Eline ken ik al vanaf de brugklas van de Gemini. Het begin van haar 6 jarige MAVO die ze zo glansrijk doorlopen heeft.
Vorig jaar bij het rolstoel basketbal toernooi in Leiden haalde we daar nog oude herinneringen over op.
In onze klas zat toen een jongen die gespierder was dan de rest en daar graag over opschepte. Zijn nekspieren, zo beweerde hij, waren zo sterk dat wanneer je een sjaal om zijn nek deed, je er zonder problemen met al je kracht aan trekken kon. Zoals zo vaak was Eline wel in voor iets geks en nam de uitdaging gretig aan. Weet je het zeker zei ze nog. Ze bleek alleen iets sterker in haar armen dan de overmoedige puber had ingeschat. Het trekken begon en na een paar minuten zakte de jonge man door zijn knieen en lag bewusteloos op het schoolplein. We schrokken ons te pletter maar konden er later heel erg hard om lachen.
Echt iets voor Eline die altijd wel iets geks beleefde.
Eline was een cocktail van een lieve sociale dame, een prinsesje soms, een dondersteen en een volbloed Gladiator. Don zei het zo mooi dat zelfs in de meest donkere nachten zij kon schijnen als een heldere ster.
Hoe diep donker die nachten waren durf ik me nauwelijks te bedenken. Wel weet ik hoe ze iedereen kon inspireren en hoe vreselijk we haar missen.
Ik wens iedereen heel veel sterkte. We zullen het met de herinneringen moeten doen. Er komen helaas geen nieuwe meer bij...
