LieveDochters lieve Kester lieve kleinkinderen,
In groep 8, ik was dus 11 denk ik, liet mijn juf n stuk van de Mattheus horen. Toen dit lied kwam wist ik niet wat ik hoorde, t leek wel of alles in mn lijf aanging, een soort verbazing opwinding, woww dat dit bestond! Muziek en zang die wilde woede donkerte zo voelbaar maakte. Thuis heb ik de cd gepakt en op repeat dat korte stukje 20 keer geluisterd. Ik vertelde Catherine ooit over mijn liefde voor dit stuk dat t me élke keer weer bij de kladde grijpt en dat ik t nooit kan laten steeds weer repeat te doen. Catherine begréep (dat weet ik inmiddels nog beter) dat écht, dat je in vervoering of beetje bezeten van muziek kan zijn. Simona (dat mag ik van haar zeggen want ze zegt t over zichzelf ook) is daar te nuchter voor, ‘ik ben gewoon niet zo lyrisch’ zegt ze dan:)) Catherine kon heerlijk lyrisch zijn:-) Over zoveel. Maar ik besef nu pas hoe belangrijk t was dat n volwassene dat zo goed begreep, en beaamde dat die muziek waanzinnig was! En vanaf toen dacht ik bij dat stukje altijd ook even aan Catherine en aan dat we dat deelden. En ze heeft me heel vaak laten weten dat ze bij dat stukje aan mij dacht, dan stuurde ze t fragmentje of dat ze bij dat stukje aanme dacht. En als ik dan nog niet aan de mattheus had gedacht dat jaar zette ik m door haar berichtje op. Ik hoor er nu ook de wóede van het zó niet willen doodgaan in of beter gezegd woede over het zó graag willen leven van Catherine, van ons allemaal met hoe we t liever anders zouden willen. Liefs en kracht om in haar naam te genieten. XThekla