Ik ken Daan vanaf de start (ca. 1989) van het veldstation van het Rijks Instituut voor Kunst en Zee aan de Jacobahaven bij de Oosterschelde-kering.
Hij was daar werkzaam als technisch medewerker voor de basisinstallatie en ik als onderzoeks-assistent.
In de jaren tot aan 2003 (sluiting veldstation) hebben we daar hard gewerkt, veel gelachen, soms lange pauzes gehouden, lekker gegeten (bbq’s, mooi aangeklede etentjes met o.a. hete boontjes van Daan/Margreet), getafeltennist en gevolleybald.
Van lieverlee werd ik steeds wat vaker door Daan gevraagd of ik even wilde helpen in de pompkelder om wat bouten los te draaien, omdat hij dat zelf niet meer voor elkaar kreeg.
Ik zal me Daan blijven herinneren als een doorzetter. Proberen elke dag op de fiets naar je werk te trappen van Westkapelle naar Jacobahaven. De laatste jaren op het veldstation, vanaf Domburg samen met Leunis Brand.

Dat loze puupje
Er moest een septic-tank worden ingegraven op de hoek van de loods. Het veldstation stond bovenop de dijk rond de Jacobahaven, een dijk van voornamelijk zand met een laagje klei erop. Daan was al enkele dagen druk bezig, want er zat in die hoek toch nog al het e.e.a. aan buizen in de weg.
Het was een grote, vrij diepe put omringd met uitgegraven zand.
Ik was boven op de steiger bij de mesocosms aan het werk. We bootsten daar in 3-meter tanks de Noordzee na met menging en lichtuitdoving zoals die voorkomt in een waterkolom van 10 meter.
Opeens hoorde ik een enorme doffe klap. Ik keek op en zag uit de krater een rookpluim opstijgen. Net alsof er een granaat was ontploft. “Daan, wat gebeurt er?” Geen antwoord. Nog maar een keer roepen en al op weg naar beneden.
“Godsamme,……. “ daar stak Daan z’n hoofd boven de krater uit. “Was ’t toch geen loos puupje.”
Daan ging zelf de Delta maar even bellen. Daar werd gevraagd wie de ongelukkige was. “Dat was ikzelf.” Ze wilden hem dan wel feliciteren, want hij had net in een 10kV-kabel gezaagd.
De zaag zijn ze later nog wezen ophalen als item bij de veiligheidstraining voor hun monteurs.
Twee mooie ronde happen waren erin in het geharde metaal gesmolten.
De schuiven van de kering bleven open, binnen het veldstation ging wel het e.e.a. uit.

Arjen Pouwer