Lieve Enzo,

Ik lees nu pas op jouw facebookpagina dat jij er niet meer bent.
Dat vind ik héél erg. Ik heb jou als klein jongetje een paar keer gezien, samen met je (net zo schattige) broertje Tycho. Ik ben het nichtje van Melvin en ik zag jou buiten spelen met de jongens in de Arnoldystraat in Haarlem.

Ik mocht jou helpen, omdat je graag wilde voetballen met de andere jongens in de straat en ik mocht toen even jouw zware tas met het beademingsapparaat tillen, je slangetje begeleiden. Wauw, dat vond ik toen gaaf om te doen. Er als kind helemaal niet bij stil gestaan, dat jij misschien niet zo oud zou worden. Ik behandelde je gewoon zoals de anderen, je was alleen wat sneller moe.

Je hebt onbewust toch een behoorlijke indruk op mij achter gelaten, want ik kan je nog heel goed herinneren. Ik vroeg aan jou 'Wat doet dat slangetje dan? En wat gebeurt er als je hem er af haalt?' En jij deed dat gewoon even voor, hoor. Niks geks of engs aan. Wat een leuke jongen was jij!

Ik hoop dat je heel veel plezier hebt gehad in de jaren dat ik jou niet meer heb gezien en dat je veel mooie herinneringen hebt mogen maken met papa, mama en je broer.

Lieve Enzo, rust zacht.

Van Jennifer, het nichtje van Melvin Vos.

Enzo heel je leven ken ik je al, ook toen je nog `n prematuurtje was.
Je was zo klein en alles zat erop en eraan.
Onbegrijpelijk met al die teentjes en vingertjes, en zo`n lief blond koppie.
Je groeide goed en mocht het VU verlaten.
Heerlijk naar huis , maar dat besefte je toen nog niet.
Je groeide op en snel werd je `n grote knaap.
Maar dat ging niet zonder slag of stoot.
Maar jij pakte alles weer op en je maakte er wat van .
Ondanks alles was je er vrolijk onder.
Vooral als ome Rob geintjes maakte, dat vond je wel leuk.
Op 11 September zat ik naast je aan de tafel , en je was `n spelletje aan het doen.
Toen zei ik tegen je Enzo je moet niet zoveel praten want ik word er zo moe van.
Niet wetend dat je zelf zo moe was.
Sorry Enzo dat neem ik graag terug .
Enzo ik hou van jou en heel veel liefs van Tante Wil