Beroep: Muzikant
#4 DE SCHOOLTOETER
(voor Bert Beenen)
De aula is nog vredig stil als we arriveren. Het is 07:30. Je leest het goed, half acht in de ochtend! Ik ben met de band No Holding Back op een VMBO school in Lelystad. We zijn gevraagd een schoolconcert te geven, waarbij we iets uitleggen over ons instrumentarium en over het schrijven van een popsong. We hebben nog drie kwartier voor ons optreden begint. Dat lijkt ruim voldoende, maar op dit tijdstip gaat alles langzaam en de koffie helpt ook al niet mee, die is niet te hachelen. Zwijgend bouwen we onze spulletjes op en wie een hand vrij heeft, helpt met het opstellen van de zanginstallatie. Ik kom daar niet aan toe, want ik heb veel tijd nodig. Behalve mijn toetsen-hoek heb ik namelijk een halve homestudio mee om iets te kunnen vertellen over sampling. Rondom het publiek plaats ik microfoons die ik aansluit op een sampler. Hoe leuk is het immers, om iets te vertellen aan de hand van samples die ik ter plekke maak? Om tien over acht wordt de rust in de aula wreed verstoord door aanzwellend geroezemoes, geschreeuw, geschop en gegooi. Daar zul je ze hebben! Misschien een goed plan om nu alvast de sampler te starten. De volgende vijf minuten is het complete chaos. Er wordt geduwd en getrokken en van plaats geruild, iedereen wil achterin zitten! Als het bijna uit de hand loopt klinkt er luid ‘KAPPEN NU! DE EERSTE DE BESTE DIE NU NOG… etc.’ Een toegestroomd kordon van docenten stelt orde op zaken. Ze stellen zich op in een lange rij, naast elkaar, helemaal achterin. Het is nu muisstil. Een oorverdovend PWEEEEEP! schalt door de aula, de schooltoeter, het lesuur is begonnen.
We gaan hartstikke lekker. En dat mag ook wel, want speciaal voor dit concert hebben we een dag gerepeteerd. We doen eerst een paar stevige nummers en daarna doet elk bandlid een verhaaltje over zijn instrument, hetgeen we larderen met het spelen van korte fragmenten in diverse stijlen. Terwijl Bert, onze presentator, zanger en bassist iets vertelt over de basgitaar, stop ik de sampler. Met een koptelefoon op mijn hoofd zoek ik een paar interessante momenten, knip de audio op maat en maak het gebruiksklaar om straks te laten horen. Na de basgitaar is het de beurt aan de drummer en de gitarist om iets te vertellen. Als laatste is het mijn beurt. Na een algemeen praatje over piano, fender rhodes, hammond, clavinet en synthesizers start ik de eerste sample: KAPPEN NU, DE EERSTE DE BESTE DIE NU NOG… etc. Meteen weer chaos in de tent! De scholieren rollen door de aula van het lachen en het kordon docenten maait erover heen om de orde te herstellen. Ik besluit er nog een tandje bovenop te doen, ik pitch de sample een beetje omhoog zodat we de zelfde tekst nogmaals horen, maar nu met de stem van een kleuter. Dat blijkt de nekslag te zijn! Wat een geweldige puinzooi in het publiek. Bert draait zich met een ongeëvenaarde Bert-glimlach naar ons om en roept ‘Wat een succes!’ Hoe de docenten het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar een minuut later is het weer doodstil. Er heerst een ware angstcultuur, iedereen zit stil en stijf op zijn stoel.
Wij beginnen aan het tweede deel van ons concert, waarin we uitleggen hoe je een popsong schrijft. Terwijl Bert staat te vertellen, hoor ik ‘psst!’. De drummer trekt mijn aandacht, hij snuffelt met zijn neus in de lucht. Ja, nu ruik ik het ook, een brandlucht. We kijken rond, maar hebben geen idee waar het vandaan komt. Op de voorste rij zie ik een jongen voorzichtig een stuk papier uit zijn tas pakken. Hij kijkt even over zijn schouder naar achteren en pakt vervolgens een pen. Uiterst behoedzaam zie ik hem iets opschrijven. Even later houdt hij het papiertje omhoog, zodanig dat wij het kunnen lezen. ROOK! staat er in grote letters. Bert kijkt naar beneden en ziet rook uit een van zijn adapters komen. Wij hebben het nu ook door en kunnen er niets aan doen, we schateren het uit. Bert trekt zijn adapter uit het stroomblok en zegt: ‘niks aan de hand.’ Maar daar dachten de scholieren anders over. ‘BRAND.., BRAND..,’ wordt er geschreeuwd en de chaos is weer compleet. De hele aula ligt overhoop en het lawaai is oorverdovend. Kansloos zijn we. Hoe kunnen we ooit de draad weer oppakken? Hoewel we nog twintig minuten te gaan hebben, zet ik het volume van mijn sampler op tien en laat een sample horen die ik nog niet gebruikt had, de schooltoeter: PWEEEEEP!
Binnen dertig seconden is de aula leeg! Iedereen is op weg naar het denkbeeldige volgende lesuur. Wij kijken elkaar aan en genieten, de aula is weer vredig stil.
