Lieve Marion en Rob en Lisa,
vijf jaar zijn verstreken waarin alles zijn gewone gang leek te gaan. Ja, aan de buitenkant, wel te verstaan, maar voor jullie was er vanbinnen het knagende gemis van Bram. Misschien niet meer zo snerpend pijnlijk als toen, maar wel met blijvende pijn en verdriet aan jullie kant. Misschien, en dat hoop ik van ganser harte voor jullie, heeft Bram in die vijf jaar in jullie hart toch een stil, veilig, warm en vredig plekje gevonden, waar hij zich thuis en geliefd weet, en verzacht hij zo jullie pijn en gemis. Het is goed zijn naam telkens weer uit te spreken, je te herinneren wie hij was en wie hij nog had kunnen zijn. Maar Bram is en blijft Bram, de jongen zoals hij was en van wie jullie zoveel houden. Voor liefhebben bestaan geen grenzen, geen tijd, geen beperkingen. Het is fijn dat zoveel mensen dit ook zo ervaren en ook dit keer weer met jullie hebben willen delen in jullie gevoelens voor Bram. Hij is en blijft voor ieder die van hem houdt die jongen wiens bloemknop zich net geopend had en die er klaar voor was zijn sprong in de wijde wereld te maken, een prachtig beeld om te koesteren.
Wij leven met jullie mee, Marion en Bram en Lisa en Lisa, wij hopen dat jij geslaagd bent en een fantastische tijd gaat krijgen in verre oorden, je kunt niet genoeg van de wereld gezien hebben!
Els en Joep