Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Cor van der Hilst

24-01-194027-12-2021
      Onze Cor is begonnen als 15-jarig ketelbinkie bij de Shell waarna hij als 21-jarige
      gepromoveerd is als kapitein. Wij zijn trots op mijn Cor, onze vader en lieve opi.
      Na vele mooie reizen is hij nu aan zijn laatste vaart begonnen.

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Zangmaatje Cor
        reactie 38   |   niet OK

        Thea - Oost-Souburg
        28 januari 2022

        Deel deze pagina:

      • Mijn zangmaatje Ketelbinkie Cor
        reactie 37   |   niet OK
        Wat heb ik genoten met en van hem!

        Zijn verhalen, humor, praatjes met iedereen, muzikaliteit, emotie en vrolijkheid.
        Cor heeft veel harten geraakt.
        Hij deed me vaak denken aan (het gemis) van mijn eigen vader Cor (Corrie) ook zo'n lieve,
        emotionele, zingende, dansende familieman.

        Augustus 2014 vroeg Karin of ik in haar plaats met Cor wilde zingen in het PG familiekoor.
        Ze had me aan Cor voorgesteld, maar elke week vroeg hij: "wie ben je dan"?
        Ik ben een vriendin van Karin en kom je halen om te zingen.
        Z'n antwoord was dan steevast: "ik kan niet zingen"
        Maar dat kon hij wel en hoe!!
        Hij kende alle liedjes en zong uit volle borst mee en genoot met volle teugen.
        "Hand in hand" stond niet in de zangmap, toch werd het bijna wekelijks gezongen.
        Cor begon gewoon te zingen en sleepte de rest mee.
        Ketelbinkie was zijn lijflied, want hij voelde het als zijn levensverhaal.
        Bij de kooruitvoeringen zong hij dit solo met z'n eigen kapiteinspet op.
        Het publiek was enthousiast en gaf een daverend applaus.
        Als een entertainer bedankte hij met zijn pet en diepe buigingen.
        Aciviteitenbegeleidster Betsie wilde als cadeau een optreden van Ketelbinkie Cor op haar afscheidsreceptie.
        Dirigent Joop kon Cor niet missen bij het koor. Toen hij naar Scheldehof verhuisde werd er zelfs een busje met chauffeur voor ons geregeld.
        Tijdens de heen- en terugrit werd er natuurlijk gezongen, van "In de Schaviussteeg staat een pakhuisie leeg"
        tot liedjes met minder nette teksten.
        Helaas is het koor gestopt doordat de dirigent een nieuwe baan kreeg.
        Toen ben ik af en toe in z'n kamer gaan zingen en met Karin meegegaan.
        Cor had veel verhalen en we hebben samen wat afgelachen, zijn motto was:
        "een dag niet gelachen is een dag niet geleefd"
        Toch kon hij emotioneel worden (het werd ook steeds erger) hij zei: "Muziek is emotie"
        Helaas moesten mijn bezoekjes stoppen door het Norovirus en daaropvolgend de Coronapandemie.

        Wat heb ik genoten van en met hem!


        Thea - Oost-Souburg
        26 januari 2022

        Deel deze pagina:

      • test
        reactie 36   |   niet OK
        test

        ed - Zwartewaal
        25 januari 2022

        Deel deze pagina:

      • reactie 35
        Sigrid

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        Sigrid - Barendrecht

        11 januari 2022

      • Gedicht Alzheimer
        reactie 34   |   niet OK

        karin - Zoutelande
        10 januari 2022

        Deel deze pagina:

      • reactie 33
        karin

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        karin - Zoutelande

        10 januari 2022

      • Afscheid pa, mijn Bassie, Cor van der Hilst
        reactie 32   |   niet OK
        vervolg.....
        Na 40-dienstjaren bij de Shell hield mijn Pa zich bezig met onderwijs. Hij zat in de examen commissie en keek de lessen na van het Koninklijk Onderwijs Fonds, gaf zeillessen bij de Watersport vereniging en deelde zijn kennis voor het vaarbewijs.
        We zaten als familie op het strand en voeren mee op de boot. Hij ging mee met de lampionnen optocht, kijken bij de voetbal van Olivier, mee naar het diploma zwemmen van Sara en kreeg daardoor alsnog een zwemdiploma! En niet te vergeten de verkleed partijen met Niek, Sara, Lotte en Emma tijdens de Oranjefeesten, de voetbal of gewoon voor de gezelligheid als er muziek klonk.
        Pa is acht jaar geleden verhuisd naar Ter Reede omdat hij constante begeleiding nodig had. Later is hij nog verhuisd naar het nieuwe Scheldehof. Hij heeft daar veel rondjes gelopen en is begeleid met schilderen, houtbewerken, zingen en fitness. De professionele muziek therapie was een zalvend iets. Hij heeft ook daar met zijn humor en liefde voor mensen menig hart gestolen. Na die verhuizing sprak de kok van de brasserie tegen hem ‘Ja hoor het gaat hier net zo! Ik kom ook uit Ter Reede’. Waarop mijn pa antwoorden: ‘Ben je al zó oud?’.
        In de tijd van zijn dementie waren de liedjes uit zijn jeugd en de verhalen uit zijn leven onze taal van communiceren geworden. We bekeken de fotoboeken van Rotterdam en we dansten samen op het liedjes zoals: Mijn opa mijn opa, Op de step, Twips twips met je handen op je bips en Rockanje een badplaats zonder franje. Als we er ‘goed in zaten’ was het eigenlijk reuze gezellig. Mijn Bassie, een man vol humor was altijd dankbaar dat ik er was. We verstonden elkaar zonder woorden.
        Hij zei dan: ’Wát een feest! Ik ben blij dat je er bent’.
        In het laatste stadium sprak hij alleen met de woorden uit de liedjes, zo associeerde hij enkel woord zoals koffie of varen aan een liedje. Het hand in hand klonk dagelijks.

        Het is nu allemaal verleden tijd, geen komkommer maar kwamkwammer.
        Zo heeft mijn vader vele uitspraken, waar wij een herinnering aan hebben, zelfs die wij gebruiken. Ik noem er enkele:
        Sterker door strijd, het motto van de Rotterdammers
        Groen/wit de kleuren van Rotterdam, Hoogvliet én de meeuwen
        Hé dat doe je verkeerd, dat moet je een ander laten doen
        Varen is fijner dan je denkt
        Varen is plezier hebben, geen werken! Mijn vader die werkte als smid die bruggen bouwde.
        Leg neer die bal
        Wát een feest!

        Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd

        Karin - Zoutelande
        7 januari 2022

        Deel deze pagina:

      • Afscheid pa, mijn Bassie, Cor van der Hilst
        reactie 31   |   niet OK
        Afscheid pa, mijn Bassie, Cor van der Hilst
        Lieve familie en vrienden,
        Ik neem jullie mee met Cor, mijn Bassie
        “Langs de Maas sta ik vaak in gedachten
        Langs de Maas droom in menige droom.
        Ik hou van mijn vader. Mijn hart staat in vuur en in vlam”.
        Mijn pa was graag overal
        Overal waar water stroomt
        Overal waar mensen zijn
        Overal waar gezelligheid heerst
        Het was hem geleerd, het is een manier van leven en overleven.
        Vroeger (thuis)noemde ze hem Corrie, een ondeugend jochie die zichzelf staande hield in de eerste jaren van de oorlog, op zoek naar uitdaging en eten. Ja honger en armoede zijn de verhalen van toen. We tellen de jaren, hij is van 1940, bijna 82 jaar geworden. Toen lustte hij de erwtensoep die ze in de eetzaal voor hem lieten staan niet. Nu is onze Pa bekend als lekkerbek en etend uit de pan! Op zoek naar vrijheid zwierf hij in de straten van Zuid en in de haven, spelend aan de Maas. Daar komt het bekende verhaal van dat hij heeft leren schrijven op het politiebureau omdat zij de kleren hadden meegenomen van de kwajongens die zwommen in de Maas, wat heel gevaarlijk was tussen de scheepvaart.
        's Avonds werd Corrie voor de familie uit bed gehaald. Ja naast hard werken kenden de mensen ook vertier. Waarschijnlijk met een fles jenever op tafel werd er met elkaar veel gezongen. Corrie werd op een stoel gezet en moest voordragen, de liedjes van Louis Davids en Toon Hermans. “Jenever in je bassie is beter dan kleren in je kassie, je hoeft het niet te strijken en te stikken, je kan het zo naar binnen slikken".
        Naast dat ondeugende zat er ook een enorme verantwoordelijkheid gevoel en prestatiedrang in hem. Opklimmen van matroos tot kapitein, leren en studeren aan de keukentafel toen mijn ouders net getrouwd waren en wonend in hun eerste flatje. In het weekend in het Feyenoord stadion daar waar zijn naam, ik heb het over het jaar 1966, door de speaker omgeroepen werd omdat zijn vrouw aan het bevallen was van een tweeling. Hij kreeg een daverend applaus terwijl mijn moeder het zware werk deed. Hij werd thuisgebracht door de politie, te laat mijn broer en ik lagen al in hun wieg. Iedereen, zelfs in het Zorgcentrum, heeft dit verhaal menige keren gehoord.
        Vroeger gingen wij als kind mee op Shell kamp, naar een boerderij of we waren als gezin bij onze opa en oma Blom in Oostvoorne. Van onze sportieve pa leerde we als tieners windsurfen op het Brielse meer. Robert en Edwin hadden zoveel talent en scheerde hem voorbij. We zongen 'Je wordt ouder papa’.
        Toen mijn vader aan de wal ging werken als nautisch inspecteur verhuisden we van Zoutelande naar Brielle. Hij had met regelmaat weekend telefoondienst. Na een week verlof belde de schippers van de Shell dan op waar hun schip lag. Een manier om met mijn Bassie in contact te komen tussen al die telefoontjes was het zelf opbellen naar mijn vader, ’Hoi pap’. Zo waren wij in gesprek en kon er niemand tussenkomen.
        Na enkele jaren van heimwee gingen we weer terug naar ons dorp, waar ook mijn moeder voorgaande jaren verliefd op was geworden. In die 2e periode dat we in Zoutelande woonden genoten we van het dorp, het strand en de mensen. Mijn vader was actief bij voetbal de Meeuwen en vrijwilliger bij de marathon en Oranjevereniging.
        In die tijd reed mijn vader meerdere keren in de week heen en weer naar zijn werk. Op maandagochtend haalden hij nog twee, soms drie collega's op richting Pernis. Ook ik reed mee naar Oostvoorne waar ik net aan mijn eerst baan was begonnen. Gezellig was dat en lekker snel. Maar na een tijd, we reden zo drie keer in de week heen en weer zei hij: ’Dat moet maar eens afgelopen zijn, je moet zelf maar je rijbewijs halen’.
        In het weekend gingen we samen boodschappen doen. We hadden een vaste route; naar de bakker, de slager, door naar de markt in Middelburg en voor de gezelligheid nog even neuzen in de boekenwinkel.
        Ook heb ik bijzonder genoten van de jaarlijkse verjaardag uitjes. Met de tien kleinkinderen (net geen elftal) naar het zwembad in Goes, Blijdorp Rotterdam, Port Zélande, Neeltje Jans, een kasteel in België, een huisje in de Ardennen waar de ramen opengezet moesten worden omdat de mannen de haard zo lekker hadden opgestookt. Als echte voetbal fan kregen de eerst drie kleinzoons natuurlijk een leren voetbal, zij waren nog zo klein dat ze omvielen als ze hun voet op de bal wilde zetten.
        Samen eten was voor Pa altijd een feest. Omdat wij naast pa en ma woonden aten we vaak met elkaar, de één bakte de frietjes, de ander de kip. Met Kerst leerde onze kinderen gebraden konijn en kalkoen eten, een familietraditie van Opa en Oma.
        Héérlijk samen mosselen eten!
        Enfin prachtige herinneringen voor ons allemaal.
        vervolg.....

        Karin - Zoutelande
        7 januari 2022

        Deel deze pagina:

      • Op de hoek van de straat
        reactie 30   |   niet OK
        Lieve mensen, een berichtje om ons medeleven te betonen nu je echtgenoot, jullie vader en opi is overleden. Wij herinneren hem als een vriendelijke man, altijd in voor een praatje. We zullen vooral zijn aanstekelijke lach niet vergeten. Veel sterkte. Familie Adriaanse, Majoorwerf Zoutelande

        Lian - Zoutelande
        5 januari 2022

        Deel deze pagina:

      • Waterfietsen met mijn opa
        reactie 29   |   niet OK
        Opa was jaren lang naast mijn opa ook mijn buurman. Hierbij een kleine persoonlijke herinnering.
        Als ik dag in dag uit naar school fietste of juist terug kwam, zat hij in z'n grote stoel. Enthousiast zoals alleen mijn opa kan, zwaaien we naar elkaar. Extra de tijd namen we om te zwaaien als het regende. Dan stond ik een aantal tellen in mijn regenpak op de stoep en maakten we samen zwembewegingen, alsof we aan het "waterfietsen waren". En opa maakte daarbij steevast ook het snorkel gebaar. Wat hadden we een lol om niets en zo was het in een klap minder erg om nat te regenen.
        Feestjes maken om niets. Wat hebben we samen veel genoten van al het goede in het leven.
        Ga je missen opa. Rust zacht.
        Niek

        Niek - Zoutelande
        5 januari 2022

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.