De laatste jaren van opa waren niet makkelijk. Voor hem niet, voor oma niet, maar ook voor zijn kinderen en kleinkinderen niet. De parkinson hakte erin. En dat veranderde opa. Voor de opa die ik de afgelopen maanden heb gezien, ben ik dankbaar dat hij nu feest mag vieren in de hemel, bij onze Vader. Maar voor de opa/vader die een ieder van ons veruit het meeste heeft meegemaakt, zijn we ook blij. Maar doet het bij ons wel pijn, om van hem afscheid te nemen.

Opa was geen ‘kaartjesopa’ voor de kleinkinderen. Ook al hebben opa en oma er heel wat. Opa probeerde bij een ieder betrokken te zijn. Overal bezoekjes brengen en op bijna al verjaardagen kwamen ze wel langs. Welke taart opa wilde bij de koffie was geen vraag: Monchu. Altijd monchutaart. Bij ons thuis is monchu ook geliefd. Maar ten alle tijden werd er 1 stukje bewaard: “Want die is vanavond voor opa.” Als er dan later op de avond werd geborreld, was dat voor opa het moment om een toost uit te brengen op de jarige, waarna hij genoot van zijn glaasje port.
Om te beseffen dat we vandaag definitief afscheid nemen van opa, doet ontzettend veel pijn. Want opa is er niet meer. Maar als ik terugdenk aan opa, altijd gecombineerd met oma, gaan er zo ontzettend veel dingen door mijn hoofd. Die maken mijn jeugd compleet en geven mijn herinneringen glans, denk maar aan:

Het bij opa en oma op bezoek gaan en blijven logeren. Bij het avondeten dan meelezen uit de Spaanse bijbel en het daarna zo kenmerkende dankgebed van opa. Ik hoor hem het zo weer opzeggen in mijn hoofd.

Oud en nieuw doorbrengen met heel veel oliebollen, heel de flat door rennen om al het vuurwerk te zien. Het was een feest! Maar altijd vlak voor 12 uur bij elkaar komen: een moment rust voor bezinning en gebed, kenmerkend was dat opa dan vaak psalm 90 voorlas uit de bijbel.

Als we dan bij opa en oma waren aan de Pontoniersweg was er van alles te doen: de kinderboerderij, de luisterboeken met alle sprookjes en spelletjes doen. Dat laatste: spelletjes doen, daar deed opa niet aan mee. Althans hij speelde niet mee. Maar bemoeide zich er wel mee, zittend in zijn stoel in de hoek bij het raam.

Later kon hij niet meer horen wat er aan de eettafel dan allemaal gebeurde. Als je dan oplette, kon je zien hoe zijn hand naar zijn oor ging, en hij zijn gehoorapparaat uit zette. Niet dat hij met die handeling passief werd… Zeker niet! Daar zat hij dan, met een grijns op zijn gezicht te genieten van wat er zich in de woonkamer allemaal afspeelde.

Wat ik persoonlijk in mijn hart meeneem is dat Sergio en ik op zondag altijd op ons vaste plekje in de kerk zaten naast opa en oma. Opa op de hoek, daarnaast oma en daarna kwamen ik en Sergio. Als we dan in de rij schoven kregen we altijd een schouderklopje, of een vriendelijk knijp in de bovenarm. “Fijn dat je er bent.” Werd er zonder woorden gezegd. Toen ik de politieacademie op ging werd ik de kleindochter die bij de politie gaat. Zodra er in de kranten die opa las gesproken werd over de politie kreeg ik op zondag de artikelen in mijn handen gedrukt. Hij wist nog beter wat er qua politiek in mijn organisatie speelde, dan ik zelf.

Zo kan ik, maar ook al mijn neven en nichten die hier vandaag zijn nog eindeloos doorgaan over de goede dingen waar opa een rol in gespeeld heeft. Er komen geen nieuwe herinneringen met mijn opa Groenendijk bij. Maar deze die ik heb blijven in mijn hart.

Opa, nu bent u thuis, u viert feest. Ik ga u hier ontzettend missen. Vanmiddag eet ik een stukje monchu, en drink vanavond een glaasje port: ter ere van u. Maar u had een rotsvast vertrouwen in onze God. En daar haal ik mijn kracht om door te gaan nu uit. Ik kijk er naar uit om u op de Jongste Dag weer te ontmoeten.
Lieve opa…. Tot Ziens.