Afscheid
Wat zeg je dan?
Op het moment dat je afscheid neemt van iemand die je liefhebt?
Wat zeg je dan?
Vertel je dan dat hij indruk op je gemaakt heeft met een glimlach op zijn gezicht als we spelletjes in de woonkamer deden als we kwamen logeren? Net alsof hij ons vanuit een hoekje observeerde.
Wat vertel je dan?
Dat toen we trouwden hij zo trots op mij was en hij mij het stralende middelpunt noemde en dat dat mij tot tranen roerde?
Wat vertel je dan?
Hoe ik altijd uitkeek naar hem als we na een lange treinreis op Wittlich Bahnhof aankwamen en hij daar ons stond op te wachten?
Wat weet je dan?
Dat we genoten op de bootreis voor zijn huwelijksviering, jullie huwelijk...
Wat weet je dan nog?
Dat we wandelden bij de vulkanen, de kraters en we daaromheen wandelden?
Dat hij ons met de auto overal mee naartoe nam als we vakantie kwamen vieren.
IJsjes gingen eten in kleine dorpjes,
Wijnkelders aanwees en langs wijnbergen reed.
Hoe hij ons op de hoogte bracht van nieuws en politiek en hoe we daarover konden spreken.
Hoe hij knipoogde met onze jongens toen ze nog zo klein waren.
Hoe we lachten over ‘das ist heis, kochend heis’ als hij wees op de theepot op tafel.
Hoe hij met de jongens op schoot zat en stil genoot van het bezoek en de drukte.
Hoe hij zo trots was op ze.
Hoe hij met zijn bakje nootjes in zijn stoel zat.
Hoe hij doorzette en sportief bleef wandelen met zijn nordic walking stokken.
Hoe hij langzaam stiller werd en zich terugtrok.
Hoe de buitenwereld en de binnenwereld zich met elkaar begonnen te vervlechten.
Hoe zijn welbespraaktheid plaatsmaakte voor de stilte en spreken steeds moeilijker werd, zijn wandeltochten korter.
Hoe hij vaker in zijn stoel bleef en met meer moeite overeind kwam.
Hoe hij op het punt kwam dat afscheid nemen van ons steeds moeilijker werd, soms gepaard ging met emoties. Hoe zijn dankbaarheid en liefde spraken uit zijn ogen.
Tot het punt dat het op was.
Het genoeg was en hij het leven los kon laten.
Er zijn nog zoveel dingen niet gezegd, zoveel dingen die ik niet met hem heb beleefd maar hij wel beleefde met anderen die hij liefhad...
Dank dat ik een poosje met je mocht oplopen op het levenspad, met jou en met Marga, waar ik mij zo thuis mocht voelen als aanhang.
Egon, rust zacht, je bent en blijft in onze herinnering, altijd...
Gedicht:
Als de sterfelijkheid ons leven betreedt Wordt alles even stil
Dan ontstaat er een ruimte
Voor alle herinneringen
Die ons kussen en ons tot tranen roeren
Die ons de adem doet stokken
In het besef dat ons leven ertoe doet dankzij onze sterfelijkheid