Wat een groot verlies, zo plotseling en op zo’n jonge leeftijd.
Ik zag haar voor het laatst op de reünie. Ze stond toen naast mij op de camping, vol trots te vertellen dat ze haar leven goed op de rit had. Gek op haar dieren, geen man of kinderen aan haar zijde, maar tevreden met hoe het ging.
We hebben herinneringen opgehaald aan onze tijd in Stolzenau, toen we nog regelmatig met elkaar omgingen. We hebben gelachen, oude verhalen gedeeld, en even voelde het alsof de tijd had stilgestaan. Maar zoals dat vaak gaat: na een reünie val je terug in je dagelijkse ritme. Je denkt: volgende keer zien we elkaar weer. Helaas is die volgende keer er niet meer gekomen.
Ik had graag nog eens samen met haar gelachen en teruggedacht aan die mooie tijd in Stolzenau. Haar vrolijke lach staat me nog helder voor de geest. Wat ik vooral van haar herinner, is hoe snel ze tevreden was. Een kort praatje, samen iets doen – en haar glimlach verscheen meteen.
Zo zal ik haar blijven herinneren: als een warm en opgewekt mens, die veel te vroeg is heengegaan.
En mocht er iets bestaan tussen hemel en aarde, dan hoop ik dat zij ervoor zorgt dat de zon blijft schijnen. Want met haar glimlach in gedachten straalt niet alleen een mens, maar ook elk dier.
Liefs Danielle ten Elzen
