Mijn lieve schat,
Ruim 40 jaar geleden ben jij in mijn leven gekomen. Het grootste geschenk!
Ik was toen nog een gesloten bloemknop die zich voor de buitenwereld goed had afgeschermd. Jij hebt in de eerste jaren van onze verkeringstijd met eindeloos geduld en liefde mijn vertrouwen in mensen laten terugkomen en stelde ik me meer en meer open en kon ik laten zien wie ik van binnen werkelijk was. Vanaf het begin waren we een mooi team samen en is onze gezamenlijke reis begonnen.
We zijn tegenpolen hierdoor waren we waarschijnlijk goed in balans. Jij geduldig ik wel aanzienlijk minder, jij dacht in kleine stapjes, ik kijk meer vooruit. Jij bekeek een situatie per moment, ik zie snel beren op de weg. Jij zag alles vanuit een zonnig perspectief en ik zie ook snel wat schaduwkanten. Bij elke beslissing of hobbel die we moesten nemen deden we dit samen en hadden daar mooie gesprekken over. Alles deden we goed doordacht.
Zo kregen we samen twee prachtige kinderen en deed jij alles voor ons gezin. Je werkte altijd hard, was erg handig en als jij een idee kreeg om iets zelf te maken dan kon ik er zeker van zijn dat het goed kwam. Jij de uitvoerder, ik vooral de aangever. Voor je werk kreeg je de kans om klussen uit te voeren in China, India en de Arabische Emiraten. Jij ging het geld verdienen voor ons gezin, ik bleef enkele weken alleen thuis om voor onze kinderen te zorgen en als je weer thuis kwam konden we samen leuke dingen doen. Een goede verdeling.
Toen kwam de dag bijna 26 jaar geleden dat je de kans kreeg eens een klus te doen aan de andere kant van de wereldbol in Venezuela. Je zou voor 3 maanden daar worden uitgezonden, het werden slechts 3 weken en onze wereld stond finaal 180 graden op zijn kop. Een jaar van grote onzekerheid volgde, wat hadden de giftige stoffen al bij je aangericht? Hoe ging de toekomst eruit zien? Hoe konden we het financieel gaan bolwerken met een jong gezin en een eigen huis?
Al snel bleek dat ook ik kon Omdenken en zette mijn schouders eronder. Ik werd kostwinner en jij werd zoals je altijd zei Henny huisman. Ik ging allerlei werkzaamheden doen terwijl ik de PABO in deeltijd volgde. Ondanks de hectische periode van 3 jaar hebben we kans gezien om ook met de kinderen te genieten van uitstapjes die we wel konden doen.
Al snel was jouw levensmotto geworden: Deze dag komt nooit meer. Gebruik hem goed en vergeet vooral niet te genieten! Vanaf het begin ben je geen klager geweest, je wist aan iedere situatie snel een positieve draai te geven en ging op zoek naar wat nog wel kon. Ik ging daar als vanzelf in mee. Ook ik bleek deze kracht te bezitten. Mijn motto is: We gaan door dik en dun in voor-en tegenspoed!
Je kreeg nieuwe hobby’s zoals fotograferen, je werd de Joop van Tellingen van de buurt, je werd een michelinkok, de nieuwe Joop Braakhekke. Met onze grote vriend Gerrit van der Wal ging je aan de slag met bonsaiboompjes in de tuin. Je hield ervan om iedereen te verwennen met gezellige uitgebreide diners en wilde van elk moment een feestje maken. Op de basisschool van de kinderen zette jij je op allerlei manieren in en deed je ook voor mij allerlei computerklusjes zoals het digitaliseren van prentenboeken voor op het digibord. Je was mijn helpdesk op computergebied.
We kochten een caravan zodat we zo zelfstandig mogelijk werden en met elkaar prachtige vakanties konden beleven. Ook hier hebben we zoveel met elkaar beleefd en… we maakten ook altijd bijzondere dingen mee. Want op de een of andere manier stond jij altijd vooraan in de rij voor pech gevallen. Een enkele zal ik noemen, diverse pechgevallen met auto’s onderweg naar vakanties. In Italië ging zowel de scootmobiel als de rolstoel stuk, je stootte je vaak met alle gevolgen van dien. Tot op het eind is dit gebeurd, wie bedenkt het dat je met de ambulance een aanrijding krijgt, je IC bed ging opeens stuk. Jij wilde kennelijk alles meemaken.
We merkten wel dat je steeds meer kracht en energie moest inleveren en je bewegingsvrijheid werd behoorlijk beperkt maar je hebt tot het allerlaatst gestreden! Je hoofd had nog een sterke wil om met ons gezin en vooral onze lieve kleinzoon Jason te genieten van het leven maar je lichaam deed niet meer mee.
Ik ben heel verdrietig dat ik nu zonder jou verder moet maar ben erg dankbaar dat ik al die tijd bij je heb kunnen zijn. We hebben samen nog goed bepaalde dingen kunnen doorspreken en ik heb je beloofd dat ik door zou gaan met het uitdragen van jouw levenskunst en te zorgen voor ons gezin en je lieve moeder. Jij hebt echt een steen verlegd op aarde waardoor de stroom een andere wending kreeg. Dank je wel!
Het zal een moeilijke soms steile weg zijn die ik zal moeten gaan maar vertrouw erop dat ik die weg zal kunnen lopen met al jullie steun en liefde. Ik weet lieverd dat jij over ons zal waken en ik zal ’s avonds naar de heldere ster kijken. Alles wat wij samen hebben beleefd, de liefde voor elkaar dat draag ik met mij mee en zal nimmer vergaan.
Rust zacht lieverd, je hebt genoeg gestreden,
