik staan luisteren terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Ik voelde mijn verzet om het onvermijdelijke afscheid wegebben en er kwam een gevoel van rust over me. Het was alsof ik van boven de boodschap kreeg 'het is goed zo'.
Nog altijd wanneer ik het Ave Maria hoor, in welke vertolking dan ook, dan zie ik mezelf weer in dat verstilde moment in die badkamer en voel ik mijn vader heel dichtbij.
Papa, ik mis je. Rust in vrede. XXX

In de tekst van dit lied herkende mijn vader zich. Hij voelde zich een clown, maar achter zijn lach zat een droevig gezicht. Hij hield ervan om mensen aan het lachen te maken, hij hield van grappen en grollen, maar aan het einde van zijn leven was er voor hem nog weinig te lachen. Vandaar zijn liefde voor dit lied. Eén zin in het lied ging gelukkig niet op, hij liet veel mensen achter die nog steeds aan hem denken en die hem nog steeds missen.
RIP pappa XXX