Wat ik vreesde, is helaas uitgekomen... Nu haar Chris de strijd heeft moeten opgeven, miste ze hem zo erg, dat ze snel na hem is gegaan... Tot het laatst toe geknokt om voor hem te kunnen zorgen, daarna ging het niet meer...
Ik heb Els leren kennen als rots in de branding voor Chris. Zonder haar naast hem had hij nooit kunnen bloeien. En omgekeerd. Ze droegen elkaar op handen. Als ik kwam vergaderen bij hen thuis, maakten we altijd eerst een praatje voordat we naar de werkkamer van Chris verdwenen. Ze gaf ons altijd nog een raad, aansporing of tip mee. En vroeg hoe het vorderde als ze een kop thee en koffie kwam brengen - even mee-lezend op onze papieren. Een knikje dat het goed was.
Els bleef graag op de achtergrond. Stond niet graag in het middelpunt. Liet het oreren graag aan anderen over. Maar dat wil niet zeggen dat ze geen mening had of dat ze over zich heen liet lopen! Zij was zijn stille kracht en samen met Chris heeft ze heel wat veranderd in het leven van mensen.
Vrijdag geen bloemen hier in huis (hatsjoe!), maar ik brand een kaarsje voor haar om zo aan haar te denken. En om zo bij jullie te zijn als jullie afscheid moeten nemen...
Lieve familie en vrienden, ik wens jullie heel veel sterkte en liefde toe bij het verwerken van jullie grote verlies. Eerst Chris, en nu zo kort erna Els. Hou elkaar vast... Dikke knuffel, en al is 'ie virtueel en op afstand, hij is niet minder gemeend.
Warme groeten,
Karlien Crom
Oud-raadslid GroenLinks Purmerend