Mijn lieve zusje Corine is niet meer
We wisten dat het einde kwam maar hadden haar meer kwaliteitstijd gegund
Als kind groeiden we naast elkaar op in Zundert, in het grote witte huis
Mooie tijden in een druk gezin, met een hectische dierenartsenpraktijk
Corine was en is eigenlijk nu nog steeds het middelpunt vd familie
Een natuurlijk centrum van redelijkheid en behulpzaamheid, warmte en loyaliteit
Klaarstaan voor anderen heeft altijd heel hoog in haar vaandel gestaan..
Tijdens onze middelbar schooltijd knipte ze vaak onze haren, breidde ze vele truien en bakte op zaterdag vaak haar beroemde appeltaart , nog steeds onovertroffen
Ik weet nog goed dat Bas en ik haar een keer te hard geplaagd hadden en haar tot onze verbazing (en ontzetting) aan het huilen maakten,,, we wisten niet hoe snel we naar de bloemist moesten komen om het goed te maken..
Toen we het huis uitgingen om te studeren zagen we elkaar minder maar werd de band hechter
Verhuizen en helpen inrichten van kamers was in de Groningen tijd nog aan de orde
Later in Amsterdam regelde Corine het meeste zelf en waren de broertjes hiervoor minder nodig
Dit was een duidelijke richting in Corine’s leven: zelf doen en regelen
Ze had haar eigen gereedschap en deed haar eigen werk in huis
Qua werk en carriere hadden we niet veel overlap, prive gelukkig wel
Vaak en graag gingen Kim en Ket bij hun suikertante logeren , taarten bakken, shoppen en chillen op de bank of aan het strand
Toen we beiden ongeveer 40 waren hebben Corine en ik een feest gegeven op de roeiclub in Amsterdam om het leven te vieren… niet vermoedend dat haar zo weinig tijd gegund zou zijn..
Wat ik me verder herinner is het eindeloos bellen, telkens weer een reden vindend om door te praten, over familie, vrienden, het wereldgebeuren , kortom : het leven
Corine is vaak komen luisteren naar optredens van het koor waarin ik zing
Muziek was ook voor Corine zeer belangrijk , getuige alleen al de honderden cassettebandjes die ze maakte en die ik nog steeds heb
Corine hield ook van reizen.. veelvuldig ging ze naar Australie, land van zon, zee en warmte. Wat was het mooi geweest om nog een trip met haar te maken in een cabrio door dat uitgestrekte land…

zo meteen gaat u luisteren naar
Lewis Capaldi - someone you loved
dit heeft een hele mooie boodschap:

geliefde sterft wat vertwijfeling en ultieme droefenis met zich meebrengt, maar met het hart van de overledene wordt het leven van een jonge moeder gered....
waardoor de overledene toch voortleeft …

laat het voor ons allen zo zijn dat de herinnering aan Corine voortleeft in ons hart zoals ze was: liefdevol, zorgzaam, gul en gastvrij, sterk, dapper. volhardend en loyaal ..
op deze manier is ze nooit echt dood en geeft ze ons de kracht om door te leven op een manier die haar eer doet..

Maarten

Voor jou was het leven te kort, maar je wist er wel maximaal van te genieten. Jij haalde er altijd alles uit en hebt heel veel mensen (wat een prachtige uitvaart, wat een fijne familie en wat een trouwe vrienden!) geïnspireerd om dat ook te doen. Ook mij. Ik ben je daar erg dankbaar voor.

Corine,
Jij was niet alleen een bijzonder deskundig psychiater met een groot hart voor je patiënten, maar ook de meest integere persoon. Bescheiden, maar een levensgrote kracht met bij ethische dilemma’s. Een begrip als autoriteit bij suïcidaliteit. Wijs, maar ook altijd begripvol voor persoonlijke gevoelens van de ander. Nooit bitter, maar positief en steunend, terwijl je zelf nooit om steun vroeg. Bedankt voor je trouw. Ik voel me bevoorrecht dat ik je heb gekend. Je hebt zoveel mensenlevens beroerd. Je leeft voort in onze herinnering, maar stiekem heb ik nog steeds het gevoel dat je over ons waakt, zoals je altijd deed.

Lieve Corine, lieve familie Kessel en lieve aanwezigen.

Hier sta ik dan- namens onze jaarclub ZON, om afscheid te nemen van jou. We wisten dat deze dag eraan kwam, maar nu die er is, is het toch schokkend. Afgelopen week hebben we veel overleg gehad en verhalen en foto’s over jou gedeeld met elkaar.

Jaarclub ZON is al bijna 37 jaar bij elkaar.
Zoals Kathelijne zei: wij vonden jou in het begin best heel groot en volwassen- je was een of twee jaar ouder dan wij, studeerde al in Groningen voordat je lid werd van Vindicat en… je had een vriendje. Dat hadden wij allemaal niet, dus wij vonden dit heel volwassen, een vast vriendje! Gelukkig heb je later wel afscheid genomen van die jongen- wij vonden ‘m bij nader inzien namelijk echt ‘een foute man’. Hij gooide ’s nachts steentjes tegen je raam als ‘ie wilde komen slapen, maar overdag had je niet veel aan hem. Je hebt wel heel lang liefdesverdriet van hem gehad, maar wij waren blij dat ‘ie uit je leven was. Tja, daar heb je jaarclubgenoten voor, die weten het altijd beter en bemoeien zich overal mee…

We hebben jou altijd als heel zorgzaam en nuchter ervaren. Zo hadden we een jaarclubweekend met het thema ‘Flying High’. Flying High bestond uit zweefvliegen (wat niet doorging vanwege de harde wind) en, heel stoer, hasjcake eten om high te worden. Die hasjcake was nogal sterk uitgevallen en voor de meesten van ons was het de eerste (en waarschijnlijk ook de laatste) keer dat we vreselijk stoned werden. En dat boezemde sommigen onder ons heel veel angst in. Met name Jaya was in paniek en jij hebt de hele nacht naast haar gezeten en vertelde haar keer op keer dat het wel goed kwam. Wellicht zei je dat ook tegen jezelf, maar je hebt er Jaya vreselijk mee geholpen.

Jij was ook onze kampeerkoningin. Ik heb zelf meerdere malen met jou gekampeerd- in de Ardennen en op Texel. En Sietske vertelde dat zij haar eerste (en wellicht enige?) kampeerervaring met jou gehad heeft. Jullie gingen met z’n drieën (want Alice was er ook bij) naar Bretagne waar het volcontinu regende. Jullie hadden gelukkig alle drie liefdesverdriet en waren daarom uiterst tevreden dat jullie de meeste tijd door moesten brengen in cafeetjes met sigaretjes en wijn om over die mannen te praten.

Toen je wist dat je ziek was belde je mij met de mededeling dat je weliswaar geen bucket list had, maar toch nog wel het Pieterpad wilde afmaken voordat je dood ging. Wij hadden het pad met z’n vieren (met Ceciel en Monica) gelopen van de St. Pietersberg tot Hellendoorn, en daar waren we gestrand. Dat duurde wel 10 jaar. Jij en ik hebben het weer opgepakt en het pad afgemaakt. We moesten persé het originele boekje gebruiken, ik mocht van jou geen nieuwe kopen. Gevolg was dat we regelmatig de route kwijt waren omdat die inmiddels al lang omgelegd was. Dan moesten we door omgeploegde velden baggeren, over prikkeldraad klimmen, maar dat hield ’t avontuurlijk vond jij.

De laatste etappe naar Pieterburen hebben we met de hele jaarclub gelopen. Dat was een heel speciaal weekend- natuurlijk omdat we het pad dan eindelijk af hadden maar ook omdat iedereen besefte dat het wellicht wel eens het laatste jaarclubweekend met jou zou kunnen zijn.

Helaas is dat ook waarheid geworden. We zouden vorig jaar met z’n allen ons lustrum vieren met een weekend weg. Toen had je nog gewoon meegekund. Maar door stomme Corona kon dat niet doorgaan. En hoe verdrietig zijn we dat we vanaf nu alle jaarclubweekenden zonder jou moeten vieren.
Corientje, we missen je.
Namens ons allemaal: ZON straalt nooit meer als voorheen, nu onze lieve Corine er niet meer is.
Dank jullie wel.