Zo luidt de titel van het eerste hoofdstuk van mijn boek 'Als rennen geen zin meer heeft', geschreven naar aanleiding van het overlijden van onze dochter Saskia. Wij, Marja Voulon en Hans Gootjes, hebben beiden waardevolle herinneringen aan het samenwerken met Cees van Loon, als 'baas' van Marja bij de Gelderse Sport Federatie en als coach van Hans bij Arnhemia Eagles.

Omdat het zo bijzonder is, delen wij hier de integrale tekst op de eerste pagina van het boek dat als ondertitel heeft 'een aangrijpend en inspirerend verhaal over optimisme, veerkracht en liefde'; eigenschappen die zeker ook pasten bij Cees.

De dag die mijn leven zou veranderen: 2 april 1984, mijn eerste werkdag bij de Gelderse Sport Federatie. Na mijn opleiding Bewegingswetenschappen aan de Vrije Universiteit (VU) in Amsterdam, een plaats die ruim een kwarteeuw later een dominante rol zou spelen, kreeg ik de kans werkervaring op te doen in het project Sportgezondheidszorg Gelderland. Adjunct-directeur Cees van Loon verzorgde de introductie aan mijn toekomstige collega's. Bijna aan het einde van de voorstelronde schudde ik de hand van Marja Voulon. Hoewel ik niet meer honderd procent scherp was na zo veel nieuwe gezichten, staat haar blik voor altijd op mijn netvlies geschreven. 'Leuke zus heeft Cees', was mijn eerste gedachte, de namen Van Loon en Voulon per abuis op één hoop gooiend. Marja, directiesecretaresse, was vanaf die dag niet meer uit mijn leven weg te denken. Al in de eerste weken na die bijzondere kennismaking met die spontane, aardige, mooie sportieve jonge vrouw uit Harskamp - ik moest het opzoeken in de atlas - ging ik voor het maken van tien kopieën twee keer heen en terug langs haar bureau; eerst vijf kopieën en daarna nog eens vijf.

Van Cees bestaan er helaas geen kopieën. Hij was zijn eigen unieke zelf, van wie de spirit voortleeft.

Sterkte voor alle nabestaanden.

Hans Gootjes en Marja Voulon