Lieve Arnfinn,

Nieuwkomers hadden het bij V&V doorgaans niet al te moeilijk als ze van een klein biertje hielden. Je was dus al snel ingeburgerd bij de club. Bovendien was jij erg goed in het nadoen van de stem van het polygoon journaal op het moment dat wij, als stelletje V&V mastodonten, weer eens een historisch verhaal te berde brachten. Tijdens ons laatste ontmoeting in juni, vertelde je me dat je enorm hebt moeten wennen aan de Amsterdamse directheid en leuk bedoelde afzeikcultuur. Daar heb ik echt nooit iets van gemerkt.

Ik voelde al snel een band met je. Die band is tot het onafwendbare en jammerlijke einde gebleven en zal blijven bestaan. De afgelopen dagen heb ik me afgevraagd wat die band dan precies is en ik kom daar niet uit met woorden. Misschien was het wel het feit dat je in de Kerkstraat woonde, daar waar ik als klein mannetje met mijn trompet naar toe ging om het trompetteren te leren.

Buiten het voetbal zagen we elkaar niet veel, des te bijzonderder dat de wederzijdse band er wel was. Elk nieuwjaar smste / appte ik slechts een select aantal personen en jij was daar één van. Qua woorden kan ik niet anders bedenken dat ik jouw energie, jouw zijn en ook zeker jouw humor en prachtige lach me geraakt hebben.
Ook behoorde je tot een select gezelschap die de verre reis naar het mooie Zutphen heeft gemaakt. Samen met Jeroen zijn we wezen stappen, iets wat in Zutphen eigenlijk schieronmogelijk is. Met behulp van de nodige alcohol hebben we er toch een gedenkwaardige avond/nacht van weten te maken.
Iets meer dan een jaar geleden zaten we samen bij Ajax - Apoel. Vooraf uiteraard bier en mooie en eerlijke gesprekken. Mijn visie over een leven na de dood deelde je niet, sterker nog dat beangstigde je. Bang voor de toorn van god grapte je. Hoewel ik totaal niet geloof in die toorn, ben ik van mening dat jij nooit enige toorn had hoeven vrezen.

Begin juni zouden we gaan wandelen over de grachten, want zei je: “Als vooruitkijken somber maakt, moet je achteruitkijken en je geschiedenis koesteren.” De memory Lane wandeling kwam er niet, omdat dat fysiek te lastig was. Wel dronken we koffie op anderhalve meter afstand. Koffie en geen bier, zoals ik voorstelde, want je moest nog werken. We hadden het erover dat deze ontmoeting niet in het teken moest staan van het feit dat het wel eens de laatste ontmoeting zou kunnen zijn. Dat lukte prima, hoewel we beiden ergens wel wisten dat dit de laatste ontmoeting was. Afscheid genomen en terug gefietst. In het Vondelpark kwam het besef dat dit de laatste ontmoeting was geweest, met een tranendal tot gevolg.
Nu ben je hier niet meer, maar de gedachte dat je ziel en energie voortleeft en dat je in die vorm er altijd voor Sarah, Izaak en Hannah zult zijn, troost me en tovert, door de tranen heen, een brede glimlach op mijn gezicht. Daarnaast zul je blijven voortleven in vele en blije herinneringen. Je hebt ons bij V&V opgescheept met zwager Coen om te voorkomen dat de herinneringen aan jou eventueel überhaupt zouden kunnen vervagen. Dat was toch echt niet nodig.

Ik vind jouw een prachtige kerel die in mijn hart zit en gelukkig heb ik je dat vele malen kunnen zeggen. Ik vier jou en ben blij dat je in mijn leven was en ik heb je lief.

Martin

Lieve Sarah, Izaak en Hannah, maar ook Frank en Fem.

Lieve Sarah, wij kennen elkaar niet echt en de kinderen kennen mij zeker niet.
Op bijgaande foto is Arne exact 1 dag oud. Als buren en beste vrienden deelden wij met Frank en Fem alle lief en leed. Op bijgaande foto een groot stuk lief. De vreugde dus.
Nu zit ik in tranen achter mijn iPad. Jouw, jullie Arne is, zo jong nog, zo veel te vroeg gestorven. Zo veel te vroeg ben jij je geliefde en zijn de kinderen hun vader kwijt, zijn ouders hun zoon.
Uit ervaring weet ik hoe groot de leegte zal zijn die nergens mee te vullen is.
Hoe onmetelijk het gemis, waaraan geen einde lijkt te komen.
Ik kan alleen maar zeggen, houdt elkaar stevig vast en koester alle goede herinneringen.
Houdt Arne levend voor de kinderen en geef zijn liefde aan hen door, want er is niets dat voorgoed verdwijnt als de herinnering bewaard blijft.
Jullie zullen straks, later, vreemde lege dagen tegemoet gaan, maar op den duur moet je het gewone leven weer oppakken Daar ontkom je niet aan.
Uiteindelijk lukt dat ook. Maar dat gaat niet vanzelf en zeker niet zonder pijn.
Houdt stand Sarah. Van Frank en Fem heb ik gehoord dat je ongelooflijk dapper bent.
Al weet ik dat het heel moeilijk is om dapper te blijven en niet in af en toe in te storten.
Gelukkig heeft de geschiedenis bewezen dat je altijd weer ergens kracht vandaan haalt.

Ik stuur jullie een stukje uit een tekst van KAHLIL GIBRAN waar ikzelf ooit troost uit haalde.
Troost die ik nu nog voel als ik het herlees.

VREUGDE EN VERDRIET
De bron waaruit je lach ontspringt, werd vaak gevuld met tranen.
Hoe kan het ook anders zijn?
Hoe dieper verdriet in je wezen is gekerfd, hoe meer vreugde je kunt bevatten.
Wanneer je blij bent, kijk dan diep in je hart, en je zult zien dat wat je verdriet heeft gegeven ook vreugde brengt.
En wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je huilt om wat je vreugde schonk.
Sommigen zeggen: ‘Vreugde is groter dan verdriet,’ en anderen: ‘Nee, verdriet is groter.’
Maar ik zeg je: ze zijn onafscheidelijk.
Zij komen samen, en wanneer je met de een aan tafel zit, klopt de ander aan je deur.
Dus laat ze beide binnen in je hart en balanceer tussen vreugde en verdriet.

Hou vast dat je huilt om wat je vreugde schonk.

Weten doe ik dit soort zaken niet, maar ik geloof dat Arne vast een heel erg goede beschermengel zal zijn.

Veel liefs, veel sterkte,
Liesbeth Maas

Heel veel sterkte voor alle nog komende moeilijke momenten.