Herinneren is een vorm van ontmoeten…

7.59uur donderdag 26 maart 2009....Daar was het telefoontje...Het telefoontje, waarvan ik wist dat die een keer ging komen...Nu was het echt...We konden beter snel komen...Het ging niet goed met Pa...Met 5 minuten was ik er...Maar Pa had ons al verlaten...Hij vond dat het tijd was om te gaan...PA, WAAROM??? Het enige wat ik nog kon doen was hem vasthouden, vasthouden zoals ik vaker deed. Pa voelde nog warm, en het leek of hij gewoon sliep...maar ik wist beter...WAAROM??? Het ging juist weer beter de laatste tijd...De laatste keer dat ik bij je was, keek je mij nog na toen ik wegging...Weer was ik maar even gebleven... Zoals zo vaak als ik weer ergens anders heen moest...Dan beloofde ik de volgende keer langer te blijven. Maar dat langer blijven werd steeds korter...GOD, wat baal ik op dit moment van mijn leven zoals ik nou leef...Loop mezelf voorbij, draai op automatische piloot...Maar ik hoef niet meer langer bij Pa te blijven...Ik hoef geen tjiemil tjiemil meer mee te brengen...Hij heeft ervoor gekozen naar zijn vrouw te gaan...naar mijn moeder, die ik ook alweer anderhalf jaar mis en nog elke dag aan denk...Nu zijn ze weer samen...Dat is het enige wat het voor mij dragelijk maakt...Pa & Ma, ik mis jullie, maar ben blij dat jullie nu voor altijd bij elkaar zijn...Bedankt voor alles wat jullie voor mij gedaan hebben, en mij hebben gemaakt zoals ik nu ben...BEDANKT!!!