Wat een indrukwekkende lijst reacties ! Het verbaast me niet. Ik kwam hierop toen ik vorige week mijn oude dagboeken van het jaar 1965 las. We zaten toen in de derde klas op de Rijks HBS in Purmerend.
Op 16 januari van dat jaar schreef ik dat er een “nieuwe” op school was gekomen, zo midden in het schooljaar; “hij heet Hans-Peter Vervoort en komt uit Rotterdam”. Zijn opvallendste eigenschap was lezen. Bij Duits nam hij uit de bibliotheek boeken mee, die hij dan de volgende dag al gelezen had. Ook bij Nederlands las hij veel uit de schoolbibliotheek en hij schreef daarbij zijn naam en de titel van het geleende boek op een daarvoor bestemde plaats op het bord. Dat hadden tot dan toe uitsluitend de eindexamenklassers gedaan, verplicht als zij waren een lijst gelezen boeken in te leveren voor het examen; derdeklassers deden dat niet. Voor Hans-Peter echter was lezen duidelijk geen verplichting, eerder een genot en waarschijnlijk een roeping. Achteraf kun je zeggen dat hij toen eigenlijk al dichter stond bij het leraarschap dan bij zijn medeleerlingen, die zich meer bekommerden om hun cijfers voor scheikunde en goniometrie of, vooruit, om het sokkenbal.

Hans Peter, we zijn je nog niet vergeten
Heleen de Bruin

Meneer Vervoort,


Wat gaat de tijd snel. Inmiddels een jaar verder en zo nu en dan komt een gedachte aan u ineens weer naar boven.
Ik ben de lerarenopleiding gaan doen, Nederlands nog wel. We moeten veel denken en schrijven over onze favoriete docent, ik schrijf altijd over u. Ik mis u. Niet op een 'houden-van' manier, want meer dan een leraar-leerling relatie hebben we nooit gehad. Op het gedeelte na dat u mij geïnspireerd heeft als geen ander.

Maar wat had ik graag zo nu en dan nog eens langs willen komen op het Einstein Lyceum. Dan hadden we kunnen praten over het 'docent-zijn' en over uw manier van lesgeven en dergelijke. Dat mis ik eigenlijk wel.

Ik schrijf over een docent die mij altijd wist te boeien, zelfs met de Duitse grammatica. Ik schrijf over een docent die mij geïnspireerd heeft om zelf les te gaan geven. Ik schrijf over een docent wiens stem ik nu nog steeds in mijn hoofd hoor, bij het schrijven van een Duitse tekst. Ik schrijf over een docent wiens lach bij iedereen een lach op het gezicht toverde.

Ik weet niet waar u nu bent, maar misschien komen we elkaar nog eens tegen. Ik hoop het. Ik weet zeker dat we een geweldige discussie zouden kunnen hebben over het lesgeven. Maar tot die tijd, hoop ik dat u me van bovenaf een beetje in de gaten kan houden en mij op de één of andere manier de goede richting op kunt sturen. Opdat ik net zo'n docent mag worden.


Suzan Serraarens

И изыщут творившие добро воскресение жизни

Ongemerkt vliegt de tijd voorbij. Zonder dat ik het echt in de gaten had zijn we al een jaar verder.
Een jaar waarin voor mij veel veranderd is en in mijn leven veel gebeurd is. Wat nog wel altijd onveranderd is, zijn mijn herinneringen.
Als ik aan de middelbare school terugdenk komen meestal de momenten van Latijn lessen in mij op. En heel veel goede herinneringen aan 'onze meneer Vervoort'. Hoe hij de eerste les in onze klas zei dat hij de Latijn- en Grieks-lessen zo interessant en leerzaam wilde maken dat wij nooit spijt zouden krijgen van de extra uren op school terwijl 'de vriendjes lekker buiten gaan voetballen'. Menneer Vervoort heeft zichzelf aan zijn belofte gehouden. Een belofte niet alleen naar ons toe, maar vooral een voornemen voor zichzelf om de stel pubers echt te laten doorgronden wat zo facinerend aan de klassieke talen is. Daar waar een ander leraar zich strak aan de richtlijnen van het boek hield, greep meneer Vervoort elk mogelijke kans om ons wat extra kennis buiten het boek om bij te brengen. Zo hebben wij Harry Potter en Jip en Janneke in het Latijn gelezen en hebben wij naar gezang geluisterd wat eigenlijk een echt oudgrieks voordracht van de Ilias bleek te zijn.
Meneer Vervoort had antwoord op alle vragen (behalve wiskunde want daar was die geen vrienden mee) en als hij geen antwoord wist, had hij wel een boek waar dat in stond. Want, zoals hij altijd zei: 'Kennis - is weten waar je de antwoorden op moet zoeken'.
Meneer Vervoort is heel zijn leven tot het einde blijven zoeken. Zoeken naar de antwoorden, zoeken naar de kennis, steeds meer kennis. Zijn leven lang was hij een leerling, hij bleef leren en kennis verzamelen tot op het einde toe.

Daarmee is Hans-Peter Vervoort, meneer Vervoort, een groot voorbeeld voor mij. Een voorbeeld om niet te vergeten. Een persoon om over te blijven vertellen.

Уйдя из жизни все еще живешь,
Ты, в наших помыслах, мечтаньях.

Xenia Otmakhova

Lieve mensen,

Ik keek vandaag in mijn mailbox en zag een bericht van het CondoleanceRegister over 'meneer' Vervoort.
Ik schrok dat het alweer een jaar terug is.
MIjn vader is vandaag jarig, maar vanavond brand er ook een kaarsje voor de kale heer Hans-Peter.

Iedereen hier mist je op zijn of haar manier,

Bij deze mijne in letters.
Mijn beste naar de familie op deze dag.

Danny van den Heuvel
dannvandenheuvel@gmail.com

Hee Hapee! Erg laat en heel toevallig kwam ik er achter dat jij er niet meer bent. We zaten samen op de Rijks HBS in Purmerend. Jij A, ik B. Hadden beiden linkse ideeën waarover we vaak discussieerden en het oneens waren. In die tijd maakten we samen een treinreis door de DDR, Berlin, Dresden. Leipzig. En je moest me Bautzen in het uiterste zuidoost-hoekje laten zien omdat daar een onbekende Slavische taal werd gesproken. Wat kon je me hartelijk uitlachen omdat ik zo weinig begreep van die mooie Duitse taal. Later kwamen we elkaar nog enkele keren tegen, altijd toevallig, eerst op de UvA en later altijd in Rotterdam, zomaar op straat of omdat je het midden in de nacht opeens in je hoofd haalde om bij mij aan te bellen. Ik vroeg me altijd af hoe je het in het onderwijs vol hield tussen al die onwillige leerlingen.De laatste keer zag ik je vorig jaar in Purmerend toen ik met mijn dochter een concert van Jeroen Zijlstra bezocht. In de pauze spraken we je even, waarbij het mij opviel dat jij je meteen rechtstreeks tot Franka richtte om haar duidelijk uit te leggen waar die vreemde meneer en haar vader elkaar van kenden. En toen begreep ik het: jij was een rasleraar die wist hoe je met zulke kinderen om moest gaan. Gisteren waren we weer bij Zijlstra in Purmerend. Ik heb aan je gedacht.

Beste meneer vervoort, Ik wil u hartelijk bedanken voor alles wat u ons geleerd heeft.
Ik hoop dat u zal rusten vrede. Ik zal u nooit vergeten.
Heel veel sterkte voor de nabestaanden.

Hans-Peter (je had er altijd een hekel aan toen ik je pesterig zo noemde als 15-jarig ventje),

3-HAVO is voor mij alweer een tijd geleden, maar toch kan ik je lessen Duits altijd nog herinneren. Die verdomde grammatica wat ik nooit begreep, omdat ik mijn HW nooit maakte. Je formidabele talenkennis is een verlies voor het Einstein Lyceum en ook je kerststropdassen zullen gemist worden.

Rust zacht.

Gr, Bastiaan

Rust zacht dhr. Vervoort.
Heel erg veel sterkte gewenst voor de nabestaanden!

Rust zacht meneer Vervoort!

En onze condoleance aan de nabestaanden