En toen was Eppe dood.
Zo ineens, plotseling
Onverwacht?
Ja, of nee, misschien toch niet.
Eppe was ongezond, daar hebben hij en ik het vaak over gehad.
Hij wilde wel gezonder leven en deed, op zijn manier, heel erg zijn best. Maar dat lukte niet altijd, want ja, Eppe was een Bourgondiër.
Hij genoot van het leven, van de goede dingen in het leven, gezelligheid, drinken, eten. Het viel niet mee om dat allemaal te laten want ‘wat had je dan nog voor leven’ zei hij dan.
Maar ja
Yvonne en ik, leerden Eppe en Maddi meer dan 30 jaar geleden kennen. Zij zochten gastouderopvang voor Mathijs en Thirze. Dat is Yvonne gaan doen. Zo groeiden Mathijs en Thirze samen met onze kinderen op.
Het klikte tussen ons, we gingen spelletjesavonden doen, Catan, tot diep in de nacht, de ene keer bij ons, de andere keer bij hen. Met hapjes, kaas en wijn. We kwamen bij elkaar op de verjaardagen, leerden elkaars familie kennen.
We gingen samen op voorjaarsvakantie, jaar na jaar. Heel vaak naar Dronten, camping De Ruimte. Ook daar bijna elke avond weer Catannen, ook weer tot diep in de nacht en natuurlijk met hapjes, kaas en wijn.
Op de camping was het vaak feest, Eppe deed aan alle gekkigheid met de kinderen mee, zo’n grote kerel, opgemaakt door de meiden en vlechtjes in zijn haar, met Mathijs voor zich over de camping en het zwembad in. De kinderen vonden het prachtig, de buurvrouwen vonden het maar raar. Eppe schaamde zich nergens voor, de kinderen moesten het leuk hebben. Dat is gelukt.
Boodschappen deden we in Elburg, met lijstjes van Maddi, maar ja, lijstjes zijn ook maar lijstjes, die raak je kwijt. Dus dan maar zonder lijstje en op de gok. We hadden genoeg te eten maar er miste wel een en ander, ach, we redden ons wel. Daarna moest er altijd een visje gehaald worden, want dat was lekker.
Eppe en ik gingen samen naar bier- en whiskyproeverijen, na het proeven moet je het geproefde uitspugen anders wordt je dronken. Wij werden dronken want uitspugen, dat is zonde, dat doe je niet. We hebben heerlijke whisky geproefd, hele dure, veel te duur voor ons, ook rare, ik herinner me de whisky die gelagerd was geweest op vaten waarin varkensspek was bewaard. Ik vond het wel wat hebben maar Eppe ging over zijn nek. Hij had gelijk het was ontzettend vies.
Wat niet vies was waren onze etentjes bij restaurant Bouwkunde. Als je ouder wordt heb je alles al dus gingen we één keer per jaar van ons verjaardagsgeld naar Bouwkunde. Ongeremd en ongegeneerd eten en drinken, kreeft vooraf, het duurste wijnarrangement er bij en altijd port met kaas na, Eppe was een Bourgondiër, ik ben het ook. Daarom klikte het tussen ons.
Eppe kreeg pech in zijn leven. Er gingen een aantal dingen anders dan ie gedacht of had gehoopt. Zo gaat dat in het leven. Hij kwam alleen te wonen, wij hielpen hem zijn appartement in Beeckestein in te richten. Alles moest wit worden, ook zijn meubels. Zijn witte zitbank werd bij ons thuis altijd de porno-bank genoemd. Het ding zag er na een tijdje niet meer uit. Eppe vond het prachtig. Daarna verhuisden we hem naar zijn appartement aan de Landsherenlaan waar het reuze naar zijn zin had, ook weer op zijn favoriete witte bank.
Eppe kreeg meer problemen. Het was vaak moeilijk hem daarmee te helpen. Het contact werd lastiger. Het was vaak van één kant. Als we elkaar dan zagen was hij altijd vrolijk, hartelijk en ook al hoorde hij zichzelf graag praten, hij was altijd belangstellend, ook naar onze kinderen toe. Hij zorgde altijd voor wat te eten en te drinken, daar ontbrak het niet aan, hij wilde altijd goed voor je zorgen. Hij bleef die hartelijke, joviale, lieve grote knuffelbeer.
In de gesprekken hoorden we wel dat hij het moeilijk had. Maar onze hulp wuifde hij weg, hij kon zichzelf wel redden. Of hij zei dat hij wel zou bellen maar hij deed het niet. Eppe was namelijk ook een Grunninger.
Bij ons laatste telefoongesprek hebben we afgesproken dat we weer naar een whiskyproeverij zouden gaan, hij moest nog even wat afvallen en een operatie ondergaan maar dan kon het wel weer.
Eppe had bij ons thuis zijn eigen glas met zijn naam erop, een Glencaim uiteraard want dat zijn de echte.
Dat glas neem je maar mee naar waar je nu bent, ik denk in de whiskyhemel, dat moet wel, dat kan niet anders
