Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Met dit schrijven betuig ik mijn innige deelneming met het overlijden van Desiré, de jongste in het gezin van de familie De Rooij, destijds woonachtig en opgroeiend in Nuenen. Bijna precies één jaar na het overlijden en begrafenis van zijn zus Karien is tot mijn droefheid ook Desiré dit lot niet bespaard gebleven. Na de uitvaartdienst op 16 juli 2024 in de Petruskerk te Oirschot had ik het genoegen om nog enige tijd met hem van gedachten te wisselen. En het onderwerp van gesprek ging, zoals steeds met hem, niet over koetjes en kalfjes maar over wezenlijke gedachten. Ideeën over verlangen en liefde die ons verenigden, met name gestoeld op de filosofie van Augustinus en andere denkers uit de Klassieke Oudheid. Liefde en verlangen begrepen als ‘potenties’ om zich op waarachtige wijze te ontwikkelen. Dat wil zeggen, zich oriënteren op de transcenderende werking van verlangen en liefde in plaats van zich louter en alleen in te laten met de horizontale dynamiek. In deze receptie van vooral Augustinus vonden wij elkaar. Hij deed zijn naam eer aan: de ‘verlangde’ (toespraak zus Leonie) die in zijn dagelijks leven niet is blijven stilstaan bij de verwezenlijking van het verlangen maar aan het appèl van de blijvende activiteit van het verlangen gehoor heeft weten te geven. En verlangen waarnaar? Naar allereerst het schone in de wereldse objecten te bewonderen (bijvoorbeeld de Icoon Agios Nikalaos van Kastellorizo, zijn grote inzet voor voor opgravingen in Griekenland en niet in de laatste plaats voor het behoud van het orgel dat door zijn zus Dorthy werd bespeeld) om vervolgens universele schoonheid te ontwaren in kennis (het ware) en het goede in de mens. Uit mijn persoonlijke waarneming werd door de jaren heen steeds duidelijker dat het bij Desiré uiteindelijk ging om het goede in de menselijke sfeer te ontdekken en daarvan te genieten. Niet zich gelukkig wanen met het opdoen van allerlei nieuwtjes (toespraak Steven) maar met kennis die een proces van interiorisatie heeft ondergaan en zo in het spoor van “meer waarheid” is aanbeland. Op basis van de performativiteit van innerlijke kennis zijn we pas echt in staat uit te groeien tot een persoon met wijsheid bekleed. Een persoon die in elke situatie weet wat er te doen staat om de ander van dienst te zijn. Desiré was in mijn ogen begiftigd met dit menselijke vermogen en heeft -geheel volgens de leer van Aristoteles- genoemde potentie in zijn eigen leven weten te verwezenlijken.
Een bijzonder aangenaam mens is heengegaan en weer herenigd met zijn zussen Karien en Dorthy.

Met name vanwege mijn veelvuldige contacten met Dorthy, organist van de Paterskerk te Eindhoven, heb ik het grote voorrecht gehad Desiré te leren kennen. Helaas zijn de ontmoetingen met hem niet talrijk geweest; desondanks is mijn persoonlijke beeld van hem duidelijk en helder.
Dat laatste zegt wat over de indruk die hij bij een ander heeft weten achter te laten! En ik heb het voorrecht gehad om in zijn verlangen naar het schone, het ware en bovenal het goede te hebben mogen delen. Tot en met de begrafenisplechtigheid toe met de prachtige orgelmuziek van zus Dorthy, en de welluidende koormuziek, vooral met betrekking ervan tot de tekst zelf van Bachs “Ach wie flüchtig, ach wie nichtig” was de geest van Desiré aanwezig met het ruimte bieden aan het schone in de hele werkelijkheid.

Peter de Wind