Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Danielle Idsinga

09-09-197025-07-2020
      We zijn kapot van het plotselinge overlijden van onze
      leeuwin, onze moeder, mijn dochter, zus en geliefde

      Danielle

      9 september 1970 - 25 juli 2020

      We gaan je enorm missen lieverd


      Je maakte de mooiste dingen - Camiel

      Je liet me altijd lachen. Ik voelde me altijd veilig bij je en dat ga ik missen en ik weet dat je trots op me bent en dat ben ik ook op jou - Cedric

      Lieve Daan, wat had je een talent om echt naar mensen te luisteren en niet te oordelen - Mama

      Je was mijn grote liefde. Slim, geestig, sensitief en stevig, trouw, mooi en heel dapper. Niet te bevatten dat je er niet meer bent - Tom

      Lief zusje, wat hebben we gelachen en veel meegemaakt - Sietho en Anneke, Liza, Yanick

      Fijn als je hier je herinneringen, foto's, reactie of condoleance wil delen.

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 34   |   niet OK
        onmogelijk om je te vergeten, lieve vriendin
        op random momenten
        - de lol - de diepe gesprekken - de niet uitgevoerde wilde plannen
        ik gunde je de wereld
        ik weet niet of er een waarom is voor geboorte en dood, en alles er tussenin
        het enige wat ik weet is dat ik je mis
        maar blij ben dat ik je niet heb hoeven missen

        sorry, ff geen passend plaatje hierbij, Daan ;) :D
        XXXXXXX

        roosmarijn - dichtbij
        26 juli 2021

        Deel deze pagina:

      • reactie 33
        Joris

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        Joris - Utrecht

        10 juni 2021

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 32   |   niet OK
        Ik ken Danielle van de Speeltuin Floragaarde. Een lieve en warme vrouw. Ben geschokt van het overlijdensbericht . Ik wens alle vrienden , familie en nabestaanden veel sterkte toe.
        Rust zacht Danielle!
        Liefs Camilo

        Matusalem - Haarlem
        28 september 2020

        Deel deze pagina:

      • Onuitwisbare herinneringen aan Daan
        reactie 31   |   niet OK
        Lieve Daan,
        We hadden het contact verloren, maar je hebt een onuitwisbare indruk op me gemaakt en ik denk nog regelmatig aan jou en onze tijd samen. We startten tegelijk met de studie rechten in Amsterdam en vonden een kamer om te delen op de Tweede Atjehstraat. Letterlijk 4 hoog achter, die we meteen in alle kleuren van de regenboog schilderden, ook al was het maar voor 3 maanden. Het werd gelukkig langer. Veel bezoek, late uurtjes, jouw muziek op de pick-up (Rick James, Ashford&Simpson, Womack&Womack) en heel veel gezelligheid en slappe lach. We mochten gratis eten in het Griekse restaurant waar ik werkte zodat het leek of er nog wat publiek was. Daar leerde je Hildo kennen. Je vertrok uit Oost vanwege de muizen (ik bleef en nam een kat!) en je ging naar DeLairessestraat, waar je je eigen paleisje maakte. Gelukkig niet ver weg en we hadden telefoon! Uren belden we (“niet ophangen, ik moet naar de wc!”), gewoon voor de gezelligheid of om even niet alleen te zijn als je het even niet zag zitten. Je sloeg je met flair door alles heen, maakte je huis gezellig, ook die ijskoude zolder op de Rooseveltlaan, je was vreselijk creatief en sociaal en ontmoette later Carl op een feestje bij mij en Marten thuis. We hebben elkaar daarna nog een paar keer gezien en ik vond het fijn om te zien hoe je je plek toen gevonden leek te hebben, in Haarlem met je kinderen en Carl. Daarna is het contact helaas verwaterd. Uit alle reacties hier kan ik een beetje opmaken hoe het verder met je is gegaan en lees ik dat je weer een nieuwe plek en liefde had gevonden, dat het goed met je ging, met veel lieve mensen, je kinderen, vriendinnen, vriend, je moeder en Sietho en Anneke om je heen. Wat vreselijk dat zij je allemaal moeten missen. Ik wens iedereen veel sterkte en hou je levend in mijn herinneringen. Dag Daan. X Anouk

        Anouk - Amsterdam
        19 augustus 2020

        Deel deze pagina:

      • Afscheid Danielle tekst eerste deel
        reactie 30   |   niet OK
        Utrecht, 30 juli 2020
        Op zaterdag 7 maart heb ik Danielle voor het laatst gezien. In Zandvoort op haar flat samen met Pien, Tinka, en Britta. Op een tafeltje stond een etagère met wat lekkers, bokkenpootjes en muntdrop. Ik keek Danielle aan en wees naar de etagère. Ja, zei ze, weet je nog?

        Hoeveel kilo’s bokkenpootjes en zakken muntdrop hebben wij samen wel niet gegeten. Op de Stadhouderslaan, waar ik in Utrecht tijdens onze schooltijd woonde. En daarbij dronken we liters thee en rookten we sjekkies. Maar dat is lang geleden. Op tafel had zij een oude schoolagenda gelegd.
        We wandelden die middag. Danielle liet ons haar volkstuintje zien waar ze grootse plannen voor had. We kookten samen en toen wij aan tafel zaten klapte zij de agenda open. Op bijna elke pagina stonden tekstjes, van haar en van mij, en tekeningen, heel veel tekeningen.

        Utrecht 1988, ons examenjaar. In de klas, bij Duits, geschiedenis of economie zaten wij samen aan een tafeltje. Zwijgend schoof Danielle mij haar agenda toe met een opdracht: teken Müris, onze leraar Duits, ondersteboven op een keukentrap… of er stond een zin die afgemaakt moest worden, in een gezegde of een limerick. Er was eens een vrouw met een steunkous uit Drenthe…..
        Ik maakte de opdracht, verzon er een voor haar en schoof de agenda weer stilletjes haar kant op. Het boekje stond boordenvol heerlijke onzin waar we opnieuw vreselijk om moesten lachen.
        Na school verhuisde Danielle naar Amsterdam, eerst naar een zolder in de Indische buurt waar bleek dat niet zij, maar een enorme clan muizen de hoofdhuurder was. Daarna verhuisde zij naar de Lairessestraat waar zij een mooie kamer kreeg bij een hospita.

        Ze besteedde heel veel aandacht aan de inrichting van haar kamer. Geblokte vloer, donker houten meubels, koperen elektrische kaarsen aan de muren, pauwenveren, kleedjes, kantjes en sierbandjes en heel veel kussentjes. Hiervoor struinde ze rommelmarkten af, stoffenwinkels, waar ze grabbelde in de bakken met restlapjes en fourniturenwinkels op de Albert Cuyp. En altijd behang, met een bijzondere print. Ik kan mij nog het oudroze vintagebehang herinneren dat wij later op haar kamer aan de Rooseveltlaan op de muren zouden plakken, maar dat van een vreemde kunststof was gemaakt ergens in de jaren zestig of zeventig en dat maar niet wilde plakken.

        Danielle was het huis uit, eindelijk in Amsterdam en net als die zinderende stad bruiste ook zij van energie. Ze studeerde rechten, sprak af met vriendinnen en ging uit tot zonlicht zijn eerste stralen wierp op de straten van de stad. Café Nol in de Jordaan, Dansen bij Jansen of in die tent, ik ben de naam vergeten, waar ze alleen maar disco draaiden en op de muur stond geschreven: muziek uit de tijd dat Michael Jackson nog zwart was. Ze was afgevallen, kilo’s en ineens was ze vreselijk slank. Gekleed in een strakke spijkerbroek, bontjas, stoere cowboylaarzen, lange blonde haar en knalrode lippenstift keek iedereen haar na. Zo ook Hildo.
        In die tijd zagen we elkaar vaak. We reden met Hildo’s BMW naar het strand. Danielle voorin waar zij haar teennagels nog even rood lakte op het dashboard, tot groot genoegen van Hildo, en ik achterin, samen met mijn hond Tell. We gingen naar de Ardennen met oud en nieuw. En we gingen naar München met Bas, waar Hildo in het holst van de nacht zijn auto op een pleintje parkeerde met de deur open en de muziek hard aan zodat wij in het licht van de koplampen in de dwarrelende sneeuw nog verder konden dansen. Want de disco was gesloten, maar zij was nog lang niet klaar.

        In de laatste dagen hoor ik steeds weer opnieuw dat je met Danielle zo vreselijk kon lachen, en dat was ook zo. Ook ik heb zo enorm met haar gelachen. Maar Danielle had ook een andere kant. Diepgang was voor haar heel belangrijk. En ze kreeg last van angsten, misschien omdat ze zo slim was. Die angsten namen beetje bij beetje haar leven over. Waar zij eerst altijd uit wilde, dansen, nodigde zij mij steeds vaker uit bij haar thuis, gewoon om gezellig wat te eten, te kletsen en thee te drinken. Ze had dan tijdschriften gehaald, waaronder een hele stapel Privés en Story’s, en dan zouden we tot in de kleinste uurtjes de idiote verhalen lezen over bekende Nederlanders, Jos Brink, Miep Brons of Vanessa. We maakten collages en luisterden naar muziek.

        Christina - Utrecht
        17 augustus 2020

        Deel deze pagina:

      • Afscheid Danielle tekst tweede deel
        reactie 29   |   niet OK
        Van de week vond ik ook mijn eindexamenagenda. Achterin stonden wat gedichten die Danielle had geschreven. Een daarvan gaat als volgt:

        31 maart 1988

        Afstand
        Toen zij binnenkwam draaiden allen zich om
        Toen zij sprak, zwegen allen, sloeg alles stom
        Haar dansen deed iedereen te niet
        Terwijl iedereen naar haar keek, de koningin van de discotheek
        voelde zij zich eenzamer dan ooit, in haar eigen verdriet.

        Danielle

        Haar wereld werd langzaam steeds kleiner, ze kreeg moeite met eenvoudige dingen, zoals een boodschap doen bij de supermarkt. Ik vond dat moeilijk te begrijpen omdat zij tegelijk zo extrovert en sociaal was. Met heel veel moed pakte zij beetje bij beetje haar leven weer terug. Zij studeerde af en kreeg een baan als juriste bij de gemeente. Dat paste eigenlijk helemaal niet bij haar. Daniëlle was een kunstenaar.
        Zij deed veel liever andere dingen. Mooie dingen maken. Ze wilde kussentjes maken van mooie stoffen, zachte velours, kant, stevige kelim, in panter en poema prints, afgezet met satijnen kwasten en kabels. En beren maken van teddybeer-stof met glazen oogjes en mooie kleertjes. En die zou ze dan verkopen. Eekhoorn B.V. zou haar onderneming heten. Natuurlijk begreep zij ook dat het alleen rendabel zou zijn als zij een efficiënte productie zou opzetten maar dat was niet haar sterkste kant.

        Danielle kon veel meer. Overal waar zij woonde kende zij in korte tijd de mensen uit haar omgeving. Ze maakte een praatje in de winkel of op straat en sommige mensen kwamen bij haar over de vloer. Danielle kende al snel hun verhalen. Zij vertelde mij over een Litouwse vrouw, Jana, die voor de liefde naar Nederland was gekomen maar haar vriend bleek gewelddadig en zij belande in de prostitutie. Af en toe kwam zij bij Danielle om te praten, haar handen te warmen aan een hete kop thee en haar hart met een goed gesprek. Danielle luisterde naar haar, zoals zij met iedereen deed die zij de moeite waard vond. Zij nam de tijd voor haar en gaf echte aandacht. Jana overleed, zij werd vermoord, en niemand wist waar zij vandaan kwam en wie haar familie was. Wat een geluk dat zij in die laatste dagen van haar pas begonnen leven Danielle had ontmoet.

        Voor Danielle moest een relatie echt zijn en diep gaan. Zij legde de lat hoog, voor haarzelf maar ook voor de ander. Haar vriendin zijn was dus ook niet altijd even gemakkelijk. Soms wilde ik over een conflict of probleem heenstappen, gewoon gezellig doen en niet zo moeilijk, maar met Danielle ging dat niet. Als zij iets op het spoor was dan bleef ze zoeken naar de zere plek en steeds wist zij die ook te vinden. En al protesteerde je luid, ze kriebelde, frunnikte en pulkte net zo lang tot ze met haar vinger diep in de wond zat.

        Vandaag zouden we iets meenemen van haar. Ik heb de agenda meegenomen die zij in 1993 voor mij maakte. Een agenda met het thema: Vlees. Een hoog Gumbah gehalte. Gisterenochtend vond ik hem weer en weer heb ik vreselijk gelachen over de vele collages die erin staan. Miep Bros die met een enorme sigaret in haar hand telefonisch voedingsadviezen geeft. ‘Nee hoor mevrouw, het is een misverstand dat gebraden vlees de vaten zou verstoppen, zolang u maar slechts het vlees eet van voormalig vegetariërs! Ja, dat doe ik zelf ook, ja’. Of een foto van Lee Touwers die vrolijk staat te zingen in een Plock-worst of een Quizvraag: gluur in de koelkast van … het goede antwoord kan gestuurd worden naar de Rooseveltlaan en over de uitslag wordt gecorrespondeerd.

        Danielle was uniek. Ik ken echt niemand die vlak voor Pasen nog een kerstboom in huis had staan omdat het zo gezellig stond. Die wekenlang aan haar sinterklaas surprises werkte die zo mooi en geestig werden dat alle andere daarbij in het niet vielen. Die mooie brieven schreef en tekende. Die de wereld en de mensen echt zag. Ze was enorm trots op haar jongens, Camiel en Cedric waar ze met heel veel liefde en humor over sprak. En heel gelukkig met Tom waarbij zij zich zo veilig voelde en zó geliefd.

        Lieve Danielle, ik heb je zo verschrikkelijk lief

        Christina - Utrecht
        17 augustus 2020

        Deel deze pagina:

      • Rust zacht lieve Daan
        reactie 28   |   niet OK
        Beste familie; beste Carl,
        Het spijt me verschrikkelijk dat jullie Danielle nu al moeten missen.
        Ik heb vroeger rechten met haar gestudeerd en ik denk met veel plezier en warmte terug aan die tijd.
        Carl. zorg goed voor jouw jongens! Zo jong zonder moeder, dat vind ik echt heel erg.
        Heel veel sterkte, Jeanine Maas

        Jeanine - Sauverny (Frankrijk)
        13 augustus 2020

        Deel deze pagina:

      • reactie 27
        Roosmarijn

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        Roosmarijn - Keesomstraat 213, 2041 XJ Zandvoort

        6 augustus 2020

      • Herinneringen aan Danielle
        reactie 26   |   niet OK
        We kennen elkaar van de middelbare school waar we in ieder geval samen economie les hadden wat ik me nog kan herinneren. Fiona, Ingrid en ik vormden de ‘pastelli’s’ en jij was toen dik bevriend met Cynthia.
        Richting het einde van het middelbare schoolleven hebben we diverse dansjes opgevoerd o.a. voor de Laatste Schooldag en ook “Walk like an Egyptian”, zoals de foto’s bewijzen. Hilarisch als je dat nu terugziet.
        Je hebt ons die zomer nog opgezocht in Italië, in het prachtige Rimini, jaja, dat waren nog eens tijden. Niks saaie huismussen 😉. Je zag er oogverblindend uit in je groene bikini.

        Daarna begon de studietijd, Fiona en ik naar de Heao en jij naar de UvA. Tegen het einde van ons eerste jaar belde je of ik zin had om samen met jou op de Lairessestraat te komen wonen. Daar hadden we allebei een kamer boven bij een oude hospita, waar we af en toe een kopje thee mee moesten drinken. Ik weet nog dat we op haar verjaardag een gebakje kregen, ik dacht appel maar het bleek gember te zijn wat ik toen echt vies vond. Ik besloot niets tegen jou te zeggen, niet echt aardig maar gedeelde smart is halve smart vond ik toen.

        Minimalistisch
        Je vond mijn kamer maar sober ingericht en hielp om alles wat op te fleuren: je maakte kussens voor mij en beschilderde servies – zie deze eierdopjes die nog steeds bij mij in de kast staan. De borden zijn inmiddels zo vaak gewassen dat de blauwe stipjes eraf zijn maar ook die heb ik nog.
        In het weekend gingen wij (Ing, Fie en ik) stappen in Utrecht naar Image en nam jij mijn kamer even ‘over’. Zo had je lekker de ruimte om te naaien waar ik die zondagavond overal dan de restjes stof van terugvond. Je was alleen niet te spreken over mijn voorraadkast – ook die vond je minimalistisch – ‘Jeetje Es, heb je verdomme maar één zakje chips gehaald voor mij voor het héle weekend?’

        We hadden het heel gezellig en ik liep graag al babbelend achter je aan als jij in jouw kamer voor ons aan het kokkerellen was. Soms werd het je te gortig en draaide je je ineens om en riep je ‘boe’ waar we dan allebei keihard om moesten lachen.
        De zomer erop heeft onze hospita geprobeerd om ervoor te zorgen dat het huis bewoond en netjes bleef door ook Fiona een kamer aan te bieden. Dat was echt heel gezellig alleen gaven we toch een groot feest (dat slechts een klein beetje uit de hand liep) wat natuurlijk juist niet de bedoeling was …
        Na mijn stage in Duitsland ging ik in Utrecht wonen bij Jan en niet lang daarna verhuisde jij naar de Rooseveltlaan om met Fiona te gaan samenwonen want daar had je goede herinneringen aan.

        Wijze raad
        Je was er altijd op de belangrijke momenten, niet alleen op verjaardagen, maar ook als het met een van ons/of in de familie even wat minder ging. Je gaf me vaak advies wat te doen of hoe ergens mee om te gaan, bijvoorbeeld met mijn demente schoonmoeder want daar wisten jij en Tom natuurlijk alles van. Op de verjaardag van Fiona laatst hebben we het daar nog uitgebreid over gehad.
        Ik vond het heel dapper van je dat jij sprak op de begrafenis van je vader. Dat heeft ertoe geleid dat ik dacht misschien moet ik het ook proberen omdat mijn vader toen al ziek was. En dat heb ik kunnen doen en dat kwam door jou! Alleen was het niet de bedoeling dat ik het vaker zou doen Daan…

        Etentjes
        We gingen regelmatig een hapje eten met elkaar en dan was het de ‘running gig’ of jij op tijd zou zijn. Fi en ik hebben wel eens overwogen of we jou een half uurtje eerder zouden laten komen ;-)
        De laatste keer, november vorig jaar, hadden we afgesproken bij Homeland. Daar was je behoorlijk op tijd: Fie had om half 8 gereserveerd en zoals je appte: ik ‘kan‘ er om 19.19 uur zijn en kan mocht dan dikgedrukt worden. Het zat nog even tegen in de tram, je had bijna een boete, zoals je op mijn app insprak: verdorie een ‘wijf als conducteur meestal is dat pech’, maar je besloot te bluffen door te zeggen dat je echt een kaartje wilde kopen, bleek dat al 20 jaar niet meer te kunnen. Maar je had je leeftijd dit keer mee dus je kwam ermee weg.

        Ik ging op vakantie naar Australië en kreeg van jou de tip om naar de Zoo te gaan. Daar was namelijk een pinguïn homostelletje gesignaleerd dat een ei aan het uitbroeden was. Die moesten volgens jou het ‘best gestylde nest’ van allemaal hebben, dus zeker een bezoekje waard.

        We wisselden tijdens corona netflix tips uit. Zo kwam jij met Fargo waar Jan en ik naar keken en het echt geweldig en typisch een serie voor jou vonden. Ik had je gewezen op Fauda waarover jij mij appte dat je zat te grinniken bij de gedachte dat ik zulke ‘keigeweldadige zooi’ zat te kijken.

        Het laatste dat ik van je hoorde was een vrolijk ingezongen ‘lang zal ze leven’ een maand geleden nadat ik mijn 50 feestje even uitstelde vanwege corona. En nu kunnen we ook jouw 50e niet samen vieren. Maar dank voor alle herinneringen. Wat gaan we jouw gezelligheid, creativiteit, wijze raad en humor missen.
        Ik ken niemand die situaties zo grappig kon beschrijven als jij.
        Dag lieve Daan.


        Esther - Utrecht
        4 augustus 2020

        Deel deze pagina:

      • Liefdevol
        reactie 25   |   niet OK
        Het was mooi te zien hoe jullie liefdevol en respectvol met elkaar omgingen en samen genoten. Heel veel sterkte, maar ook mooie herinneringen gewenst voor alle dierbare nabestaanden.
        Sortany en Eric

        EriC - Amstetdam
        3 augustus 2020

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.