Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Cor,

Misschien een rare opening voor een echte vent die je toch was, maar desalniettemin oprecht gemeend! Wij vormden tijdens je leven zoals je dat noemt een twee-eenheid. In het leven is intimiteit en geborgenheid (en ook veiligheid) in relaties zeker in de vorm van ouder-kind des te belangrijker en niet altijd vanzelfsprekend helaas; jij hebt je echter van die taak meer dan goed gekweten. Als kind heb ik het geluk gehad om zes weken bij jullie te mogen verblijven en opgevoed te mogen worden en in alle eerlijkheid voor mij persoonlijk was het gezonder geweest als jullie die opvoeding nadien voort hadden mogen zetten. Zoals je aan het begin van mijn leven stond, zo wilde ik de cyclus ook rond maken door op het einde van jouw leven je tot getuige over mijn huwelijk aan te stellen. Voor mij voelde dat ook als de enige logische keuze, doordat ik vanuit het gezin waarin ik ben opgegroeid niet echt een alternatief voor handen had waarvan ik zou zeggen dat dat voor mij echt beter zou voelen. Je was zo trots als een pauw, helaas je mocht de dag niet meer beleven en uiteindelijk zou over ons huwelijk ook op voorhand een grauwsluier getrokken worden. Immers met jouw dood was ik mijn evenwicht kwijt, je was niet zo maar een oom, je voelde als een vader voor me en voordat je je het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde erkende je ook dat ik voor jou in feite de zoon was die je zelf nimmer gehad had echter wel had willen hebben. Dat voelde voor mij zo enorm goed dat te horen en bevestigd te krijgen. Kortom het was een slechte opmaat voor mijn huwelijk en aangezien mijn schoonvader kort na ons huwelijk zou overlijden en mijn vrouw een Duitse was, werd de Heimweh naar huis steeds groter. Door omstandigheden en een verhuizing is het huwelijk al meer dan 10 jaar ontbonden, wat blijft is de herinnering. Dat zelfde geldt wat betreft jou. Ik zal je herinneren voor wat je voor me betekend hebt en weet dat ik bij jou het beste op mijn plaats was.

John

Overige informatie
Soms loopt er door een drukke straat
ineens een oude kameraad
of reisgenoot.
Je weet zodra je hem begroet:
het kan niet dat ik hem ontmoet,
want hij is dood.

Eerst ben je nog een tijd verbaasd
omdat die levende toch haast
die dode was.
Heb je de zaak dan afgedaan,
dan komt er weer een dode aan,
met flinke pas.

Thuis van het dodencarnaval
zie je de spiegel in de hal,
je schrik is groot:
die man daar in het spiegelglas,
met die bekende regenjas,
was die niet dood?
(Willem Wilmink-Allerzielen)