Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Beste Natascha ,Gerko en familie,
Vorige ontving ik via Vincent het verdrietige bericht van het overlijden van Doet. Daar wil ik jullie mee condoleren. Ik ontmoette Doet, samen met Madeleine, voor de eerste keer bij een verjaardag van Truus Verhoef. Ik gaf in die tijd nog les op de Blaise Pascal, maar kende Truus van het volleybal en het sportveld waar BP en AM tezamen sporten in die tijd , dat herinneren jullie vast ook nog wel. Na die gezellige eerste ontmoeting wist ik niet dat ik een paar jaar later collega werd van Doet op AM. En dat ruim 20 jaar. Wat een fijne collega. Leerlingen vonden haar wel streng maar.’ je kan ook met mevrouw Busaan lachen’. Op haar eigen manier probeerde ze leerlingen wat Frans te leren en dat deed ze goed. Voor ons als gymdocent was Doet waardevol. Elke sportdag was ze als scheidsrechter voor het softbal present. Dat vond ze prachtig want softbal was wel haar sport. Na Madeleine , Truus moeten we ook Doet missen. Maar elke keer als ik langs de Kaatsbaan rij zal ik met een glimlach om mijn mond aan haar denken. Veel sterkte komende tijd.

Kees

Doet ken ik nog als Doetje, het zusje van Richtje, die rond 1955 bij mij in dezelfde klas kwam van de lagere school. Het gezin behoorde tot de eerste groep mensen, die uit Friesland, Drenthe o.a. iin Hoogvliet een huis en werk bij de chemische industrie kregen.
10 jaar later bedachten de vijf HBS vriendinnetjes, dat ze wilden kamperen. Samen met Corrie, de zus van Inge, ging ik mee als begeleiding. Een week kamperen in Rockanje. Het was een vrolijke onbezorgde week.
15 jaar later kwam ik Doet weer tegen op Angelus Merula. Ze was een fijne collega: eerlijk, betrouwbaar, betrokken bij collega’s en leerlingen en altijd actief voor de school.
Jasper en ik hebben veel fijne en mooie herinneringen aan Doet

Lieve Natascha en verdere familie,
Gecondoleerd met het verlies van je moeder, schoonmoeder, oma en zus.
Het overlijden van Doet, voor ons Doetje, brengt ons terug naar onze tienerjaren op de HBS aan de Dorpsweg op Rotterdam Charlois. Vijf meisjes die vijf jaar lang met elkaar opgetrokken hebben, met elkaar groot geworden zijn in die vormende jaren. Doetje had in die groep haar eigen plek, zoals wij die allemaal hadden.
De tijd heeft ons uit elkaar laten glijden, haar overlijden brengt ons in onze herinnering weer bij elkaar.
Lieve Natascha, ongelooflijk veel dank voor al jullie zorgen voor je moeder in de moeizame jaren van haar leven. Mochten jullie ooit behoefte hebben aan een inkijkje in de jonge jaren van Doetje weet je dan welkom om over haar te praten en herinneringen te delen. Vol liefde gedenken wij haar.
Inge, Marja, Jenny, (Helmi)

Ruim 25 jaar geleden kwam ik als redelijk jong broekie op Angelus Merula werken. Al vrij snel werd ik onder de hoede genomen door Doet. Ik leerde Doet kennen als een lieve en zorgzame vrouw. Toen wij elkaar beter leerde kennen ontdekte ik in Doet ook een zelfstandige, authentieke en zeker ook wat eigenwijze vrouw die op haar eigen manier haar boontjes wist te doppen, áltijd met compassie voor de ander. En een vrouw met een enorm groot hart voor de natuur en voor dieren. En daarin vonden wij elkaar ook. Veel zijn wij samen wezen wandelen met de honden. En vaak gingen we op de fiets naar school en soms ook naar Zeeland waar wij een caravan hadden.
Bij Doet stond de deur altijd open, letterlijk en figuurlijk. Zeer geregeld schoven wij in het weekend bij Doet aan tafel. Heerlijke gerechten, een goed glas wijn en fijn gezelschap van familie en vrienden van Doet. Altijd heb ik mij enorm welkom gevoeld bij hen. Toen onze meiden geboren waren, kwam Doet geregeld oppassen op hen. Weer of geen weer, de laarzen gingen aan en Doet nam hen mee naar buiten voor een stevige wandeling, in de plassen stampen of een speeltuin. Garantie voor een goede nachtrust daarna.
Nadat wij waren verhuisd naar Papendrecht, werd het contact minder intensief maar nog altijd kwam ik graag op een zaterdag of zondag aan om steevast eerst met de hond te gaan wandelen samen. Op zeker moment werd duidelijk dat jij, zelfstandige Doet, steeds meer uit jouw leven verdween zoals zo mooi staat geschreven op jouw kaart, en de hulp van anderen moest gaan aanvaarden. Doet, je hebt je strijd gestreden in goede en mindere tijden. Rust nu maar uit. Liefs Marlijn.

Doet was een lieve vrouw die mij van het begin af aan dat in op Angelus kwam werken mee op sleeptouw nam. Etentjes bij haar thuis. Samen met de honden lopen, haar hond was altijd de baas. Ook toen ik zwanger was en wij een tweedaagse cursus hadden in Rockanje vond zij dat ik niet meer naar huis moest rijden en nam een hotelkamer voor ons twee. Ontzettend gezellig en lief vond ik dat. Doet was altijd erg actief in de mr en dat heb ik altijd erg gewaardeerd. Ze heeft voor veel goede zaken gestreden. Het ging op het laatst thuis erg lastig en ik probeerde haar nog mee te nemen naar een collega of samen thuis foto's kijken. Uiteindelijk ben je in Breda gaan wonen en heb ik je nog een aantal keer bezocht met mijn hond. De snoepjes werden ongelimiteerd in de mond van de hond gestopt en er werd veel geaaid. Ik hoop dat Doet nu haar welverdiende rust heeft. Heel veel sterkte voor de familie. Liefs Sigrid

Vandaag kreeg ik het nieuws van het overlijden van Doet te horen. Ik ben jarenlang collega van Doet geweest. Ik vond haar een warme persoonlijkheid. Zeer betrokken bij het wel en wee van de school, zowel bij docenten als bij leerlingen. Ik herinner me de lol op de werkweek in Renesse, waar Doet hoofdleider was. En haar inzet voor de vakbond. Ook heeft ze een week op onze hond gepast. Geena mocht bij Doet op de bank en wij hebben de grootste moete gehad dat onze Geena thuis weer af te leren. En wat te denken van de gezellige borrels in de Keijzer.
Ik wens haar nabestaanden veel sterkte.
Jan Ramaker