Bonny was wie zij was. Normaal. Geen meisje-meisje, geen gedoe, geen gepiep. Niet het type dat maar doorvroeg, eerder het type dat gewoon niet moeilijk deed. Bonny stond in haar eigen kracht en liep niet met de meute mee. Ze wist wat ze wilde en ging daarvoor. In wat ze wilde liet ze zich niet zomaar tegenhouden.
En dat terwijl Bonny wel de nodige beproevingen voor de kiezen kreeg. Al vanaf haar veertiende had ze problemen met haar lever. En we weten allemaal hoe veel pech ze heeft gehad in de jaren die volgden.
Maar krachtig als Bonny was, zette ze altijd door. Niet klagen maar dragen. En dat heeft haar gelukkig ook heel veel gebracht in haar leven.
In 1996 werden Bonny en Vincent een stel. Vincent moest wel de nodige moeite doen om Bonny voor zich te winnen. Maar gelukkig ging ze na een aantal maanden overstag. En het bleek echt heel goed te klikken tussen die twee. 26 jaar lang deelden ze lief en leed en hadden ze het heel fijn samen.
In 2001 gingen ze samenwonen en twee jaar later kochten ze samen hun eerste woning. Bonny had tuin- en landschapsinrichting gestudeerd maar het heeft heel wat jaren geduurd voordat ze ook werkelijk in deze richting ging werken. Van werken was ze overigens alles behalve vies: ze was een echte aanpakker en zorgde dat ze haar boontjes prima kon doppen.
Uiteindelijk volgde ze toch haar roeping, het groen trok toch, en kwam Bonny te werken bij Donker Groen als werkvoorbereider. Vanwege Bonnys gezondheid werd de werkomvang daar met de jaren wat kleiner.
Bonny besloot voor zichzelf te beginnen en startte een eigen bedrijf in tuinontwerp en -advies. Best een pittige combinatie maar Bonny bleef ervoor gaan.
In 2015 stelden Bonny’s ouders voor aan Vincent en haar om een stuk grond van hen te kopen om een eigen huis op te bouwen. Dit werd een jaar later gerealiseerd. Alles hadden Vincent en Bonny goed voor elkaar, ze woonden mooi en vanwege de oppas naast de deur konden ze eindelijk een hond nemen. Vincent en Bonny konden doen en laten wat ze wilden. De wereld lag aan hun voeten.
Totdat alles veranderde in 2018.
Bonny werd plotseling getroffen door een hersenbloeding. Een enorme klap. Ze ging een revalidatietraject in maar met de tijd die verstreek werd duidelijk dat ze niet meer de oude zou worden. Toen ze uiteindelijk weer auto mocht rijden kreeg ze ook nog eens epilepsie. Het dieptepunt werd bereikt toen werd geconstateerd dat Bonny erg ziek was: ze bleek getroffen te zijn door leverkanker.
We kunnen rustig stellen dat Bonny het niet gemakkelijk heeft gehad, haar omgeving evenmin. Maar wat was het bijzonder om te zien hoezeer zij nog kon genieten van de kleine dingen. Ga er maar aan staan, als je op jonge leeftijd door ziekte thuis komt te zitten. Maar Bonny maakte er het beste van.
Ze genoot oprecht van het thuis zijn, in de tuin zijn, van de vogels, de kippetjes en van de hond. Bonny wandelde ook graag, in haar jongere jaren deed ze dat al graag tijdens vakanties maar later toen ze ziek werd bleef wandelen een fijne bezigheid. Haar creativiteit was ook bijzonder te noemen: ze schilderde met haar moeder. Zelfs toen Bonny met links verder moest gaan pakte ze dit wonderbaarlijk goed op. Ze creatief en inventief als ze was.
Nu is het stil geworden. Heel stil. Hopelijk mag er in de stilte ruimte ontstaan voor de fijne herinneringen. Voor de blijvende gedachten aan Bonny. Hopelijk blijft haar liefde voelbaar.
En hopelijk mag ze een voorbeeld zijn en blijven van ongekende kracht en doorzettingsvermogen. Ze is en blijft een vrouw om trots op te zijn.