Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Op 17 september 2003 kreeg ik te horen dat ik zwanger was. Op 18 september gingen mijn moeder en ik voor een echo en daar bleek dat ik al 27 wken en 3 dagen was. De volgende dag begonnen de weeen al en en 3 uur later was mijn zoontje Daan* geboren. Veel te vroeg.
Hij werd meteen naar de IC gebracht voor onderzoeken. Hij ademde helemaal zelf maar hij had er moeite mee.
Op 21 september denken de artsen dat hij een infectie heeft waardoor hij meteen antibiotica toegediend krijgt. Ook moest ik bloed afgeven omdat hij waarschijnlijk bloed te kort komt.
Op 22 september hebben ze een foto van Daan* zijn hoofdje gemaakt omdat hij kans heeft op een hersenbloeding. Ook had hij een klaplong gehad. Ze hebben toen een draintje ingebracht zodat de lucht uit zijn longen konden.
Op 23 september kregen we de uitslag van de echo van Daan* zijn hoofd. hij heeft inderdaad een bloedpropje in de hersenen.
Op 24 september hebben ze ook weer foto's gemaakt van de longen. Deze blijken goed te zijn! Positief nieuws dus.
Hij ziet heel erg blauw van het vocht.
Op 25 september heeft Daan* een draintje in zijn hoofd gekregen om het vocht uit zijn hersentjes te halen.
En weer een tegenslag gehad. Hij heeft weer een klaplong gekregen.
Het vocht in de hersentjes is minder aan het worden. De drain van de 1ste klaplong mag eruit.
Op 1 oktober kreeg hij zijn 3de klaplong. Ook bleek dat hij een infectie in zijn hersentjes had. Rond middernacht kregen ze de bloeddruk niet meer omhoog en hebben we een priester gebeld om hem te komen dopen.
Rond 2 uur 's nachts kwam de neonatoloog om te komen praten. Ik moest de beslissing nemen of ze door zouden gaan met de behandeling en dat je 's morgens overlijdt of nu stoppen. Ik wou je geen pijn laten lijden en nog verder door te laten vecht dus heb voor het laatste gekozen. Dit was de allermoeilijkste beslissing uit mijn leven. Ik heb je vastgehouden en langzaam gleed je weg. Je was er niet meer. Er liep een traantje over je wangetje dat denk ik wou zeggen: "zo is het goed mama" 2 Oktober 2003 staat in mijn netvlies gebrand
Ik heb je gewassen en aangekleed.
Je bent thuis opgebaard.
We hebben je laten begraven.Het was een mooie maar ook een hele zware dienst.
Je bent en blijft mijn manneke, een manneke om nooit te vergeten! Mama houdt van je en je hebt een speciaal plekje in mijn hart.
Ooit zullen we elkaar weer zien jongen.