Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Opa Dieks,

Zo plotseling bent u van ons heengegaan.
24 januari 1995, een gewone dag, dachten we allemaal...
Toen ik uit school kwam zaten opa en oma uit Hollandscheveld bij ons thuis en pappa en mamma waren er niet, toen wisten we al dat er iets mis was.
Ze vertelden dat u 's ochtends was gevallen..verder hoorden we nog niets.
Maar later hoorden we dat u eigenlijk direct na de val al overleden was.

U voelde zich 's ochtends niet zo heel erg lekker, maar u had een andere meneer belooft om krantjes met hem rond te brengen, dus u bent toch gegaan. Op de hoek van de straat bent u in elkaar gezakt en was het voorbij...wat u nu precies heeft gehad weten we niet, maar dat doet er ook niet toe.

We zijn blij dat u een lijdensweg bespaard is gebleven en ook zijn we blij dat u niet meer hebt hoeven meemaken dat u langzaam blind werd, want u ogen waren zo slecht de laatste maanden.
Uw grootste nachtmerrie zou dat zijn geweest want blind worden betekende:
niet meer kunnen schrijven, en dat was uw lust en uw leven...
iedere week schreef u een stukje in het dialect in het locale krantje, u heeft dit tot het laatst kunnen doen!

Ik weet zeker dat u bij de hemelpoort een geweldig weerzien hebt gehad met Jenny, uw overleden dochter...en enkele jaren later kon u bij de hemelpoort Oma opwachten. U bent daar nu samen met al uw andere familie en ik hoop dat u het daar fijn heeft!

We missen u nog steeds en ik vind het jammer dat Robin u niet heeft mogen leren kennen, want u was een lieve en bijzondere Opa...
Janine en Hamidou hebben een kindje; Moussa! U zou vast trots zijn geweest!
En Jenny heeft ook al weer jaren een lieve vriend...het is jammer dat u er niet meer bent om dit alles met ons mee te maken, maar we weten dat we elkaar eens weer terug zien!

Opa "Ommen" Tot Ziens!