Lieve Dennis,
Straks zijn we bij elkaar voor het definitieve afscheid van jou.
Toen je geboren werd zagen we al meteen dat er iets niet goed was met je ogen.
Het was nystagmus, dat hoort bij albinisme, je bleek slechtziend te zijn.
Na een tijd van zoeken hoe we daar mee om moesten gaan, kwam je op de Piet Oostschool in Huis ter Heide terecht.
Daar werd je geleerd om met het beperkte zicht dat je had toch het optimale eruit te halen, en daar heb je je verdere leven profijt van gehad.
Daarna ging je naar de Savornin Lohman mavo in Hilversum.
Samen met Lesley, die slechthorend is, zat je vooraan in de klas, en wat Lesley niet kon horen vertelde jij aan hem, en hij vertelde jou wat je niet kon zien.
Jullie noemden jezelf de dove en de blinde.
Vervolgens ging je naar de MTS en de HTS.
Na diverse banen kwam je bij de NPO terecht, waar je het zo naar je zin had.
Totdat je door die vreselijke ziekte getroffen werd.
Je hebt er alles aan gedaan on beter te worden.
Het ergste was nog je angst voor prikken, en je hebt tot het laatst je eigen regie in handen gehouden, zonder prikken, zo dapper van je!
Op een van de laatste keren dat we bij je mochten, zei je: liefde is loslaten, maar dat is moeilijk…..
Bij oma hing een tegeltje: “van het concert des levens krijgt niemand een program”, jouw levensconcert
heb je ten volle geleefd, samen met Miranda en Daan, maar nu is je trompetgeschal verstomd…
Liefs van pa en ma.
