Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Toen wij met ons gezin in '97 in Veldhoven kwamen wonen waren Arie en Ciel (voor ons toen meneer en mevrouw Walraven) gezichten die wij al snel kenden vanuit de Immanuelkerk. Elke zondag present en op dezelfde plaats.
De laatste anderhalf jaar mocht ik Ciel ook bezoeken. Ze luisterde aandachtig naar het gesprek tussen Ida en mij, vooral als er herinneringen opgehaald werden.
Moge zij rusten in vrede,
Elly den Haan

Zes jaar was ik toen er ineens een mevrouw bij ons logeerde en die ik tante moest noemen. Ze werkte in een arm gezin waar de moeder ziek was. Als ze thuis kwam moest ze zich helemaal nakijken op ongedierte. Zij speelde en zong met ons en leerde mij fietsen. Dat ze een echte tante werd toen ze met mijn oom Arie ging trouwen besefte ik pas echt toen ik als een van de bruidskinderen bij hen in de trouwkoets zat.
Vakantie mocht ik vaak in Aalst bij hen doorbrengen. Van alle ooms en tantes zijn zij altijd het attents geweest. Geen verjaardag werd vergeten.
Nu is de laatste band met deze generatie verbroken maar vergeten doen we hen niet.
Fijn dat wij hen mochten kennen.
Kok en Simon

Mijn persoonlijke herinneringen aan Arie en Ciel gaan ver terug in de tijd dat ik in Veldhoven woonde. In de samenwerking met Arie op bestuurlijk en kerkelijk gebied kwam ik regelmatig op de koffie, waar ik altijd door Ciel gastvrij werd ontvangen.
Het was een waardevolle herdenkingsdienst van jullie als kinderen voor haar, warme woorden werden terecht over Ciel uitgesproken, mooie liederen gezongen. Allen sterkte met het missen van beide ouders en het verder leven met dierbare herinneringen.

Toen ik in 1950 ,, pas in Eindhoven uit de kerk kwam , de oude Westerkerk in Strijp, werd ik uitgenodigd voor de koffie bij “ Moeke” Groenenberg. Dat was tegelijkertijd een kennismaking met Arie en Ciel en de andere dochters. Ook daar hoorde ik van J en E. Een landelijke beweging , waarvan ik in mijn diensttijd in Enschede al over had gehoord en gezien. In Eindhoven waren al een aantal kringen en Arie en Ciel waren zeer actieve leden. Uiteraard weren Wies en Ik ook weldra lid. Kringen en weekendkampen bij boer Buis in Nuenen. Die weekend,malen hadden als leiding , een hoofdofficier (HO), een kampcommandant (K C) en een Mevrouw derde staflid ( M3S).
Het eerste kamp wat wij meemaakten was onder leiding van Arie (HO), Jan Pennekamp(K C) en jawel, Ciel (M3S). Dat is de basis geweest van onze grote betrokkenheid bij de kerk in Eindhoven en na ons trouwen in Veldhoven. Dat koffie uurtje zal ik nooit vergeten. Veel dank aan Arie en Ciel.
Zij mogen rusten in vrede.
Alle nabestaanden mogen zich gelukkig prijzen met zulke (voor) ouders.
Koos Bienefelt

In de dankdienst voor Ciel werd ik getroffen door de foto van het wijkteam van Zeelst-Meerveldhoven. Meteen ging het door me heen, ja dit is typerend voor Ciel. Op de achtergrond staan de mannen en op de voorgrond aan de tafel zitten de vrouwen, en dus ook Ciel. Op de vergadering van het wijkteam waren het de mannen die het woord deden. Ciel hoorde het allemaal aan. Zij kwam pas aan het woord als ze verslag kon doen van de bezoeken die ze had gebracht. Over haar geloof praatte Ciel niet veel, want zij leefde haar geloof. Zij was van het praktisch geloven, niet met woorden maar met daden. Zij behoorde voor mij op deze manier bij de stille getuigen van de Heer en zo mag ik haar herinneren.

Hallo tante Ciel, wat ben je toch een prachtmens! Zoveel herinneringen heb ik aan jou, ome Arie en het huis op de Bernharddreef. Ongelooflijk veel gelachen, gezellig gekletst en heerlijk samen tafelen. Meehelpen in de keuken, alles op tafel zetten door het doorgeefluik en dan smullen maar...Ik heb vaak genoeg aan tafel mogen aanschuiven en genoten van het lekkere eten. Wat erg is blijven hangen is je zelfgemaakte griesmeelpudding en bitterkoekjespudding. Ik lustte er wel pap van! Toen ik in Veldhoven kwam te werken kon ik op donderdagmiddag bij het avondeten aanschuiven, samen met tante Gre, de buurvrouw en nog een paar anderen. Het was altijd een gezellige boel. Ik moest het wel altijd aankondigen, want 'ik was wel iemand waar je rekening mee moest houden.' Dan doelde je op de hoeveelheden die ik naar binnen werkte...
De snelheid van je handelen was ook iets om rekening mee te houden. Als we gingen fietsen, moest ome Arie nog 'even een ditje en een datje'....Ondertussen stond je al helemaal startklaar met je fiets en maakte je een cirkelgebaar met een arm, zo van 'schiet eens op.' Dat deed je met een lach.
Bij mooi weer 's middags aan de thee met een koekje in de tuin en dan op de schommel. Soms even meehelpen met de was ophangen en afwassen na het eten.
Twee keer per jaar kwamen jullie fietsen naar de Zeebruggestraat in Eindhoven voor de verjaardagen van mijn ouders. Heel gezellig, waarbij ome Arie zonder blikken of blozen gerust 4 glazen whisky weg kon tikken. Wij zaten dan allemaal gespannen te wachten op het moment van vertrek en jij gaf dat aan. 'Zullen we gaan? We moeten nog 45 minuten naar huis fietsen.' 'Ja zo, nog eentje dan.' En uiteindelijk stapten jullie dan pas rond 0.30uur op de fiets en hadden jullie nog drie kwartier te fietsen.
Zoveel herinneringen....ik denk graag aan je terug. Het ga je goed ....
Liefs Ida.