Lieve Boy,
Wat is het moeilijk om afscheid van je te moeten nemen. Ook al wisten wij natuurlijk al heel lang dat een voortijdig afscheid onvermijdelijk was. Toch kwam het veel te vroeg. Ik voel me bestolen, en met mij veel anderen. En zo voelde jij het zelf denk ik ook. Een man als jij had nog minstens twintig jaar bij ons moeten zijn.
Jij was voor je familie een baken van rust. Daar hoefde je niet eens zoveel voor te doen, want die rust straalde uit al je poriën. Altijd geïnteresseerd, en dan niet voor de vorm, maar oprecht nieuwsgierig. Je wilde altijd het naadje van de kous weten over mijn werk en dan vooral over de technische kant ervan. De apparaten die ik ervoor gebruikte. Want je was een nerd avant la lettre.
Zo mocht ten tijde van de introductie van een bepaalde muziek streaming service van Marleen de naam van deze app niet meer in huis genoemd worden. Zo vaak was je erover bezig. SPOH-TIE-FAAI.
‘Hey, Maarten, dus die app he, die installeer je op je telefoon en dan…..’ Zo begonnen jouw vragen over dit soort zaken meestal. Begeleid door handgebaren.
Wat voor mij ook volkomen nieuw was: na al die vragen over mijn reilen en zeilen kwam er nooit een ongevraagd advies. Je gaf me nooit het gevoel dat ik iets op een bepaalde manier moest aanpakken, of anders moest doen. Dat vond ik heel bijzonder, want daar had ik in mijn ‘eigen’ familie weinig ervaring mee. En dat lijkt me voor een schoonvader ook helemaal niet makkelijk. Af en toe heb je vast op je tong moeten bijten.
En de liefde en eenheid tussen jou en Marleen. Twee mensen die al zo lang samen zijn en zo veel plezier aan elkaar beleven. Zo veel samen doen, en echt een team zijn. Dat had ik nog nooit gezien. (Ik ben opgegroeid in Zandvoort)
Dat je een doorzetter was hoef ik er niet meer bij te vertellen. Iedereen weet dat jij nooit opgaf. Niet in het leven en niet in de sport. Een slepende knieblessure belette jou het hardlopen niet. Pijn of geen pijn, je ging gewoon door. Je knie was wel net te pijnlijk voor een fietstochtje naar de dokter, trouwens. Want wat wist die daar nou van? Daarin was je nogal koppig, iets dat Hilde van jou heeft geërfd.
Ik had je heel graag willen vertellen dat je voor mij als vader, echtgenoot en als mens een groot voorbeeld bent, en altijd zal zijn. In een soort dramatisch afscheidsgesprek. Maar jij hield niet zo van afscheid nemen. (Je deed er ook altijd heel lang over, nog iets dat Hilde van jou heeft geërfd.) Dus dat gesprek is er nooit gekomen. Maar dat is niet erg. Niet alles hoeft in het leven hardop te worden uitgesproken.
We zullen je missen.
x Maarten
