Coen van der Lugt werd geboren in Rotterdam op 16 mei 1945. In 1971 ontmoette hij zijn partner Marianne van der Lugt-van 't Hof. Coen en Marianne trouwden op 14 april 1972. De laatste woonplaats van Coen was Delft.

Op 16 mei 1945, 11 dagen na de bevrijding, werd in het Havenziekenhuis te Rotterdam mijn vader geboren. Hij was het derde kind in het gezin en ook het derde jongetje. Waarschijnlijk wilde omi liever een meisje, want foto’s laten een jongetje met pijpenkrullen en schattige jurkjes zien. Gelukkig werd zijn zusje een jaar later geboren en mocht hij normale kleding dragen.

In IJsselmonde woonde ze in een groot huis, waar hij af en toe moest zoeken in welke kamer hij die nacht moest slapen, als zijn moeder weer eens het huis had veranderd.
Na een jaar mulo, waar hij totaal geen zin in had, ging pa naar de LTS gevolgd door de UTS.
In zijn vrije tijd ging hij stappen in de dansschool en vond hij het heerlijk om te niksen op zijn kamer.

Voor zijn dienstplicht was hij gestationeerd in de Willem III kazerne te Amersfoort. Hier kreeg hij al snel te horen dat hij een peloton in bedwang kon houden, want zijn stemgeluid reikte ver genoeg en als pa een commando gaf, werd er ook geluisterd. En dat bleef ook de rest van zijn leven zo. Nou ja, bijna dan. Een paar jaar geleden moest hij toch echt zijn meerdere erkennen in zijn kleinzoon, Caspar. Die weigerde te luisteren naar zijn opa’s bevelen en pa mocht achter hem aan rennen.

Na zijn diensttijd werd hij aangenomen bij Van Aarssen in Rotterdam. Hier was hij elektricien en heeft hij onder andere de kroonluchters in de Martini kerk opgehangen en de verlichting van het Luxor geïnstalleerd.

Toen Van Aarssen besloot dat hij voldoende geld had verdiend en besloot met de zaak te stoppen. Mijn vader besloot te solliciteren bij het ministerie van Defensie en daar werd hij aangenomen en begon hij al snel met het volgen van allerlei cursussen en kwam hij ook steeds meer in de management-functies en hij eindigde als hoofd facilitaire dienst.

In 1972 leerde hij het overbuurmeisje van zijn zus kennen. Dat zij al verloofd was, kon hem niets schelen. En zoals altijd, kreeg mijn vader ook nu weer zijn zin en negen maanden later trouwde hij met het overbuurmeisje, mijn moeder.

Het jaar daarop werd ik geboren en enkele jaren later maakte mijn zusje het gezin compleet. De vakanties met ons gezin waren altijd fantastisch, op enkele woeste hoogtecomplexen na, maar daarover later meer. Meestal werden we vergezeld door familie. En zeker toen we op vakantie gingen naar Rockanje, was er altijd wel familie in de buurt of op visite.
Later ging mijn vader met mijn moeder skieën, cruisen, met het busje door Frankrijk toeren en als hoogtepunt waarschijnlijk IJsland.

In 1998 overleed Cécile, zijn jongste dochter. Dit was een intens trieste periode in zijn leven. In dat jaar werd ook zijn oudste kleinzoon, Thomas Coen geboren. Dit was een redding voor hem: hij heeft Thomas Coens eerste luier verschoond, zijn eerste badje gegeven en als Thomas Coen weer eens huilde, werd hij rustig op opa’s borst.

Na een paar jaar kreeg hij ook een schoonzoon, die hij verwelkomde met de woorden: “Hier heb je d’r (daar bedoelde hij mij dus mee) en ik wil haar echt nooit meer terug.” Toen hij mij weggaf in de kerk, vloog ik ook over het middenpad en deed hij zijn bijnaam Speedy Gonzales eer aan.

De schoonzoon werd ook nog gevolgd door kleinzoon nummer 2, Caspar en kleindochter nummer 3 is in de maak en we wisten dat mijn vader haar nooit zou kunnen vasthouden, maar hij weet wel hoe ze heet en dat vond hij erg fijn.

Mijn vader was een hartelijk, joviaal, behulpzaam en een echte Bourgondiër. Hij stond voor iedereen klaar. Ik hoefde maar te bellen en hij was er. Zelfs de laatste maanden gaf hij nog oplossingen voor problemen. Hij was altijd bereid te helpen en pa hield van aanpakken. Of het nu tijdens een verhuizing was of op de drukkerij, waar hij na zijn pensioen aan de slag ging, omdat thuis zitten echt niet alles was. Hij was super handig en ontzettend sterk.

Tijdens zijn laatste vakantie in Ierland met mijn moeder ging het al slecht met hem en na zijn terugkomst in Delft werd al snel geconstateerd dat hij ernstig ziek was en niet zo lang meer te leven had. Toch heeft hij het nog bijna 5 maanden volgehouden. 5 maanden waarin hij zo positief bleef, zo krachtig. Ondanks dat hij echt wel verdriet had en het moeilijk vond om mijn moeder en zijn kleinkinderen achter te laten. Hij had gelukkig geen dingen die hij nog graag wilde doen. Hij had een goed leven en had graag meer van hetzelfde gedaan. Pa ging voor de kwaliteit van het leven en niet voor de kwantiteit. Hij genoot van lekker eten, gezelschap en een borrel op zijn tijd. Helaas kon hij de laatste maanden alleen nog maar van het gezelschap genieten en dat deed hij dan ook volop.

Hij is en was een geweldig mens, maar voordat we pa heilig verklaren, wil ik iedereen er nog wel even op wijzen, dat hij ook ongelooflijk eigenwijs en koppig was. Hij was de generaal, deelde graag bevelen uit, had ondervragingstechnieken, die hem op een KGB-agent deden lijken, kon je dagen lang doodzwijgen als hij leed aan het woeste-hoogte-complex en dacht ontzettend zwart-wit. En nee, dit is niet mijn karakterbeschrijving mochten sommigen van jullie dat idee krijgen.

Maar mijn pa was mijn held. Met al zijn irritante eigenschappen en al zijn geweldige kwaliteiten. Ik ga hem heel erg missen.
Eveline