Herinneren is een vorm van ontmoeten…

In Memoriam: Erik van Dijk (1948 – 2019)
On 4 May 2019 Dr. H.W.J van Dijk passed away after more than a year of fighting against brain tumor.
After his Biology graduation in Amsterdam, I met Erik for the first time in 1975, when he was selected for a PhD grant to investigate the impacts of the river-water infiltration scheme for drinking water supply to the ecology of the Dutch coastal sand dunes. That was his entry into the coastal community, which he never really left until his death. Erik coached numerous students from the Universities of Leiden and Wageningen and successfully defended his PhD-thesis in 1984. Erik and I had been among the founding fathers of Dutch foundation for dune conservation and In 1987 we organized the first European Dune Conference in Leiden at the occasion of its 10-years anniversary. It was the start of the EUCC and its conference series.
As a provincial officer in Overijssel, Erik worked in various projects concerning water and energy saving. His passion always remained close to nature and water, for example by serving as a liaison officer on international water experience with Eastern European and later Vietnamese counterparts; and by serving as vice-president of the Dutch Wadden Sea Society. And he loved travelling and photography, which is why he so much enjoyed organizing field trips for the Royal Dutch society for natural history (KNNV). I was happy to be able to involve Erik in the preparation and project management of a 4 million-euro EUCC-led project on mussel bed restoration in the Dutch Wadden Sea, Mosselwad (2009-2015). This project enabled Erik to successfully and happily conclude his professional career until his retirement in 2015. The last four years Erik was Treasurer of the EUCC.
I am grateful and privileged that I was given the opportunity to be part of his life.
Albert Salman, Chairman, Leiden Office, Coastal & Marine Union EUCC
Warmond (NL), 10 May 2019

Amsterdam, 4 mei 2019

Dag Erik,
Zo lang hebben we elkaar gekend, dus hier wat dierbare herinneringen. Ik ontmoette je eerst in je studietijd via mijn broers en de folkmuziek, in Diemen waar je woestijnratten regelmatig ontsnapten aan je studentenkamertje en je vaak te zien was op De Draailier. Daarna, in Leiden, waar we logeerden in de Groene Steeg als het erg laat werd na een bezoek aan Aniba. Dat ging nog even zo door, ook op de Herengracht, zelfs met de hele Canny Fettle band. Altijd gastvrijheid, afhaal chinezen en katten. Dat leidde tot mijn eerste Van Dijk kat, een zwarte Leidsche kater die we Ploppertje noemden en die een lang en goed leven heeft gehad in het Amsterdamse. De tweede kat van huize van Dijk kwam veel later, dit keer van de Siberische boskat Koschka, en een onbekende Zwolse kater. We noemden hem passend Pushkin, en ook Pushkin heeft een mooi voltooid leven gehad.
In 1983 was ik paranymph en mocht ik je proefschrift vertalen en later nog wat artikelen over duinwaterwinning en de wadden. Ook kwamen we elkaar af en toe tegen bij Rein en Anneke, Arne en Karin, op Lange Paal, Vlieland. Daar speelde je voorzichtig doedelzak met Rein en Rob en nog een hele groep muzikanten uit het hele land. Overdag maakten we duinwandelingen, of liever excursies.
Na de periode Provinciehuis Zwolle volgden verre reizen naar Oost Europa, Portugal en Oost Azie. Dat leverde verschillende bezoekjes op met Vietnamese en Chinese jonge dames die met jouw bemiddeling naar Nederland konden komen om ons waterbeheer te bestuderen. Zo belde je soms vanaf Schiphol of je even met 6-10 dames op de thee kon komen.
In een ander hoofdstuk was ik Olga's getuige bij jullie huwelijk, met mijn dochter Martina die in een paarse feestjurk met strohoedje bruidsmeisje was. We maakten na een lange tocht van Hattum naar Giethoorn nog een heugelijk boottochtje. Daarna was je altijd in de weer en veel op reis en hadden we niet veel contact.

Twee jaar geleden was Erik met Olga aanwezig bij mijn promotie op de VU. Wat was ik verrast dat ze kwamen voor mijn praatje. Ik had op dat moment niet kunnen bedenken dat het zo zou lopen en dat ik op 18 april jongstleden naast hem zou zitten in een hospice om afscheid te nemen. Hij was strijdbaar, met een levendige geest.

Dag Erik: het was goed je te kennen en een paar belangrijke stappen in het leven te hebben gedeeld. -- Bertie Kaal

Erik en Emma zaten allebei in de Stichting ‘Natuur na 70’ van de Jeugdbonden voor Natuur-studie NJN, CJN en KJN. Dat leidde tot een tentoonstellingsschip door Nederland en een af-sluitend congres. Daar zou nog een humoristisch toneelstuk over geschreven kunnen wor-den. Erik was in die tijd bezig met een afstudeerproject waterplanten in stromende beken in Limburg (vanuit Amsterdam) en ik over hetzelfde onderwerp in Brabant (vanuit Utrecht). Er was nog maar weinig onderzoek toen op het thema van waterplanten in beken. Met z’n drieën zijn we destijds gezamenlijk naar elkaars beken gaan kijken. Onze zorg over de ach-teruitgang van de beken leidde tot de oprichting van de Bekenwerkgroep Nederland, in 1970 die zich vooral richtte op waterplanten. O.a. met Piet van Iersel, Clara Visser, John Bruinsma, Ron Mes en Klaas Everards hier aanwezig, die, zoniet van het begin, dan toch al heel wat decennia, jaarlijks met Erik diverse beken onderzochtten, in alle provincies van ons land. Ook bezochten we beken in Duitsland en België. De beekjes werden letterlijk uitge-harkt, gedocumenteerd en geherbarieerd. We zagen in de afgelopen 49 jaar de vieze beken schoner worden, maar de schone beken juist steeds viezer, zodat er nu nog voornamelijk een grijs middenniveau bestaat.
We praten inmiddels al jarenlang over het opheffen van de BWN, maar hopen er tamelijk onrealistisch op nog ergens in het land een beekje aan te treffen met de waterplanten die er in thuis horen.
Erik was er altijd, al dan niet met een hark, dan wel zeer fanatiek achter een fototoestel. Ik vrees het ergste voor degene die zijn fotoarchief gaat ordenen en valideren. Erik werkte mee aan onze inmiddels uitgebreide data van beekplanten, de jaarvergaderingen en vatte al onze ervaringen samen in een Engelstalig artikel.
Erik was altijd in voor reizen en we enthousiasmeerde elkaar voor Spanje, Frankrijk, Duits-land, Brugge en Gent, Denemarken. En Erik wist ons ook te strikken voor Ierland wat tot zijn favoriete landen behoorde ofwel Eire-Crazy zoals hij het zelf noemde, met de natuur, de muziek, prehistorie en vooral ook de ruïnes. Met reizen toonde Erik ook zijn organisatie kunde, maar ook zijn vaak wat onhandige wijze van communiceren. Ongezond en chinees eten was favoriet, maar Erik wist iedereen op zijn promotie over de Grote duinbrandnetel, toch nog te verrassen met een knap en slank postuur. Dat was dan toch maar een van zijn vriendinnen gelukt. Het postuur en de vriendin, waren helaas maar van korte duur. Later verraste hij ons allen met zijn Russische vrouw Olga.
Erik werd door ons enthousiasme voor oude en bij voorkeur middeleeuwse huizen aangesto-ken al heeft hij zelf, na het verlaten van zijn ouderlijk huis, voornamelijk in saaie Vinex wij-ken gewoond. Maar in Leiden hielp hij wel krakers om monumentale panden, zoals aan de Groenesteeg, te kraken en op te knappen. Erik was ook niet bang om ten tijde van de acties voor behoud van het landgoed en de bomen van Amelisweerd, in een met brandstichting bedreigd panden een nacht halfwakend door te brengen.
Erik zat in tal van organisaties in het land voor onderzoek en behoud van de natuur. Daar ga ik hier verder niet op in. In ieder geval hebben we elkaar op veel onderwerpen enthousiast kunnen maken. Alleen mijn prachtige hobby van historisch behang is bij Erik, naar eigen zeggen, nooit aangeslagen. Het is gebleven bij Delftsblauwe tegeltjes.
Toen Emma en ik een eigen bureau startte over wilde inheemse bomen en struiken en oude boskernen heeft Erik ons in de jaren ’80 en begin ’90 geweldig geholpen met onze automati-seringsslag van onze rapportages, lay-out in Word Perfect 5.1. en een dBase3- applicatie. Erik was in die tijd zeker een pionier op het gebied van digitalisering.
Erik had een speciaal gevoel voor humor, die niet altijd navolgbaar was voor vrienden en kennissen ten noorden van Venlo. Met het omgekeerde zeggen van wat bedoeld werd, daar kon ik als Brabander nog wel mee weg komen. Soms was de humor wat vriendelijk cynisme en zelfs op zijn sterfbed kon hij zich nog vrolijk maken over alle onvoorstelbare stommitei-ten binnen de natuurbescherming.
We zullen de originele, soms onnavolgbare bijzondere stijl van leven en communicatie van Erik, vrees ik, toch nog heel lang missen.

Tekst uitgesproken door Bert Maes, mede namens zijn vrouw Emma en de Bekenwerkgroep Nederland, tijdens de afscheidsceremonie op 9 mei 2019 in Kranenburg te Zwolle.