Afscheid pa, mijn Bassie, Cor van der Hilst
Lieve familie en vrienden,
Ik neem jullie mee met Cor, mijn Bassie
“Langs de Maas sta ik vaak in gedachten
Langs de Maas droom in menige droom.
Ik hou van mijn vader. Mijn hart staat in vuur en in vlam”.
Mijn pa was graag overal
Overal waar water stroomt
Overal waar mensen zijn
Overal waar gezelligheid heerst
Het was hem geleerd, het is een manier van leven en overleven.
Vroeger (thuis)noemde ze hem Corrie, een ondeugend jochie die zichzelf staande hield in de eerste jaren van de oorlog, op zoek naar uitdaging en eten. Ja honger en armoede zijn de verhalen van toen. We tellen de jaren, hij is van 1940, bijna 82 jaar geworden. Toen lustte hij de erwtensoep die ze in de eetzaal voor hem lieten staan niet. Nu is onze Pa bekend als lekkerbek en etend uit de pan! Op zoek naar vrijheid zwierf hij in de straten van Zuid en in de haven, spelend aan de Maas. Daar komt het bekende verhaal van dat hij heeft leren schrijven op het politiebureau omdat zij de kleren hadden meegenomen van de kwajongens die zwommen in de Maas, wat heel gevaarlijk was tussen de scheepvaart.
's Avonds werd Corrie voor de familie uit bed gehaald. Ja naast hard werken kenden de mensen ook vertier. Waarschijnlijk met een fles jenever op tafel werd er met elkaar veel gezongen. Corrie werd op een stoel gezet en moest voordragen, de liedjes van Louis Davids en Toon Hermans. “Jenever in je bassie is beter dan kleren in je kassie, je hoeft het niet te strijken en te stikken, je kan het zo naar binnen slikken".
Naast dat ondeugende zat er ook een enorme verantwoordelijkheid gevoel en prestatiedrang in hem. Opklimmen van matroos tot kapitein, leren en studeren aan de keukentafel toen mijn ouders net getrouwd waren en wonend in hun eerste flatje. In het weekend in het Feyenoord stadion daar waar zijn naam, ik heb het over het jaar 1966, door de speaker omgeroepen werd omdat zijn vrouw aan het bevallen was van een tweeling. Hij kreeg een daverend applaus terwijl mijn moeder het zware werk deed. Hij werd thuisgebracht door de politie, te laat mijn broer en ik lagen al in hun wieg. Iedereen, zelfs in het Zorgcentrum, heeft dit verhaal menige keren gehoord.
Vroeger gingen wij als kind mee op Shell kamp, naar een boerderij of we waren als gezin bij onze opa en oma Blom in Oostvoorne. Van onze sportieve pa leerde we als tieners windsurfen op het Brielse meer. Robert en Edwin hadden zoveel talent en scheerde hem voorbij. We zongen 'Je wordt ouder papa’.
Toen mijn vader aan de wal ging werken als nautisch inspecteur verhuisden we van Zoutelande naar Brielle. Hij had met regelmaat weekend telefoondienst. Na een week verlof belde de schippers van de Shell dan op waar hun schip lag. Een manier om met mijn Bassie in contact te komen tussen al die telefoontjes was het zelf opbellen naar mijn vader, ’Hoi pap’. Zo waren wij in gesprek en kon er niemand tussenkomen.
Na enkele jaren van heimwee gingen we weer terug naar ons dorp, waar ook mijn moeder voorgaande jaren verliefd op was geworden. In die 2e periode dat we in Zoutelande woonden genoten we van het dorp, het strand en de mensen. Mijn vader was actief bij voetbal de Meeuwen en vrijwilliger bij de marathon en Oranjevereniging.
In die tijd reed mijn vader meerdere keren in de week heen en weer naar zijn werk. Op maandagochtend haalden hij nog twee, soms drie collega's op richting Pernis. Ook ik reed mee naar Oostvoorne waar ik net aan mijn eerst baan was begonnen. Gezellig was dat en lekker snel. Maar na een tijd, we reden zo drie keer in de week heen en weer zei hij: ’Dat moet maar eens afgelopen zijn, je moet zelf maar je rijbewijs halen’.
In het weekend gingen we samen boodschappen doen. We hadden een vaste route; naar de bakker, de slager, door naar de markt in Middelburg en voor de gezelligheid nog even neuzen in de boekenwinkel.
Ook heb ik bijzonder genoten van de jaarlijkse verjaardag uitjes. Met de tien kleinkinderen (net geen elftal) naar het zwembad in Goes, Blijdorp Rotterdam, Port Zélande, Neeltje Jans, een kasteel in België, een huisje in de Ardennen waar de ramen opengezet moesten worden omdat de mannen de haard zo lekker hadden opgestookt. Als echte voetbal fan kregen de eerst drie kleinzoons natuurlijk een leren voetbal, zij waren nog zo klein dat ze omvielen als ze hun voet op de bal wilde zetten.
Samen eten was voor Pa altijd een feest. Omdat wij naast pa en ma woonden aten we vaak met elkaar, de één bakte de frietjes, de ander de kip. Met Kerst leerde onze kinderen gebraden konijn en kalkoen eten, een familietraditie van Opa en Oma.
Héérlijk samen mosselen eten!
Enfin prachtige herinneringen voor ons allemaal.
vervolg.....
